درس های جمعه خوب برای صلح در اوکراین

گزارش اخبار اقتصاد ریچارد هاس، تحلیلگر روابط بین الملل و رئیس شورای روابط خارجی، یادداشتی را با عنوان “ایرلند شمالی در مورد پایان جنگ در اوکراین به ما چه می آموزد” در وب سایت پروژه Sidnikite منتشر کرد که به تجربه توافق صلح در شمال اشاره کرد. ایرلند. او دستیابی به توقف خصومت ها در جنگ اوکراین را پیشنهاد می کند.

نقطه مشترک توافقنامه «جمعه بخیر».

دلایل زیادی برای جشن گرفتن بیست و پنجمین سالگرد توافق جمعه خوب وجود دارد. این توافق که در سال 1998 به دست آمد، چارچوبی سیاسی فراهم کرد که به طور چشمگیری خشونت را در بخش هایی از بریتانیا که برای سه دهه در وضعیت جنگ داخلی قرار داشتند، کاهش داد.

برخی از مواردی که باعث موفقیت این معامله می شود، مختص ایرلند شمالی است. اما برخی دیگر از عوامل دخیل در این معامله قابل تعمیم هستند و نشانه هایی را برای کاهش درگیری در جاهای دیگر، حتی جنگ بین روسیه و اوکراین ارائه می دهند.

وقتی ابزارهای دیگر شکست می خورند

اساسی ترین درس توافق نامه فوق این است که دیپلماسی تنها در جایی و زمانی کار می کند که سایر ابزارها شکست بخورند. نخست وزیران متوالی بریتانیا – مارگارت تاچر، جان میجر و تونی بلر – زمینه ای را ایجاد کردند که در اواخر دهه 1990 به دیپلماسی فرصت داد. این مستلزم دو چیز بود: اول، بریتانیا نیروهای امنیتی کافی برای مهار خشونت در ایرلند شمالی را مستقر کرد. در عین حال، مقامات بریتانیا قاطعیت در برابر خشونت و گشودگی به گفتگوی سیاسی را با هم ترکیب می کنند.

در حالی که هیچ حزبی در ایرلند شمالی در طول مذاکرات به هر چیزی که می‌خواست نرسید، هر جناحی توانست بخشی از آنچه را که می‌خواست به دست آورد – مطمئناً بیش از هر چیزی که می‌توانست از جنگ عبور کند. رساندن قهرمانان داستان به این نقطه – جایی که آنها اجتناب ناپذیر بودن سازش را بپذیرند (البته با اکراه) – برای پیش بردن تعارض به سمت حل ضروری بود.

لزوم تواضع در اهداف قرارداد

علاوه بر این، مقامات بریتانیایی، ایرلندی و آمریکایی، به ویژه رهبر سابق اکثریت سنای آمریکا، جورج میچل، که ریاست مذاکرات را بر عهده داشت، در آنچه به دنبال آن بودند، جاه طلب نبودند. هدف آنها حل کل مشکل ایرلند شمالی نبود. برعکس، آن‌ها تا حد زیادی از پرسش‌های مربوط به «وضعیت نهایی» اجتناب کرده‌اند – عمدتاً در مورد اینکه آیا ایرلند شمالی در بریتانیا باقی می‌ماند یا بخشی از یک ایرلند متحد می‌شود، سکوت کرده‌اند.

این توافق تا آنجا پیش رفت که قواعد اساسی را برای فرآیندی تعیین کرد که می تواند به ایرلند واحد منجر شود. این تمایل برای پرهیز از سوالات دشوار در مورد وضعیت تایوان و روابط آن با پکن به ایالات متحده و چین اجازه عادی سازی روابط را داده و به حفظ صلح در تنگه تایوان برای نیم قرن کمک کرده است.

اجتناب از تقاضای صلح کامل؛ پیش نیازها را به حداقل برسانید

این یک نکته بزرگ‌تر را برجسته می‌کند: صلح‌طلبی اغلب باید اهدافی را کمتر از صلح کامل بپذیرد. گاهی اوقات هدف برای پایان دادن به یک وضعیت جنگی به اندازه کافی جاه طلبانه است. بیست و پنج سال بعد، ایرلند شمالی از نظر سیاسی و اجتماعی تقسیم شده است. با این حال، خشونت سیاسی تا حد زیادی ناپدید شده است. این وضعیت همه خواسته ها را برآورده نکرد، اما موفقیت بزرگی است. چنین وضعیتی منحصر به فرد نیست. صلح کامل هرگز در شبه جزیره کره و جزیره قبرس به دست نیامد، اما دو طرف برای چندین دهه در کنار یکدیگر زندگی نسبتاً مسالمت آمیزی داشتند.

همچنین لازم به ذکر است که دیپلمات هایی از بریتانیا، ایرلند و آمریکا افراد و گروه های درگیر در خشونت مجاز به شرکت در روند سیاسی بودند. این یک امتیاز دشوار اما ضروری بود، زیرا معلوم شد کسانی که از قدرت نظامی استفاده کردند کسانی بودند که قدرت سیاسی برای اجرای معامله را داشتند. همانطور که یک سیاستمدار معروف گفت: “شما با دوستان خود صلح نمی کنید. شما با بدترین دشمنان خود سازش می کنید.”

در نهایت، مقامات پیش شرط ها یا اقداماتی را که باید قبل از شروع مذاکرات انجام شود، کم اهمیت جلوه دادند. در ایرلند شمالی، شرط اصلی مشارکت در روند صلح، توقف خشونت بود. از شرکت کنندگان خواسته نشد که اسلحه خود را زمین بگذارند.

دروس برای اوکراین

هر یک از این درس ها می تواند برای خطرناک ترین درگیری در جهان امروز آموزنده باشد: جنگ روسیه و اوکراین. توقف خصومت ها تنها در صورتی امکان پذیر خواهد بود که طرفین متقاعد شوند که جنگ بیشتر آنها را به اهدافشان نزدیک نمی کند. دستیابی به چنین تفاهمی از طریق جنگ‌های پرهزینه‌تر امکان‌پذیر خواهد بود – این درگیری ادامه دار منجر به تغییر کمی در دارایی‌ها می‌شود.

از آنجایی که این اتفاق به زودی – احتمالاً اواخر سال جاری – رخ خواهد داد، یک فرآیند دیپلماتیک باید در راه باشد – شاید بر اساس مدل فرآیند «دو به علاوه چهار» که به پایان جنگ سرد کمک کرد. در اینجا، می توان مکانی را تصور کرد که تنها اوکراین و روسیه در آن حضور دارند، و مکان دومی که ناتو و روسیه در مورد مسائل گسترده تر امنیت اروپا بحث می کنند.

اولویت اصلی فعلی

ضروری است که هیچ وسیله دیپلماتیکی طرفین را مجبور به دست کشیدن از اهداف نهایی خود یا کنار گذاشتن سلاح های خود نکند. اوکراین حق دارد بر بازگرداندن کامل خاک خود به مرزهای روز استقلال سال 1991 پافشاری کند، در حالی که ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه مطمئناً اصرار دارد که سرزمین های اوکراینی که به طور غیرقانونی ضمیمه کرده است، بخشی از روسیه است. حل این اختلافات ممکن است چندین دهه طول بکشد (و با رهبری جدید در مسکو). هدف فوری آتش بس نباید به آشتی با آنچه اکنون یا در آینده قابل پیش بینی وجود ندارد بستگی داشته باشد.

هر چقدر هم که ناخوشایند باشند، مسئولین جنایات جنگی و جنگی، از جمله پوتین، باید بتوانند به طور مستقیم یا غیرمستقیم در روند دیپلماتیک شرکت کنند تا شانس موفقیت داشته باشند. اکنون اولویت اصلی باید پایان دادن به خشونت باشد. عدالت خواهی باید به عنوان یک هدف نهایی دنبال شود، اما باید فعلا به تعویق بیفتد.

مسلماً، رویکرد دیپلماتیکی که در اینجا برای پایان دادن به جنگ در اوکراین پیشنهاد شده است، دور از ایده آل است. اما احتمالاً ممکن است و مطمئناً بهتر از سایر موارد مشابه است. این درسی نهایی است که باید از ایرلند شمالی آموخت.