صنعت آسانسور معاوضه

ناصرالدین شاه در سفرنامه فرنگش نوشته است: «به بهداری رفتیم. دستگاهی دارند که فرد بدبخت را روی تخت می نشاند و به طبقه بالایی اتاق می برد. او بسیار مراقب بود که حرکت ناخوشایندی نداشته باشد.

اگرچه گفته می شود ناصرالدین شاه پس از بازگشت از فرنگ دستور نصب آسانسور در کاخ گلستان را صادر کرده است، اما دلیل محکمی در این زمینه وجود ندارد و انگلیسی ها ابتدا آسانسوری را در پالایشگاه آبادان نصب کرده اند.

در دوره پهلوی دوم که آپارتمان‌سازی در ایران جدی‌تر شد، کارگاه‌های مونتاژ آسانسور نیز در ایران تأسیس شد و دهه 30 را می‌توان دهه آغاز تولید آسانسور در ایران دانست. اما جدی تر، اولین کارخانه مونتاژ آسانسور مدرن در سال 1353 در زمینی به مساحت 40000 متر مربع در شهر صنعتی البرز استان قزوین با مجوز یک شرکت سوئیس به بهره برداری رسید. یک سال بعد در سال 1354 کارخانه تولید قطعات آسانسور در ابهر زنجان افتتاح شد و صنعت آسانسور با ساخت آپارتمان در ایران رشد کرد و در سالهای بعد چندین کارخانه تولید و مونتاژ آسانسور در شهرهای مختلف راه اندازی شد. . از جمله رشت و تهران. .

تمامی این کارخانه ها دارای مجوز از شرکت های اروپایی و آمریکایی بودند و پس از انقلاب با خروج کارشناسان غربی و تعطیلی پروژه های آپارتمان سازی به دلیل جنگ تحمیلی، صنعت آسانسور نیز دچار رکود شد و بسیاری از این آسانسورها تولید شدند. واحدها تعطیل شد مزرعه

تا دهه 90 تولید آسانسور در ایران عمدتاً شامل مونتاژ قطعات خارجی تحت لیسانس شرکت های اروپایی بود تا اینکه در سال 1397 با تصویب و اجرای قانون حداکثر استفاده از ظرفیت تولید و خدمات کشور و حمایت از محصولات ایرانی و در نتیجه ممنوعیت واردات محصولات مشابه تولید داخلی این صنعت را در مسیر اهلی شدن قرار می دهد.

به گفته آقای شاکری یکی از تولیدکنندگان آسانسور و پله برقی، حمایت رهبرانقلاب از تولید داخلی و تصویب و اجرای قانون حداکثر استفاده از ظرفیت تولید و خدمات کشور باعث شد. ساخت آسانسور کارخانه ها به جای واردات و مونتاژ قطعات، به سمت تولید داخلی می روند. امروزه بیش از 90 درصد قطعات این صنعت بومی سازی شده است.

وی می گوید: کشور ظرفیت تولید 10 درصد باقی مانده را دارد اما از نظر اقتصادی صرفه ندارد. به عنوان مثال تولید یاتاقان موتور آسانسور یا سیم بکسل های مورد نیاز با اعداد فعلی سودآور نیست.

رئیس هیئت مدیره انجمن قطعه سازان آسانسور نیاز سالانه کشور به آسانسور را 50 تا 60 هزار دستگاه در سال عنوان می کند و می گوید: با 50 درصد ظرفیت فعلی در 500 واحد تولیدی بزرگ و کوچک، 100 درصد وجود دارد. ظرفیت پاسخگویی به نیازهای کشور در قالب حمایت دولت و رفع موانع تولید، امکان صادرات به کشورهای همسایه، روسیه، سوریه، کشورهای شمال آفریقا و همچنین شرق آسیا را داریم، حتی در حال حاضر به بسیاری از کشورها صادرات داریم. از این کشورها

به گفته آقای صمد شفائی; این صنعت تا ده سال پیش بیش از یک میلیارد دلار ارز صادر می کرد اما اکنون تبدیل به منبع ارز شده است.

بر اساس این گزارش؛ ممکن است در نگاه اول آسانسور ساده به نظر برسد اما برای حرکت کابین به هزاران قطعه کوچک و بزرگ نیاز دارد که با دقت و هماهنگی کار کنند. گیربکس های گیربکس دار و بدون گیربکس نیز جانمایی شده و به گفته آقای شکری سازنده آسانسور بیش از 97 درصد داخلی سازی شده است در حالی که همین 10 سال پیش 100 میلیون یورو ارز از کشور فقط برای واردات موتور صادر می شد. و گیربکس ها

به گفته شفائی، رئیس هیئت مدیره انجمن قطعه سازان آسانسور؛ تا 10 سال پیش سازندگان رویای ساخت حتی یک موتور و یک گیربکس را در سر می پروراندند، اما اکنون فرصتی در کشور برای ساخت موتورهای پیشرفته بدون گیربکس فراهم شده است و ما این موتورهای پیشرفته را تولید می کنیم.

علاوه بر این، پنل کنترل آسانسور به عنوان مغز دستگاه قرار گرفته است. دانش بانیان تولید کننده این تابلوهای کنترل با ادعای وارداتی بودن 90 درصد این بردها می گوید: اکنون UP تابلوهای کنترل را خود تولید می کنیم و برنامه ریزی آنها را نیز انجام می دهیم و مراحل پیچیده کنترل کیفیت انجام می شود. در آزمایشگاه های داخلی مدرن

آقای احمد شکری تولید کننده آسانسور می گوید: محصولاتی که ما تولید می کنیم مطابق با استانداردهای اروپایی، GOST روسیه و استانداردهای ایران است.

به گفته زهرا وند، رئیس اتحادیه آسانسورسازان؛ ایران از نظر صادرات خدمات فنی مهندسی به عنوان رقیب این صنعت در منطقه غرب آسیا از ترکیه جلوتر است.

با تلاش صنعتگران و متخصصان کشوری؛ آسانسور از صنعت مولد ارز به صنعت مولد ارز تبدیل شده است و سازندگان آن می گویند اگر موانع تولید از جمله مشکلات تامین مواد اولیه و موانع بانکی و بازگشت ارز برطرف شود. می تواند صادرات یک میلیارد دلاری را هدف قرار دهد.