خواب زیاد یا کم با عوارض دیابت مرتبط است

مطالعات قبلی نشان داده اند که بیماری میکروواسکولار با عوامل خطری مانند چاقی، فشار خون بالا، عدم فعالیت بدنی و سطح قند خون کنترل نشده مرتبط است. اکنون دانشمندان بیمارستان دانشگاه اودنسه در دانمارک یک عامل خطر دیگر برای بیماری ریز عروقی در دیابت نوع 2 کشف کرده اند: خواب زیاد یا خیلی کم.

بیماری های میکروواسکولار بیماری هایی هستند که رگ های خونی کوچک را تحت تاثیر قرار می دهند. به خصوص در کلیه ها و چشم ها. این بیماری ها یکی از پیامدهای شایع دیابت هستند. به عنوان مثال، نفروپاتی دیابتی باعث اختلال در عملکرد کلیه و در نهایت نارسایی کلیه می شود. رتینوپاتی دیابتی می تواند باعث ضعف بینایی و نابینایی شود. بنابراین، جلوگیری از توسعه بیماری میکروواسکولار حیاتی است.

تحقیقات قبلی نشان داده است که خواب چقدر برای حفظ سلامتی بهینه اهمیت دارد. خواب زیاد یا خیلی کم با کاهش عملکرد شناختی مرتبط است. کمبود خواب باعث افزایش حساسیت به درد می شود. الگوهای خواب نامنظم با چاقی، فشار خون بالا و اختلالات متابولیک مرتبط است.

رابطه خواب و بیماری های مرتبط با دیابت

در یک مطالعه اخیر، دانشمندان از داده های بیماران در مرکز تحقیقات استراتژیک دیابت نوع 2 در دانمارک استفاده کردند. بیماران به مدت 10 روز از حسگرهای شتاب سنج استفاده کردند تا مدت زمان خواب خود را اندازه گیری کنند. محققان خواب بیماران را به سه دسته تقسیم کردند: کوتاه (کمتر از هفت ساعت)، بهینه (هفت تا کمتر از نه ساعت) و طولانی (نه ساعت یا بیشتر). آنها همچنین نفروپاتی و رتینوپاتی را به عنوان نشانگرهای بیماری میکروواسکولار ارزیابی کردند.

از 396 بیمار (میانگین سن 69 سال و میانگین سن دیابت 3.5 سال)، 12 درصد خواب کوتاه، 60 درصد در محدوده مطلوب و 28 درصد خواب طولانی داشتند. بروز بیماری میکروواسکولار برای گروه خواب کوتاه، مطلوب و طولانی به ترتیب 38، 18 و 31 درصد بود. یعنی خطر ابتلا به بیماری میکروواسکولار در گروهی که خواب ضعیف داشتند 2.6 برابر بیشتر از گروهی بود که خواب مطلوب داشتند. این عدد برای گروهی که بیماری طولانی مدت داشتند 2.3 برابر بیشتر بود.

محققان دریافتند که افزایش سن باعث تقویت رابطه بین خواب کوتاه و بیماری ریز عروقی می شود. در بیماران کمتر از 62 سال، خطر آسیب میکروواسکولار در گروه کم خواب 1.2 برابر در گروه با خواب مطلوب بود. اما در بیماران 62 سال به بالا این عدد به 7/5 برابر رسید.

تأثیر سن بر خطر گروه خواب طولانی از نظر آماری معنی دار نبود.

محققان می گویند یافته های آنها نشان می دهد که مداخلات خواب، مانند درمان شناختی رفتاری (CBT)، ممکن است این خطر را کاهش دهد. تحقیقات بیشتری برای ارزیابی تأثیر کیفیت خواب بر خطر عوارض دیابت مورد نیاز است.