یک برنامه‌ی نمایش شبانه در «گران گینیول»، معمولا پنج یا شش اجرای کوتاه داشت که یک‌در‌میان، «کمدی» و «ترسناک» بودند؛ فرمولی که با عنوان «دوش‌های گرم و سرد» توصیف می‌شد. این هم‌نشینیِ وحشت و خنده -که هریک، تاثیر دیگری را شدیدتر می‌کردند- بخش مهمی بود از تجربه‌ای که «گران گینیول» برای تماشاگران می‌ساخت. مل گوردون، در کتاب «تئاتر ترس و وحشت؛ منظره‌ی مهیب گران گینیول پاریس» (Theatre of Fear & Horror: The Grisly Spectacle of the Grand Guignol of Paris)، توضیح می‌دهد:
…زمانی که تمام تابوهای محدودیت‌های اجتماعی و جنسی، به واضح‌ترین شکل قابل‌تصور به چالش کشیده و سپس، واژگون می‌شوند، خنده و تمسخر، در ابتدا، واکنش‌هایی مناسب به نظر می‌رسند. اما در یک شبِ عادیِ گران گینیول، خنده همیشه با وحشت ادامه پیدا می‌کرد و سپس، با خنده‌ای بیشتر.
میراث «گران گینیول»، دور انداختن هجوآمیز اخلاق‌گرایی متظاهرانه‌ی بورژوازی و کشاندن داستانگویی به کفِ فانتزی‌های شرم‌آور خیابان بود. همچنین، جلوه‌های ویژه‌ی واقع‌گرایانه‌ای این آثار، تابوی نمایش صریح خشونت، خون، قطع عضو و آسیب فیزیکی را شکست. «گران گینیول»، قصد بیان چیزی را نداشت؛ بلکه گستاخانه، به آن‌چه تاکنون بیان شده‌بود، «دهن‌کجی» می‌کرد!
این گرایش، روی سینما هم تاثیر گذاشت. نخستین جریان سینمایی متاثر از «گران گینیول» را اکسپرسیونیسم آلمان می‌دانند؛ به نحوی که مل گوردون، حتی از دستاورد تاریخی رابرت وینه یعنی مطب دکتر کالیگاری (The Cabinet of Dr. Caligari) به عنوان یکی از نخستین جلوه‌های تاثیر «گران گینیول» در تاریخ سینما نام می‌برد. اما بدیهی است که این تاثیر، به سینمای آمریکا هم می‌رسد.
در سال ۱۹۶۳ (یک سال پس از تعطیلیِ تئاتر «گران گینیول»)، فیلم ضیافت خون (Blood Feast) هرشل گوردون لویس اکران شد؛ نخستین اثر در ژانری که بعدتر اسپلتر (Splatter) نام گرفت. اصرار این ژانر به نمایش پرده‌درانه‌ی خشونت اغراق‌آمیز هم درست مانند اجراهای «گران گینیول»، آمیزه‌ای خودآگاهانه از «وحشت» و «کمدی» است. خالقان فیلم‌های «اسپلتر»، خوب می‌دانستند که کارشان تاچه‌اندازه افراطی است و با این زیاده‌روی، تفریح می‌کردند!
منبع: https://www.zoomg.ir/movie-tv-show-review/401590-the-substance-movie-review/
تحریریه ABS NEWS | ای بی اس نیوز