آخر هفته چه فیلمی ببینیم؟

خون‌آشام‌ها در فولکلور و فرهنگ عامه‌ی غرب، ریشه دارند و حضورشان در ادبیات گوتیک را به قرن‌های هجدهم و نوزدهم میلادی نسبت می‌دهند. داستان کوتاه «خون‌آشام» (۱۸۱۹)، نوشته‌ی جان ویلیام پولیدوری، نخستین اثر ادبی برجسته با محوریت این موجودات در نظر گرفته می‌شود که بسیاری از داستان‌گویان در آینده، از آن الگو گرفته‌اند. اما قصه‌ی خون‌آشامیِ به‌خصوصی که به سینما ارتباط بیشتری دارد، رمان سال ۱۸۹۷ برام استوکر یعنی «دراکولا» است.

فیلم‌های با محوریت خون‌آشام‌ها، سابقه‌ای دور و دراز دارند که تقریبا به قدمت تاریخ سینما است و بخش زیادی از این آثار، به شخصیت مخلوق استوکر می‌پردازند. نوسفراتو: سمفونی وحشت (Nosferatu: A Symphony of Horror) فردریش ویلهلم مورنائو، به عنوان اقتباس غیررسمی رمان «دراکولا»، برجسته‌ترین‌شان است. اما نخستین فیلمی که برای این شماره از سری مقاله‌های «آخر هفته چه فیلمی ببینیم؟» انتخاب کرده‌ام، نه‌تنها اقتباس رسمی رمان استوکر است، بلکه نام نویسنده‌ی بزرگ ایرلندی را هم به عنوان‌اش آورده؛ دراکولای برام استوکر (Bram Stoker’s Dracula)، اثر فرانسیس فورد کاپولا.

دو اثر منتخب دیگرم اما، در دورانی به تولید رسیدند که رمان‌های محبوب مصاحبه با خون‌آشام (Interview with the Vampire) ان رایس و گرگ‌و‌میش (Twilight) استفانی مایر هم اقتباس‌های سینمایی خودشان را داشته‌اند و تماشاگر قرن بیست‌ویکمی، به‌ قدر کافی با این گونه‌ی داستانی خو گرفته بوده‌ است. اولی، اقتباس خلاقانه‌ی پارک چان ووک از رمان ترز راکن (Thérèse Raquin) امیل زولا است که خون‌آشام‌ها به جهان‌اش اضافه شده‌اند. دومی، بازسازی مت ریوز است از فیلم ترسناک تحسین‌شده‌ی سوئدیِ آدم درست را راه بده (Let the Right One In). این دو فیلم‌ هم مانند اثر کاپولا، یک ارتباط احساسی بعید را در محوریت روایت‌شان می‌پردازند. درباره‌ی این دو اثر صحبت کردم؛ عطش (Thirst) و بگذار وارد شوم (Let Me In).