قیمت گذاری اجباری با لوازم خانگی ایرانی چه کرده است؟

اتاق بازرگانی تهران در سلسله گزارش های مشترک خود با دانشگاه شریف، این بار به بازار لوازم خانگی پرداخت و قیمت گذاری در این بخش را بررسی کرد.

در مطالعه پژوهشگران اتاق فکر کسب و کار شریف و اتاق تهران، با اشاره به لزوم سیاست گذاری مناسب و حمایت صحیح و اصولی به جای حمایت رانت از رشد صنعت لوازم خانگی، مهم ترین موانع رشد تولید در این صنعت می باشد. دخالت دولت در قیمت‌گذاری و قیمت‌های نامتعادل ارز». «عدم ساختار نهادی و نقش کلیدی افراد در فرآیند قیمت‌گذاری»، «بخشنامه‌های متعدد و متناقض»، «مشکلات گمرکی»، «عدم رعایت حقوق مالکیت و قراردادها» و «فضای اجاره و تولید رابطه‌ای» اشاره شد.

محققین با تاکید بر اجرای ضعیف این روش اشتباه قیمت گذاری و تاخیر طولانی در صدور مجوز افزایش قیمت که معمولا به دلایل سیاسی و نه اقتصادی به تعویق می افتد، می نویسند که در این روش سود 14 تا 20 درصدی در نظر گرفته شده است. برای تولیدکنندگان لوازم خانگی اما گواه این است که این سود به تدریج به 3-4 درصد رسیده است و حتی برای برخی شرکت های بزرگ در عرض چند سال منفی شده است. به همین دلیل است که سرمایه و اعتبار به سمت تولید نمی رود بلکه به سمت فعالیت های سوداگرانه می رود.

قیمت لوازم خانگی تولید داخل کشور بر اساس «دستورالعمل تعیین قیمت کالاهای تولید داخل» تعیین می‌شود و روش قیمت‌گذاری دستگاه‌های دولتی به روش Cost Plus است که در آن هزینه‌های تولید (مواد اولیه مواد). سربار کار و تولید) به اضافه درصدی از سود برای تعیین قیمت نهایی در نظر گرفته می شود. روشی که در آن تخمین قیمت به دلیل تفاوت زیاد و تنوع مواد اولیه مصرفی و وابستگی سربار تولید به کیفیت دستگاه ها و تکنولوژی ساخت تقریبا غیرممکن است. در شرایطی که اقتصاد با تورم فزاینده روبه‌رو است، این روش زیان بیشتری را برای واحدهای اقتصادی اعم از تولیدکننده و مصرف‌کننده به دنبال دارد و در نهایت نتیجه‌ای جز کاهش تولید و انگیزه عرضه زیان‌دهی ندارد و منجر به افزایش بیشتر می‌شود. افزایش قیمت و کاهش مصرف