به گزارش خبرنگار گروه ورزشی خبرگزاری آنا، محسن محمد سیفی در تیم ووشوی مردان ایران در بخش ساندا عضویت دارد. محمد سیفی از 15 سالگی ووشو را آغاز کرد و هم اکنون در دانشگاه آزاد زنجان مشغول تحصیل در رشته تربیت بدنی است. وی در اکثر مسابقات آسیایی و بین المللی که از سال 2010 در آن شرکت کرده است مدال طلا کسب کرده است.محمد سیفی قهرمان 8 دوره مسابقات جهانی و دارنده مدال طلای بازی های آسیایی گوانگجو 2010، اینچئون 2014 و جاکارتا 2018 در سه وزن مختلف است. . یکی از افتخارات او کسب 5 مدال طلا در مسابقات جهانی ووشو است که در سال 2019 در اولین تجربه حضور در لیگ حرفه ای کیک بوکسینگ (KCPL) مبارزه خود را مقابل جی وی هائو با پیروزی قاطعانه به پایان رساند.
خبرنگار ورزشی آنا گفت و گوی متفاوتی با سیفی داشته که در ادامه می خوانید:
آنا: سالی که گذشت برای شما چطور گذشت؟
نه سال خوبی بود و نه خیلی بد، هرچند اتفاقات تلخ تری در آنجا افتاد. مثل زمانی که چند ماهی در اردوی بازی های آسیایی بودیم و خبر رسید که به دلیل شیوع ویروس کرونا امکان برگزاری مسابقات وجود ندارد و به امسال موکول شده است. البته در قفس مسابقه دادم که برنده شدم اما در کل سال چندان جالبی برایم نبود.
آنا: فکر می کنی سال آینده چطور خواهد بود؟
امیدوارم از همان روزهای اول سال خوبی باشد تا مشکلات مردم کمتر و کمتر شود. جدای از آن ما خودمان باید در چند مسابقه مهم از جمله بازی های آسیایی، قهرمانی جهان و یونیورسیاد و همچنین بازی های مبارزه ای شرکت کنیم که باعث ترافیک بسیاری از مسابقات شد.
آنا: بزرگترین آرزوی شما برای سال جدید چیست؟
با کسب مدال طلای بازی های آسیایی به چهارمین مدال دست یافتم. امیدوارم با شروع اردوها از ابتدا کار را قوی شروع کنیم تا در هر بازی که می رویم خبرهای خوبی به مردم بدهیم. علاوه بر این انشاءالله وضعیت نامناسب معیشتی مردم از بین می رود و زندگی راحتی خواهند داشت و می توانند وسایل مورد نیاز خود را خریداری کنند. لبخند بر لبان مردم تجدید چاپ شود و هیچ پدری شرمنده خانواده اش نشود.
آنا: جایگاه ورزشکاران را بین مردم و دولتمردان چگونه می بینید؟
مشخص است که ورزشکاران در بین مردم جایگاه ویژه ای دارند. در شهر زنجان لطف خاصی به من دارند و هر بار که مدال می گیرم خوشحال می شوند. مردم هرگز ورزشکاران را فراموش نخواهند کرد، شاید از جهاتی در چشم مردم محو شوند، اما با این حال، لحظاتی که ورزشکاران برای مردم خلق کرده اند، حتی اگر یک ثانیه باشد، فراموش نمی شوند. برعکس، مسئولان اهمیت چندانی برای ورزشکاران قائل نیستند و شرایط برای ما ورزشکاران از نظر مسئولان دولتی خوب نبوده است.
آنا: دوست داری به گذشته برگردی؟
در کودکی هر وقت عید می آمد لباس نو می پوشیدیم تا برای تبریک سال نو به خانه خانواده برویم. دلم برای آن روزها تنگ شده است، چون با هم خیلی خوشحال بودیم. روزهای بی نظیری که واقعا دلم برایشان تنگ شده و آرزو می کنم برگردم.
آنا: آخرین باری که به سینما رفتی کی بود؟
من فیلم نمی بینم و اغلب به سینما نمی روم. البته آخرین باری که در اردوی دانشگاه آزاد بودیم با عرفان آهنگریان عزیز و بچه های دیگر به سینما رفتیم و فیلم شنای پروانه را دیدیم.
آنا: به عنوان یک ورزشکار تا به حال درخواستی از مسئولان داشته اید؟
من برای خودم چیزی نخواستم و همیشه از ورزشکاران و مردم طلب داشتم. تنها درخواست من از مسئولان مربوطه این است که برای بازی های المپیک و بازی های آسیایی هم وزارت ورزش و هم کمیته ملی المپیک نگاه ویژه تری به ورزش داشته باشند تا کاروان ما سربلند و دست پر به خانه بازگردد. طبیعتا باید به فدراسیون هایی که شانس بیشتری برای کسب مدال طلا دارند توجه بیشتری شود تا اتفاقات خوبی در هانگژو رقم بخورد.
آنا: چه توصیفی در مورد فصل بهار می توانید به کار ببرید؟
بوی نو شدن با شروع بهار می آید. از حالت سرد و یخبندان وارد فصل جدیدی می شویم و همه چیز تازه می شود. من فکر می کنم او باید بیدار شود و همه چیز را از نو بسازد تا بتوانیم دست در دست هم در مسیر خوبی پیش برویم.
آنا: با چه کسانی در کمپ ها هم اتاقی دارید؟
با عرفان آهنگریان هم اتاقی بودم و بعد از رفتن او مجبور شدم برای خودم هم اتاقی جدیدی پیدا کنم.
آنا: از نظر مالی، آیا همه چیز برای شما ورزشکاران ایده آل است؟
خیلی سخت است، بنابراین مبلغی که صندوق برای حمایت از پیشکسوتان و قهرمانان ورزشی واریز می کند مضحک است و باید حیثیت و شخصیت قهرمانان این کشور بهتر حفظ شود. فکر میکنم ورزش در اولویت مسئولان نیست و وقتی به شروع المپیک یا بازیهای آسیایی نزدیک میشویم، ورزش برای مسئولان اهمیت بیشتری پیدا میکند. بدون شک باید اولویت بیشتری داشت تا ورزشکاران مسیر بهتری را طی کنند و برای موفقیت تلاش کنند.
آنا: از ووشو راضی هستی؟
خدا را شکر راضی هستم، علاقه مند به حضور در این رشته ورزشی بودم به امید روزی که بتوانم قهرمان جهان یا حتی بازی های آسیایی شوم و خدا را شکر همه این اهداف برایم محقق شد. من برای آن زحمت کشیدم و هرگز از ورود به ووشو پشیمان نشدم. البته من در کودکی مدتی فوتبالیست بودم، اما قرار بود ووشو کار کنم.
آنا: فوتبالیست های مورد علاقه شما چه کسانی هستند؟
رونالدو و عمویش من رونالدو را انتخاب کردم زیرا سخت کوشی، نظم و انضباط و کارهای دیگری که انجام داد نشان از حرفه ای بودن این اسطوره دارد.
آنا: تا حالا برای تماشای فوتبال به استادیوم رفتی؟
من برای تماشای دربی به ورزشگاه نرفتم اما روزی که نساجی جام حذفی را برد یا حتی بازی ایران و عربستان و چند بازی پرسپولیس و استقلال را به ورزشگاه بردم و بازی ها را تماشا کردم. به طرز نزدیک.
آنا: از اینکه بیشتر پول به فوتبالیست ها داده می شود ناراحت نیستی؟
چه بخواهند چه نخواهند از بودجه بیت المال پول می گیرند و به مربیان خارجی پول می دهند تا مشکلی برای ورزش کشور پیش نیاید. وقتی این خبر را می شنویم یک مشکل دیگر به درد ما اضافه می شود. خیلی از فدراسیون ها پولی برای برگزاری اردو یا رفتن به مسابقات ندارند، بنابراین خیلی راحت می آیند و بیشترین پول را برای فوتبال خرج می کنند. البته فوتبالیستها باید از پولی که میگیرند لذت ببرند، اما مسئولان باید به سایر رشتههایی که مدال میگیرند هم توجه کنند. همه ما می دانیم که فوتبال سیاست ها و تبلیغات وحشتناکی دارد، اما این همه پول را نباید صرف تیمی کرد که به جام جهانی می رود و بدون چیز خاصی برمی گردد. در نهایت فوتبالیست ها به جام جهانی می روند و دست خالی برمی گردند.
آنا: با رئیس جمهور چه بحثی دارید؟
رئیس باید با مسائل بسیار شفاف و شفاف برخورد کند. او به عنوان نفر اول کشور باید وضعیت مردم و شرایط آنها را لمس کند، زیرا مسئولیت مردم با اوست. من از رئیس جمهور می خواهم که نگاه شفاف تری به مردم از لحاظ مالی داشته باشد. مردم در وضعیت بدی هستند و برخی به نان خودشان نیاز دارند. برای ما افزایش قیمت ارز یا حتی طلا و … نامشخص است. امیدوارم امسال وضعیت کشور و وضعیت مردم بهتر از سال گذشته باشد.
آنا: دوست دارید بعد از خداحافظی از ورزش حرفه ای وارد سیاست شوید؟
نه، چون علاقه چندانی به حضور در سیاست ندارم، این موضوع با ذهن ما ورزشکاران سازگار نیست و منظومه فکری من فقط با ورزش همراه است.
آنا: بهترین سفر را به کدام کشور داشتی؟
در سال 2008 همراه با تیم ملی برای اولین بار به مسابقات جهانی رفتیم و توانستیم عنوان دوم جهان را کسب کنیم. حضور در کانادا اولین سفر بین المللی من بود و این سفر برای همیشه در یادها خواهد ماند زیرا بهترین دستاوردهای حضور در کشورهای دیگر درک یا حتی لمس فرهنگ آن کشورها و مقایسه آنها با کشور خودمان است.
آنا: در بین سفرهای داخلی، کدام شهر برای شما خاطره انگیزتر بود؟
چون درگیر اردوهای تیم ملی هستیم زیاد به شهرهای ایران سفر نکرده ام. البته کمتر پیش می آمد که برای مسابقات تیم ملی یا اردو به شهر دیگری برویم، مثل حضور در قائم شهر مازندران که قطعا یکی از خاطره انگیزترین سفرهای من است. در طول 2 هفته ای که ما آنجا بودیم، مردم آنجا رفتار خوبی با مردم داشتند و این خاطرات شیرینی را از آن سفر زنده کرد.
آنا: آیا تا به حال به مهاجرت به کشور دیگری فکر کرده اید؟
هنوز کارهای ناتمام زیادی در داخل ایران دارم که باید تمامشان کنم. من ایران را دوست دارم و همیشه برای پیشرفت کشور از هیچ تلاشی دریغ نکرده ام و فعلاً به خروج از ایران فکر نمی کنم. شاید در آینده به خروج از ایران فکر کنم.
آنا: چه زمانی تصمیم می گیرید با دنیای قهرمانی خداحافظی کنید؟
من هنوز جوان هستم و می توانم برای کشورم مدال بگیرم، اما یک روز باید مثل بقیه از ورزش کناره گیری کنم. هر زمان که زمان خداحافظی فرا می رسد، با خیالی آسوده ورزش را ترک می کنم. تا زمانی که مشکل روحی و جسمی نداشته باشم، می خواهم به افتخار کشورم ادامه دهم.
آنا: بزرگترین پشیمانی ورزشی شما چیست؟
چرا ووشو المپیکی نشد و این شرایط برای ما پیش نیامد تا بتوانیم در المپیک برای ایران افتخار بیاوریم.
absnews