اهمیت عبور کالا به صورت ترانزیت از بندر چابهار/ ورود ایران به زنجیره تامین جهانی

علی ضیایی در گفت وگو با ای بی اس نیوز، با اشاره به حضور هندی ها در بندر چابهار، اظهار کرد: اگر می خواهیم با هند یا هر کشور دیگری در خصوص بندر چابهار توافق بلندمدتی داشته باشیم، ابتدا باید بدانیم چه می خواهیم. گاهی می بینیم که برخی تمام درخواست ما از طرف های هندی و خارجی را در یک عملیات ساختمانی در این بندر و انتقال چندین جرثقیل و تجهیزات خلاصه می کنند.

وی ادامه داد: اینها سوالات پیش پا افتاده ای است و اینطور نیست که ما نیاز فوری به آن داشته باشیم و نتوانیم به آنها پاسخ دهیم. چند کیلومتر دورتر در بندر شهید رجایی تجهیزات بسیار کامل تری داریم که اگرچه در شرایط ایده آل نیست اما کار می کند. بنابراین باید ببینیم که آیا آنچه از هند انتظار داریم در چند رواق خلاصه می شود یا خیر. به طور کلی، نه. ما به بهانه و به منظور بحث مهمتر و راهبردی با هند به توافق رسیدیم.

در تفاهم نامه با کشورهای بزرگ باید وارد زنجیره تامین جهانی شویم

این کارشناس اقتصادی با بیان اینکه آنچه ما را با کشورهای دیگر در دهانه دریای عرب و منطقه مکران به تفاهم بین المللی می رساند، موقعیت جغرافیایی و روابط ژئوپلیتیک جهانی است، افزود: انگیزه اصلی ما ورود به زنجیره تامین جهانی با چنین قراردادهایی است. به همین دلیل به دنبال عقد قرارداد با کشورهای بزرگ اقتصادی بودیم تا کالاهای خود را از این بندر جابه جا کنند. اگر قرار باشد این قراردادهای همکاری و قراردادهای بین المللی در چابهار به نقش آفرینی ایران در بازارهای بین المللی، لجستیکی و حتی ترانزیتی منجر نشود، چندان به درد ما نمی خورد.

بیشتر بدانید:

بندر چابهار عقب افتاده هند نیست

نهایی شدن قرارداد با طرف هندی در بندر چابهار

ضیایی گفت: وقتی ببینیم از چابهار و بین المللی چه انتظاری داریم می توان به گزینه های دیگری فکر کرد. برخی چین را به عنوان گزینه پیشنهاد می کنند، یکی از دلایل پیشنهاد چین این است که کالاهایی که از چابهار به اروپا و مناطق غربی می رود بسیار بیشتر از هند است.

واردات و صادرات کالاهای چین بسیار بیشتر از هند است

وی تصریح کرد: طبق آمار سال گذشته چین سالانه حداقل 130 میلیون تن کالا به اروپا ترانزیت می کند و واردات و صادرات متقابل انجام می دهد. انتظار می رود هند و روسیه بین 50 تا 60 میلیون تن تولید کنند. تجارت آن با منطقه CIS در حال حاضر رقم قابل توجهی را نشان نمی دهد که بتوان روی آن حساب کرد.

این کارشناس اقتصادی خاطرنشان کرد: وقتی با کشورهای دیگر وارد توافق می شویم باید چارچوب قرارداد را به خوبی و محکم ببندیم. طرف خارجی نباید باور کند که اگر به این توافق احترام نگذارد هزینه ای برایش نخواهد داشت. به عنوان مثال، در بحث قرارداد گاز با پاکستان، 18 میلیارد دلار جریمه وجود دارد. خواه این جریمه اعمال شود یا خیر، به منزله هشداری به طرف خارجی است که در صورت عدم رعایت این قرارداد، خود را در معرض خسارت قرار خواهد داد.

ضیایی در پایان گفت: در عین حال شایان ذکر است که وقتی طرف مقابل احساس کند این تنها گزینه ما در قراردادهای بین المللی است، منافع خود را برتر می دانند و شاید منافع ما قربانی شود. به همین دلیل بهتر است در منطقه مکران به هند اکتفا نکنیم و جا برای گزینه های مختلف بگذاریم.

انتهای پیام