آیا دستیابی به شاخص دسترسی مسکن امکان پذیر است؟

به گزارش ای بی اس نیوز، این روزها نمایندگان شورای اسلامی بررسی لایحه قانون برنامه هفتم توسعه جمهوری اسلامی ایران را در دستور کار جلسات مجلس قرار دادند. طرحی که بر اساس آن قرار بود امور کشور از ابتدای سال 1403 تا پنج سال بعد یعنی اواخر سال 1408 اداره شود، یکی از مهم ترین اسناد برای دستگاه های اجرایی و سایر نهادها است.

تهیه «برنامه» در ایران از سال 1316 با تشکیل «شورای اقتصاد» آغاز شد و تا پیروزی انقلاب اسلامی، اسماً 6 برنامه ولی در واقع 3 برنامه تدوین و اجرا شد و برنامه ششم سازندگی تهیه شد. برای سال های 1357 تا 1363 که برای اولین بار، برنامه ریزی و راهبرد برنامه جامع اقتصادی، رشد ارگانیک اقتصاد کشور، جایگزینی واردات و همچنین سیاست های ملی صرفه جویی برای کاهش تقاضا، برنامه آمایش سرزمین برای 36- چشم انداز سال و چشم انداز 10 ساله برای یافتن چشم انداز بلند مدت. دوران توسعه کشور مورد توجه قرار گرفت که با ظهور انقلاب اسلامی اجرا نشد.

اما پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران تاکنون اجرای پنج برنامه به پایان رسیده است و امروز در ماه های پایانی اجرای برنامه پنج ساله ششم توسعه قرار داریم. بر همین اساس به سرعت به بررسی این 6 برنامه می پردازیم; پس از پایان دوران دفاع مقدس، اولین برنامه توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی در سال 1368 به تصویب مجلس رسید و تا سال 1374 به مدت 7 سال اجرا شد. دومین برنامه توسعه طی سال های 1374 تا 1372 با هدف از حمایت از صنایع داخلی و کاهش وابستگی به درآمدهای نفتی، برنامه سوم 5 ساله (1383-1379) اصلاحات اداری و مدیریتی، رشد اشتغال، اصلاح امور مالیاتی، خصوصی سازی و افزایش رشد اقتصادی کشور است. برنامه چهارم توسعه طی سال های 1383 تا 1388 با الگوی رشد اقتصادی پایدار مبتنی بر دانش و رویکرد جامع اصلاح ساختارها و فرآیندهای جامعه و برنامه پنجم نیز طی سال های 1389 تا 1395 با رویکرد پیشرفت همراه با عدالت و هدف گذاری برای افزایش صادرات غیرنفتی کشور.

برنامه ششم که از سال 1395 اجرا می شود، «مسائل راهبردی خاص به ویژه آب و محیط زیست»، «مسائل خاص مکان یابی از جمله توسعه سواحل مکران و حاشیه شهرها»، «مسائل خاص توسعه اقتصادی» را در اولویت قرار داده است. از جمله معدن و صنایع معدنی، گردشگری، حمل و نقل عمومی و راه آهن، فناوری اطلاعات و ارتباطات، انرژی. ابتدا قرار بود ظرف مدت 5 سال اجرایی شود اما پس از 3 تمدید بالاخره در روزهای اخیر قانون تمدید آن تا پایان سال 1402 به امضای رئیس جمهور رسید.

اما این روزها نمایندگان شورای اسلامی بررسی لایحه قانون برنامه هفتم توسعه را در دستور کار جلسات مجلس قرار داده اند. این لایحه در 24 فصل خود دارای جداولی با عنوان اهداف کلی اقدامات عملکردی است که در آن اهداف برنامه هفتم در بندهای مختلف بیان شده است. در جدول فصل یازدهم این لایحه با عنوان «توسعه مسکن» (ماده 49)، برای شاخص «دسترسی به مسکن»، هدف کمی در پایان برنامه «12» ذکر شده است که البته مقاله مربوطه برای پرداختن به بیشتر و اصلاح به کمیسیون تلفیق برنامه هفتم ارجاع شد. اما این شاخص چیست؟

«شاخص دسترسی به مسکن» چیست؟

در تعریف، «شاخص دسترسی به مسکن» بیانگر تعداد سال‌های مورد نیاز برای خرید یک واحد مسکونی به مساحت 75 متر مربع است، مشروط بر اینکه کل درآمد خانوار به خرید مسکن اختصاص یابد. برای کسب اطلاعات بیشتر درباره هدفمندی برنامه هفتم توسعه برای دسترسی به مسکن، با سید البرز حسینی، نماینده خدابنده (استان زنجان) و عضو کمیسیون عمران مجلس که از اعضای برنامه هفتم توسعه نیز می باشد گفت وگو کردیم. . کمیسیون تلفیق طرح

آیا دستیابی به شاخص دسترسی مسکن امکان پذیر است؟

سید البرز حسینی وی در گفت وگو با ای بی اس نیوز، اظهار کرد: در کشور ما با توجه به مشکلات و انگیزه های اقتصادی موجود و همچنین اینکه مسکن یکی از موضوعات اصلی کنونی است، آمارها نشان می دهد که بسته به میانگین درآمد خانوار، اگر کارمندی نکند. برای کیف پول خانوار خود هزینه کنید و در کل درآمد خود را صرفه جویی کنید، با در نظر گرفتن افزایش قیمتی که در حوزه مسکن داشته ایم، از 36 تا 55 سال طول می کشد تا صاحب یک واحد مسکونی با مساحت متوسط ​​75 متر مربع شوید. . در لایحه دولت برای برنامه هفتم توسعه، در تصمیمات مرجع مربوط به حوزه مسکن، شاخص دسترسی یک نفر به مسکن در کشور از سوی دولت 7 سال و نیم تعیین شد و پیش بینی شد که یک نفر در عرض 7 سال و نیم مسکنی با مساحت متوسط ​​75 متر بدست می آید.

وی با بیان اینکه «امروز میانگین درآمد کارکنان دیجیتال بین 9 تا 11 و نیم میلیون تومان است»، افزود: شاید بتوان گفت امروز در روستاها قیمت هر متر مسکن کمتر از 10 میلیون تومان نیست. . و در شهری مثل تهران قیمت هر متر مسکن حداقل 70 تا 80 میلیون تومان است. بنابراین نمی توان در عرض 7 سال و نیم که مجموع درآمدش به 2 تا 3 میلیارد تومان نمی رسد به خانه ای که قیمت آن حدود 9 میلیارد تومان است دسترسی داشته باشد.

این نماینده مجلس با تاکید بر اینکه تعیین هدف 7 سال و نیم برای دسترسی به مسکن دور از واقعیت است، تصریح کرد: ما در مجلس با در نظر گرفتن شرایط کشور این مهلت را به 12 سال و نیم افزایش دادیم. که حتی نمایندگان حاضر در صحن نیز با این موضوع موافق بودند، اما با توجه به شاخص اقتصادی کشور، این رقم را نپذیرفتند و مقرر شد آن را به رقم معقولی کاهش دهند. مثلاً امروز یک نفر ماهیانه 12 میلیون تومان درآمد دارد و اگر اتفاقی برایش نیفتد و اصلاً به این درآمد دست نزند، درآمد سالیانه اش به 130 تا 140 میلیون تومان می رسد; اگر این فرد اکنون بخواهد خانه ای 75 متری در تهران و در یک محله متوسط ​​بخرد، باید حدود 6 تا 7 میلیارد هزینه بپردازد. در صورت عدم وجود هزینه های سالانه، متوسط ​​طول دسترسی به مسکن برای این فرد حدود 60 سال خواهد بود.

حسینی اضافه کرد: وقتی می گوییم شاخص دسترسی به مسکن در کشور مثلاً 12 سال است، یعنی یک نفر برای مسکن یک ارزشی 6 میلیارد تومانی باید سالانه حداقل 500 میلیون تومان پس انداز کند. اینجاست که سیستم بانکی و خدمات باید وارد عمل شود تا مردم را به سمت خانه دار شدن سوق دهد. از این حیث است که در قانون جهش تولید مسکن مقرراتی مانند اعطای زمین 99 ساله و بازپرداخت وام 500 میلیونی بانکی با بازپرداخت بلندمدت برای دهک های پایین پیش بینی شده بود.

وی همچنین در پاسخ به این سوال که شروع دسترسی به مسکن از چه زمانی محاسبه می شود؟ وی گفت: در نظام اقتصادی ایران پیش‌بینی پس‌انداز فردی که متولد می‌شود مرسوم نیست، بنابراین دسترسی به شاخص مذکور از زمانی شروع می‌شود که فرد دارای درآمد باشد.

در نهایت این عضو کمیسیون تلفیق لایحه برنامه هفتم در پاسخ به این سوال که آیا می توان به شاخص دسترسی مسکن دست یافت؟ وی تاکید کرد: این شاخص قابل دسترسی است اما در شرایطی که سازوکار حمایتی برقرار است وگرنه درآمد یک فرد نمی تواند این مشکل را حل کند.

انتهای پیام