هجرت، قصه همیشه تکرار در تکواندو/ نبرد با سایه‌ها روی شیاپچانگ
الوار در حراج پایتخت ایران
سیاست های بد سرپرستان تیم ملی تکواندو در سال های اخیر بیشترین آسیب را به این رشته وارد کرده و باعث افت تکواندو شده است.
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری علم و فناوری آنا، مهاجرت ماجرای غم انگیزی است که از دیرباز گریبان گیر جغرافیای ایران شده و به یک اپیدمی تبدیل شده است. امری که باعث شد گروهی از جوانان مستعد این مرز و بوم به شاخه ها و مناطق مختلف سفر کنند و رنج های غربت را به امید هوای تازه و وقف توانایی های خود در اختیار بیگانگان قرار دهند. معادله دو سر چیست؟ هم برای کشوری که استعدادهای جوان خود را از دست می دهد و هم برای مهاجری که مجبور است با خارجی ها زندگی کند.
این پدیده مذموم و تلخ به ورزش نیز سرایت کرده و گروهی از استعدادها و ستاره های کوچک و بزرگ ورزش ایران را در رشته های مختلف به گروگان می گیرد. اگر تا دیروز شاهد فرار ورزشکاران به خارج از کشور بودیم، در سال های اخیر این رویه تشدید شده و تعداد قابل توجهی از ورزشکاران ایرانی چمدان های خود را در آن سوی مرز می گذارند تا رویاهای خود را در مسیری دیگر دنبال کنند.
تکواندو به عنوان یک رشته المپیکی نیز از این پدیده در امان نیست و در سال های اخیر مهاجران زیادی را از دست داده است که معروف ترین آن ها کیمیا علیزاده اولین مدال آور المپیکی ورزش بانوان ایران بود که پس از ترک کشور و سفر به هلند به هلند رفت. کسب مدال برنز المپیک ریو. علیزاده در المپیک توکیو با پرچم IOC شرکت کرد و حتی در اولین مبارزه با دوست قدیمی خود ناهید کیانی روبرو شد. ستاره سابق تکواندو بانوان ایران که چندی پیش سهمیه المپیک پاریس را کسب کرد و این بار در پاریس تابعیت بلغارستان را پذیرفت، با پرچم بلغارستان راهی شیاپچانگ خواهد شد.
در کنار او میلاد بیگی را نیز در سالهای اخیر داریم که به همراه رضا مهماندوست به آذربایجان رفت و توانست در تیم ملی آذربایجان مدال جهانی و المپیک را کسب کند و هر بار که مقابل رقبای خود از تیم ملی تکواندو ایران قرار گرفت مهدی خدابخشی را شکست داد. در صربستان دیگر تکواندوکار مهاجر ایرانی است که چند سالی است زیر پرچم صربستان می جنگد و جالب اینکه 2 مدال جهانی برای صرب ها به دست آورده است.
در سال 1403 که هنوز شروع نشده بود، دو تن دیگر از تکواندوها حضور در ایران را به او هدیه کردند و راه خروج از وطن را در پیش گرفتند تا سال جدید تکواندو با دو خبر ناامیدکننده آغاز شود. نفر اول فرزان عاشورزاده بود. سونامی سابق تکواندو ایران که اولین حضور درخشانی در تکواندو داشت و انفوان جوان توانستند چندین مدال ریز و درشت کسب کنند اما ناگهان افت او شروع شد و فقط ناکامی های او را دیدیم. عاشورزاده در 17 سالگی برای اولین بار در مسابقات قهرمانی آسیا 2014 تاشکند مدال طلای آسیا را به دست آورد و در همان سال در بازی های آسیایی 2014 اینچئون نیز به سکو رسید.
سال بعد در مسابقات جهانی 2015 چیلیابینسک روسیه به مدال طلا دست یافت و با قرار گرفتن در رتبه اول رده بندی فدراسیون جهانی عنوان «سونامی تکواندو جهان» را از فدراسیون جهانی دریافت کرد. . عاشورزاده در سال 2018 مدال های نقره و برنز آسیایی بازی های آسیایی جاکارتا را به دست آورد.
عاشورزاده در 27 سالگی به آمریکا مهاجرت کرد تا در کنار مهدی بی باک، یکی دیگر از مربیان مهاجر ایرانی تکواندو، به فعالیت های خود ادامه دهد. چند روز بعد از مهاجرت عاشورزاده خبر رسید تکواندوکار دیگری چمدانش را بسته و به خارج از کشور رفته است. تکواندوکاری که البته در ابتدا بود و مهاجرتش در همان ابتدای زندگی ورزشی حرفه ای اش اتفاق تلخ و تکان دهنده تری است. ابوالفضل عباسی بازیکن تیم ملی تکواندو و پدیده جوانان تکواندو ایران در سال های اخیر به آلمان مهاجرت کرد. ابوالفضل عباسی برای اولین بار در سال 2018 در تیم نونهالان تکواندو در مسابقات جهانی ازبکستان به مدال طلا دست یافت. روند رو به رشد او در سال 1401 با کسب مدال طلای نوجوانان جهان و مدال طلای نوجوانان آسیا ادامه یافت و در نهایت در مسابقات جهانی 2022 مکزیک به عضویت تیم ملی تکواندو درآمد اما در این مسابقات مغلوب مهدی خدابخشی شد. یکی دیگر از تکواندوکاران مهاجر ایرانی! عباسی پس از این رقابت ها سال گذشته به همراه میرهاشیم حسینی و امیرمحمد بخشی به همراه تیم ملی کشورمان مدال طلای جام جهانی کره جنوبی را کسب کرد.
هنوز به هفته پایانی اولین ماه سال که 2 تکواندوکار ایرانی مهاجرت کردند نرسیده ایم و این اتفاق نگران کننده ای برای این ورزش رزمی است که در سال های اخیر به مدال های جهانی و المپیکش عادت کرده بودیم. دهه ها حوزه ای که البته این روزها از شرایط چندان خوبی برخوردار نیست و شکست هایش از موفقیت هایش بلندتر است. تکواندوی که زمانی امید به کسب طلای المپیک بود، حالا به جایی رسیده که طلای بازی های آسیایی را از دست داده و تنها ستاره و پرچمدار آن ناهید کیانی است.
واقعیت این است که سیاست های بد سرپرستان تیم ملی تکواندو در سال های اخیر بیشترین آسیب را به این رشته وارد کرده و باعث افت تکواندو شده است. سیاست های بدی که استعدادهای این رشته را ناکام و ناکام می کند و البته زمینه مهاجرت را فراهم می کند. در تکواندو در دوران پولادگر رئیس سابق این رشته شاهد حاکمیت سیاست گلخانه ای بودیم و تیم ملی همیشه نامی تکراری در قرق مشتی بود و کمتر تکواندوکاری می توانست این دایره بسته را بشکند و وارد حلقه شود. . مدعیان تیم ملی نتیجه این سیاست بد، آغاز افول تکواندو بود.
پس از تسلط طولانی مدت پولادگر در این منطقه و حضور قهرمانان المپیکی همچون هادی ساعی تکواندو زاده، امیدوار بودیم این حلقه بسته شکسته شود و چهره جدیدی را شاهد باشیم، اما ساعی کم و بیش همینطور است. مسیری را که پولادگر پیموده بود رفت. هر چند ساعی این فرمول را حتی به نیمکت تیم ملی هم تعمیم داد و فقط از نزدیکانش استفاده کرد و به مریان مسن و باتجربه که البته با او اختلاف سلیقه داشت اعتمادی نداشت. نتیجه استفاده مکرر از مربیان، سیاست درهای بسته مکرر و معیوب در تیم ملی بوده است. امری که باعث شد تکواندوکاران از تیم ملی و رسیدن به آرزوهای خود در کشورهای دیگر ناامید شوند. نتیجه مهاجرت استعدادها اکنون پیش روی ماست. تیم ملی تکواندو که در بین مردان امید چندانی به موفقیت در المپیک ندارد، تمام امید خود را به پای تک ستاره ای به نام ناهید کیانی گره زده است. خالی شدن تیم ملی ژیاپچانگ از ستاره های جدید و نام های جدید باعث سقوط تکواندو می شود.