کهکشان مارپیچی میله ای NGC 1365 که توسط تلسکوپ جیمز وب دیده می شود

کهکشان مارپیچی میله ای NGC 1365 در فاصله تقریبی 56 میلیون سال نوری از زمین و در راستای صورت فلکی جنوبی فر این کهکشان عظیم با قطری در حدود 200 هزار سال نوری قرار دارد دو برابر کردن کهکشان ما کهکشان راه شیری است.

امروز در تصویر ناسا چه می بینیم؟

تصویر واضحی که توسط دستگاه مادون قرمز میان رده (MIRI) استفاده می شود. تلسکوپ فضایی جیمز وب او آن را ثبت کرد و جزئیات شگفت انگیز این مارپیچ زیبا را در نور مادون قرمز فاش کرد. این تصویر شبکه پیچیده ای از رشته ها و حباب های غبار ایجاد شده توسط ستاره های جوان در بازوهای مارپیچی را نشان می دهد.

میدان دید وب در این تصویر حدود 60000 سال نوری در سراسر کهکشان گسترش یافته و بخش هایی از هسته کهکشانی و خوشه های ستاره ای تازه متولد شده را نشان می دهد.

در نواحی بیرونی کهکشان، پدیده فرسایش ناشی از برخوردهای کهکشانی در طول زمان ظاهر شده است که نشان دهنده برهمکنش ها و برخوردهای کهکشانی است.

ستاره شناسان بر این باورند که میدان گرانشی کهکشان میله ای NGC 1365 نقش مهمی در تکامل این کهکشان دارد. این میدان به طور موثر گاز و غبار را به درون گرداب ستاره ساز می کشد و شرایط را برای یک طوفان ستاره ساز ایجاد می کند. این جریان در نهایت مواد را به سیاهچاله مرکزی کهکشان می رساند و آن را تغذیه می کند.

خواص دینامیکی NGC 1365 از جمله سرعت چرخش، توزیع جرم و جریان گاز و غبار برای مدل‌سازی کیهان‌شناسی و مطالعه پدیده‌های مربوط به تشکیل ستاره بسیار مهم است و می‌تواند به درک بهتر رفتار کهکشان‌های مارپیچی کمک کند.