چرا نگران آینده «جمهوری اسلامی» هستید؟

این مردم؛ توده ها مردمی بودند که سرازیر شدند و کار را انجام دادند. خب حالا مسئولیت شماست، مسئولیت ماست که گرفتند، ما نگه می داریم. توده ها دیگر نمی توانند کشور را اداره کنند. توده ها رفتند و همه کار را توده های مردم، توده های مردم انجام دادند و به دست شما آقایان سپرده شد.

همه ما فقط باید بگوییم که اگر کسی اشتباهی کرد، برادرانه با او برخورد کند که این عادلانه نبود.

16 ماه پس از پیروزی انقلاب اسلامی، رهبر فقید انقلاب اسلامی در دیدار سران ولایات کشور فرمودند: «آنچه بسیار نگران کننده است این است که حرکت ما در مقطعی با شکست مواجه شود. “شکست یک شخص چیزی نیست، کشتن یک شخص چیزی نیست، اما ما باید حرکت را به چیزی تبدیل کنیم که در اعمال ما اختلال ایجاد کند، ما باید برای آن کاری انجام دهیم.”

حالا خوب شما باید مدیریت کنید، شما که در استان هستید و آقایان دیگر در استان ها هستند. استان ها باید توسط شما اداره شود و شما آن را درست کنید. و این کار را با قدرت انجام دهید. خلأ پیدا می شود – البته به مجلس ارائه می دهند – مجلس آنها را برطرف می کند.

لازم نیست هر کدام از ما نه بگوییم، ما اسلامی هستیم و دیگران نه. خیر، اگر هیچ کدام از ما کارهایی را که به ما محول شده درست انجام ندهیم، اسلامی نیستیم، طاغوتی هستیم. مشکل طاغوت این بود که کارهای خلاف منافع کشور خودش انجام می داد. الان هم اگر هرکدام از ما در یک جا ساخته شدیم بر خلاف منافع کشور خودمان [عمل کنیم] چه در تهران، چه در شهر، اگر بنا شده که اینطور باشد، ما باید به تخریب آن پشت کنیم، خرابی که حرکت ما را نابود می کند. بیایید خودمان را نابود کنیم، اشکالی ندارد، حرکت ما نباید از بین برود.

علیرغم دغدغه و البته اتکال به خداوند متعال، از بهمن 1357 تا زمان وفاتش در خرداد 1368 همواره به صورت حضوری یا کتبی و شفاهی خطاب به سیاستمداران و یا کارگزاران سطوح مختلف نظام تذکر می داد. . آنها توصیه کردند که “مسئولان نباید به خودی خود به اسلام آسیب برسانند” یا با صراحت و وضوح بیشتر تأکید کردند که “آنچه مرا نگران می کند شکست جمهوری اسلامی است”.

مشهورترین حقوقدان سیاسی قرن بیستم پیوسته نسبت به آینده جمهوری اسلامی ابراز نگرانی می کرد و آشکارتر به سیاستمداران و روحانیون در سطوح مختلف نظام هشدار یا توصیه می کرد که «آنچه نگران کننده است این است که جمهوری اسلامی در «نخور» کوتاهی کرده است. اما چرا نگرانی های خود را اینقدر واضح با مردم و مسئولان در میان گذاشته اند؟

به هر حال آنچه بسیار نگران کننده است این است که روزی نهضت ما شکست می خورد. شکست یک انسان چیزی نیست، کشتن یک انسان چیزی نیست، اما اگر با اعمال خود حرکت را به هم بزنیم، باید این کار را انجام دهیم.

چیزی که ناراحت کننده است این است که ما با فعالیت های خود اسلام را آشفته می کنیم. تا حالا فریاد می زدیم جمهوری اسلامی، حالا که جمهوری اسلامی همه ارکانش را دارد، نمی توانیم محتوایش را اسلامی کنیم. علاوه بر این، بیایید در مورد آن صحبت کنیم، هر که یک طرف می گیرد آن را می کشد، آن را می کشد، هر که صحبت می کند هر وقت صحبت می کند علیه دیگری صحبت می کند، اگر یکی صحبت می کند علیه دیگری صحبت می کند، اوضاع کشور آشفته می شود. هر کدام دیگری را مقصر می دانند; نه، همه ما مقصریم، همه در برابر خدا مسئولیم. همه شما مسئول هستید و همه شما مسئول هستید. همه ما باید اطاعت کنیم و «اطاعت کنیم» و همه ما در قبال کاری که انجام می دهیم مسئولیم. من نباید بگویم همه گناهان تقصیر دیگری است، اما گردن همان است. نه، همه باید بپذیریم که ما رشید نیستیم، رشد نمی کنیم.

رهبر فقید انقلاب اسلامی پس از پی بردن به حرکت سیاسی و مذهبی خود در بهمن 1357 همواره از حرکتی که مستضعفان را به ارباب و ارباب و تحقیر 2500 سال سلطنت در ایران وادار کند، به دلیل عملکرد ضعیف نظام بیم داشتند. برخی از خودی ها و مالکان، رهبران کشور روزی به سرنوشت غم انگیز رژیم های ستمگر دچار می شوند، درد طاغوت را خواهند گرفت و برعکس آن چیزی می شوند که علیه آن قیام کرد.

منبع:

شدت نگرانی و نگرانی امام از این موضوع به حدی بود که از بیان علنی آن ابایی نداشت.

صحیفه امام، جلد 12، صفحات 413-418