امام علی علیه السلام حقوق شهروندی مخالفان خود را سلب نکرد و زنجیره قتل علیه آنان به راه نینداخت.

«مردی با سابقه» عنوان یادداشت محمدرضا خباز برای روزنامه اعتماد است که در آن نوشته شده است: اگر بخواهیم برای امیرالمومنین یک سرنخ مشخص کنیم، باید بگوییم: «علی مرد عادل است. «یعنی علی (علیه السلام) را عدل می شناسد. نقل شده است که در چنین روزی که علی علیه السلام را کتک می زنند و به شهادت می رسانند، هاتفی فریاد می زند که علی علیه السلام در محراب عبادت به خاطر صلاحش به شهادت رسید. مردم و گرایش هایی که تحمل عدالت علی را نداشتند سعی در نابودی این مرد الهی داشتند. علی علیه السلام شخصیتی است که هم در 23 سالی که در پای پیامبر بود و هم در 4 سال و 8 ماه حکومتش، الگویی ارائه می کند که فرزندان آدم با افتخار عظمت انسان را برای آن فریاد بزنند. تمام تاریخ در امیرالمؤمنین صفات مختلفی وجود دارد که در همه انسان ها یافت نمی شود، به همین دلیل است که او را جمع اضداد می دانند. یعنی صفاتی که در افراد مختلف وجود دارد که برخی با برخی دیگر مخالف است، همه در وجود این انسان برتر جمع شده است.

مثلاً کسی که در صحنه‌های جنگ مثل شیر غرش می‌کند، باید قلبی سخت داشته باشد که بتواند دشمنانش را از سر راه براند و راه اسلام را هموار کند. اما همان علی با همان قدرت و شجاعت، وقتی چشمش به اشک یتیم می‌افتاد، زانوهایش سست می‌شد. علی (علیه السلام) چون نوحه مظلوم را شنید، به این عظمت لرزید و نشست. فردی که آنقدر نسبت به گنج حساس بود که به مسئولانش گفت: «سرهای قلمتان را تیز کنید تا جوهر کمتری مصرف کنید»، «سطرهایتان را نزدیکتر بنویسید تا کاغذ کمتری مصرف کنید»، همین فرد، اگرچه با تلاش فراوان او پر شده بود. برای رساندن آب به ماه، وقف را برای مصرف فقرا می داد، پس علی کل اضداد است. صفاتی که در ظاهر مخالف یکدیگرند در وجودشان گرد آمده اند. ما امروز عزادار چنین شخصیتی هستیم. او در طول 4 سال و 8 ماه سلطنت خود درس ابدی از قله های تاریخ به ما داد و مخالفان خود و مردمی که برای مبارزه با حکومت اسلحه جمع کرده بودند و او نیز می دانست آدرس خانه های تیمی آنها را نشان می داد و او هرگز دستور حمله به خانه های آنها را نداد. آنها را صدا زد و نصیحت کرد. می‌گفت: می‌دانم فکری در سرت است و اسلحه جمع می‌کنی، اما تا علنی اسلحه نگیری مزاحمت نمی‌کنم.

در ضمن من شما را از 3 امتیاز محروم نمی کنم. اول) من از آمدن شما به مسجد (که محل تشریع، قضائی و اجرائیه بود) منع نمی کنم. 2) حق شما را از بیت المال سلب نمی کنم و قبل از جنایت قصاص نمی کنم. ثالثاً) من هرگز قتل‌های زنجیره‌ای را علیه شما آغاز نمی‌کنم و هرگز گروهی را برای کشتن شما نمی‌فرستم. این سه روش از علی (علیه السلام) دور است. حتی با دشمنانش. حال ببینید این امام بزرگوار که با دشمنانش چنین است، با دوستانی که وقت خود را صرف گسترش فرهنگ «علوی» و اعتلای مفهوم «انسانیت» می کنند، چه می کند؟ امیدوارم خداوند به سعادت نام علی (ع) بر انسانیت و مسلمانان و ایرانیان برکات بیشتری ببارد.