پروژه ساخت ماهواره برهای سنگین و متوسط ​​کشور/ روند توسعه از «سفیر» تا «قائم»

به گزارش ای بی اس نیوز، سید احمد حسینی مونس امروز در نشست بررسی آخرین دستاوردها و پروژه های فضایی که به مناسبت هفته جهانی فضا در دانشگاه صنعتی امیر کبیر برگزار شد، اظهار کرد: مجموعه هوافضای وزارت دفاع مسئولیت توسعه صنعت موشکی را بر عهده دارد. . و در حوزه های مختلف ماموریتی فعال است و یکی از حوزه های ماموریتی سازمان هوافضای دفاعی، توسعه پرتابگرهای فضایی و ناوهای ماهواره بر است.

وی افزود: از اوایل دهه 80 این ماموریت برای سازمان صنایع هوافضا تعریف شد و در نهایت در 23 بهمن 1386 اولین ماهواره ملی کشور با نام “امید” با ماهواره سفیر ساخت سایران در مدار قرار گرفت. این ماهواره بر بیشتر برای اثبات توانایی های خود در نظر گرفته شده بود.

حسینی مونس با تاکید بر اینکه به مناسبت این موفقیت 14 بهمن ماه به عنوان روز ملی فناوری فضایی نامگذاری شده است، ادامه داد: ماهواره بر سفیر که در دو نسخه سفیر 1A و سفیر 1B تولید شد، پس از امید، 3 پرتاب موفق دیگر و تعدادی پرتاب ناموفق که به هر طریقی در راه اثبات فناوری اتفاق افتادند.

سخنگوی فضایی وزارت دفاع با بیان اینکه پس از ماهواره امید، ماهواره «رصد» در مدار قرار گرفت، گفت: وزن این ماهواره 16 کیلوگرم بود. پس از این مرحله، ماهواره‌بر سفیر ۱ بی ارتقا یافت و ماهواره‌های نوید و فجر با این ماهواره‌بر در مدار قرار گرفتند.

وی با اشاره به اینکه آخرین پرتاب سفیر در سال 2013 انجام شد، افزود: در آن زمان این سوال مطرح شد که وزن ماهواره های عملیاتی بیشتر از ارقامی است که سفیر پرتاب کرده است، ضمن اینکه ارتفاع مداری آنها نیز باید افزایش یابد. ” که سازمان صنایع فضایی طبق نقشه راه این هدف را دنبال کرد و بر ماهواره بر سیمرغ متمرکز شد.

حسینی مونس خاطرنشان کرد: موتور مرحله اول ماهواره بر سیمرغ و پیشرانه آن موتور خوشه 4 ماهواره بر سفیر است و در زمان برخاستن حدود 142 تن رانش دارد و قطر مرحله اول آن است. d'حدود 2.5 متر و طول این ماهواره بر 27 متر است. اولین نسخه این ماهواره قابلیت تزریق 250 کیلوگرم در هر 500 کیلومتر را دارد و نسخه بهبود یافته آن که به زودی پرتاب می شود، می تواند تا 500 کیلوگرم را در مدار 500 کیلومتری قرار دهد.

وی با اشاره به اینکه ساخت پرتابگر ماهواره سفیر از اواسط دهه 90 آغاز شد، افزود: آزمایشات زیرمداری آن انجام شده و در حال توسعه است، زیرا ما خودکفا هستیم، در نسخه های بعدی مانند پرتابگرهای ماهواره مانند قائم. و سایر گیرنده های ماهواره ای که ما روی آنها کار می کنیم اصلاح شده اند.

حسینی مونس ادامه داد: طی پرتاب های تحقیقاتی ماهواره هایی که قرار بود عملیاتی شوند، بر روی این ماهواره بر نصب شدند، مانند ماهواره امیر کبیر که در فضای رسانه ای منعکس شد و اتفاقات رخ داده در پرتاب های حامل – ماهواره سیمرغ. به طوری که در یکی از پرتاب ها سرعت حامل ماهواره تا 6800 متر بر ثانیه و در دیگری به سرعت 7300 متر بر ثانیه رسید.

به گفته وی، سرعت حامل ماهواره برای تزریق ماهواره در مدار بسته باید بین 7600 تا 7800 متر بر ثانیه باشد. ما عدم قطعیت های حامل ماهواره را در شرایط شتاب، سرعت و خلاء زمین مدل می کنیم و هنوز نمی توان موتورها را به طور کامل تحت همه شرایط آزمایش کرد.

حسینی مونس یادآور شد: البته هشتم بهمن ماه سال گذشته برای اولین بار یک ماهواره اصلی به نام «مهدا» و همچنین دو مکعب به طور همزمان در مدار قرار گرفت و مداری که این 3 ماهواره در آن تزریق شد دارای یک حضیض 450 کیلومتر و اوج 1110 کیلومتر.

سخنگوی فضایی وزارت دفاع گفت: امسال ماهواره های بیشتری به سیمرغ پرتاب خواهیم کرد و همچنین در حال کار بر روی نسخه ارتقا یافته سیمرغ هستیم.

وی با اشاره به سایر عناصر نقشه راه این سازمان گفت: ناو ماهواره بر سفیر دارای وزن تقریبی 32 تن، قطر یک متر و 25 سانتی متر و ظرفیت حمل حداکثر 50 کیلوگرم است. ماهواره بر سیمرغ با موفقیت پرتاب شد و وارد فاز تولید شد و ماهواره ذوالجناح عملا یک ماهواره بر هیبریدی سوخت جامد- مایع با دو مرحله سوخت جامد و یک مرحله سوخت مایع است.

به گفته وی، ماهواره ذوالجناح تاکنون دو پرتاب تحقیقاتی داشته و امیدواریم در آینده نزدیک پرتاب شود.

وی با تاکید بر اینکه طبق نقشه راه هدف ما این است که بتوانیم به یک ماهواره طبقه متوسط ​​دست پیدا کنیم، افزود: همه موارد حتی ماهواره بر سیمرغ که ذکر شد، ماهواره برهای سبک محسوب می شوند و حتی در مورد کلاس حامل سفیر. ماهواره، مسنجر و قائم نانو پرتابگرها محسوب می شوند. همچنین پرتابگرهای ماهواره‌ای با کلاس متوسط ​​را در دستور کار داریم و هدف ما رسیدن به ظرفیت تزریق 5 تنی به مدار لئو است که با تخصیص منابع و پشتیبانی ظرف 3 سال امکان‌پذیر بوده و قابل دستیابی خواهد بود.

سخنگوی فضایی وزارت دفاع افزود: در کنار مسیر ماهواره، در دو نسخه بر بلوک انتقال مداری تمرکز کردیم. بلوک انتقال مداری سبک برای مدارهای LEO و بلوک انتقال مداری سنگین در حد 6 تن برای انتقال به مدارهای جغرافیایی هستند و ما به دنبال ماهواره ای کلاس متوسط ​​بودیم که حداقل وزنی در حدود 400 کیلوگرم را در 36000 کیلومتری قرار دهد. مدار. البته در این راستا پرتاب های آزمایشی نیز خواهیم داشت.

وی ابراز امیدواری کرد: در آینده نزدیک به پرتاب هایی با حداکثر مسافت بیش از 20 هزار کیلومتر دست پیدا کنیم.

وی با تاکید بر اینکه با توسعه ماهواره برها باید پایگاه های فضایی توسعه یابد و با بیان اینکه توسعه این پایگاه عوارض خاص خود را دارد، خاطرنشان کرد: با افزایش وزن ماهواره ها، برج پرتاب، سکوی پرتاب و منحرف کننده ها مورد نیاز است. .که طراحی آنها پیچیدگی های خاص خود را می طلبد.

وی با بیان اینکه تمامی تجهیزات پایگاه پرتاب به صورت داخلی توسعه یافته است، افزود: برای ادامه کار باید فضای جدیدی در هر دو پایگاه چابهار و سمنان ایجاد کنیم.

حسینی، 100 کشور دنیا در فضا ماهواره دارند و 50 کشور ظرفیت ساخت ماهواره را دارند، اما فقط 10 کشور ظرفیت پرتاب ماهواره را دارند و از این دو سه کشور پرتاب های کوچک انجام می دهند و ما می توانیم وزنه برداری کنیم و بیایید. واقع بین باشید، این مشکلی است که تنها ابرقدرت ها و کشورهای بزرگ صنعتی توانسته اند به آن دست یابند و این قابلیت در کشور با هزینه بسیار کمتر و در زمان کمتر به دست آمده است.

این مقام مسئول با اشاره به سوخت مایع و جامد در صنعت فضایی تصریح کرد: 90 درصد ماهواره های دنیا با پرتابگرهای سنگین ماهواره ای با قابلیت تزریق بیش از 10 ماهواره به مدار لئو مانند فالکون 9 و سایوز و … پرتاب می شوند. روند جهانی پرتاب چندین ماهواره به طور همزمان است. به همین دلیل است که هند 140 ماهواره در سال گذشته در این زمان پرتاب کرد و اسپیکس ایکس 50 تا 63 ماهواره را از سیستم Starlink پرتاب کرد.

وی این رویکرد پرتاب همزمان چند ماهواره را در راستای کاهش هزینه های پرتاب دانست و ادامه داد: اگر بخواهیم این صنعت را رقابتی کنیم باید به سمت ماهواره برهای سنگین و متوسط ​​حرکت کنیم و در آینده به صورت رقابتی فعالیت کنیم.

حسینی مونس خاطرنشان کرد: از سوی دیگر بیش از 75 درصد پرتابگرهای ماهواره در دنیا از سوخت مایع استفاده می کنند که انرژی بالاتری دارد و دوستدار محیط زیست است و به همین دلیل است که اکثر پرتابگرهای پرطرفدارترین ماهواره های دنیا از این فرآیند استفاده می کنند. . درصد از سوخت ترکیبی یا جامد و دو تن سوخت جامد استفاده می شود.

انتهای پیام