وی در خصوص میزان شوری (Ec) آبهای عمیق گفت: چند رگه آب عمیق از روی گنبدهای نمکی عبور می کند که شوری این آبها را به حدود 20 هزار یعنی نصف شوری آب دریا رسانده است.این منابع آبی هستند. از نظر لرزه نگاری مورد مطالعه قرار گرفته و بر اساس این مطالعات، آب به صورت پایدار وجود دارد و دائماً در گردش و تجدید پذیر است. بخشی از آب های عمیق از طریق چاه های آرتزین و بخشی از چاه های عمیق با عمق حدود 1800 متر خارج می شود.
رئیس هیئت مدیره این شرکت در تشریح نسبت هزینه به فایده برداشت این آب گفت: از آنجایی که هامون خشک است و نیمه چاه ها آب ندارند، تنها راه تامین آب زابل استفاده از آب عمیق یا انتقال است. آب از دریا و در عین حال استخراج از آب های عمیق ارزان تر است. اگر آب دریا در فاصله 680 کیلومتری شهر و زابل حدود 580 متر از سطح دریا باشد، آب عمیق با قیمتی در حدود 30 سنت در هر متر مکعب نرم می شود.
رخشا ادامه داد: قیمت نمک زدایی آب دریا برای هر متر مکعب هفت دهم دلار است و پمپاژ آن به این ارتفاع نیز 1.5 تا 2 دلار هزینه دارد، ضمن اینکه با برداشت آب از چاه های عمیق می توان آب مورد نیاز زابل را با یک سوم تامین کرد. دلار
وی با بیان اینکه وقتی فاضلاب زیاد شود مشکلات زیست محیطی زیادی به وجود می آید، گفت: فناوری ای که ما استفاده می کنیم فقط 10 درصد فاضلاب دارد که اثرات زیست محیطی قابل کنترلی دارد و زودتر ما را به نمک می رساند که باید آن را قطع کنیم و همچنین در نظر داریم از اینها استفاده کنیم. نمک ها
absnews
علیرضا رخشا; رئیس هیئت مدیره شرکت «پیام آوران نانوفناوری فردانگار» که متولی شیرین سازی آب های ژرف سیستان است در گفت و گو با خبرنگار اجتماعی خبرگزاری ای بی اس نیوز گفت: بررسی برداشت آب های ژرف از سیستان توسط معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری انجام شد اما این آب ها توسط ما تامین شد. همچنین آزمایش شده و بر اساس اطلاعات ما، عمر چشمه های آب عمیق حدود 11 هزار سال پیش است و منشا آن در کوه های هندوکش افغانستان قرار دارد.
رئیس هیئت مدیره این شرکت درباره روند شیرین سازی این آب ها گفت: مزیت شرکت ما این است که راندمان شیرین سازی آب های عمیق را تا 90 درصد افزایش داده ایم. سایر شرکت ها وقتی می خواهند در این شوری نمک زدایی کنند بین 40 تا 50 درصد راندمان دارند یعنی اگر 1000 متر مکعب آب از چاه برداشته شود 500 متر مکعب تبدیل به آب فاضلاب شده و دور ریخته می شود.
رخشا خاطرنشان کرد: در مناطق داخلی باید از هدر رفتن یک قطره آب جلوگیری کرد و به چاه اجازه تنفس داد نه اینکه هر روز هزار متر مکعب برداشت کنیم و نیمی از آن را دور بریزیم و به این ترتیب نیمی از آب را تبدیل کنیم. استخراج به زباله نمی تواند معقول باشد.
وی بیان کرد: در صورت اطمینان از عمق جداول آب عمیق و افزایش تعداد چاه ها، این روش می تواند یک روش آبرسانی پایدار باشد. درست است که هزینه افزایش چاه ها زیاد است اما اگر این هزینه پرداخت شود تا سال های آینده منبع آب پایدار خواهیم داشت.
رئیس هیئت مدیره شرکت پیام آوران نانوفناوری فردانگار درباره ادعای رادیواکتیو بودن این آب ها گفت: در نتیجه آزمایشات ما اثری از رادیواکتیویته در این آب ها مشاهده نشد. این احتمال وجود دارد که به دلیل سوء تفاهم هنگام بررسی نتایج آزمایش، آبهای عمیق رادیواکتیو باشند. طبیعتاً ما به عنوان سرمایه گذار آب شیرین کن بیش از دیگران نگران سلامت منابع آب عمیق سیستان هستیم.
