عکس 2 دختر ایرانی که باعث حسادت همه ایرانی ها شد/ همه واکنش نشان دادند! + عکس • رکنا

رقابت میترا حجازی پور شطرنج زن با پرچم فرانسه روبه‌روی آتوسا پورکاشیان، استاد بزرگ شطرنج زن با پرچم آمریکا با واکنش‌های متعددی در شبکه‌های اجتماعی به‌ویژه مهاجرت گسترده نخبگان کشور مواجه شد. طی سه سال گذشته مهاجرت ورزشکاران ایرانی به کشورهای دیگر افزایش چشمگیری داشته است. در رشته شطرنج اما آمار مهاجرت به قدری زیاد شده که مسئولان فدراسیون این رشته را نگران کرده است. در طول چهار سال گذشته بیش از هفت استاد بزرگ شطرنج از ایران مهاجرت کرده اند تا با رقبای زیر پرچم کشور دیگری مبارزه کنند. در این گزارش به انتقاد از مهاجرت گسترده شطرنج بازان ایرانی خواهیم پرداخت.

سارا خادم الشریعه دیروز عکسی را در اینستاگرامش منتشر کرد که بحث های زیادی را در شبکه های اجتماعی به راه انداخت. مبارزه دو استاد ایرانی با پرچم فرانسه و آمریکا با یکدیگر. میترا حجازی پور، شطرنج‌بازی که در سال 2015 عنوان استاد بزرگ ایران را به دست آورد، بدون حجاب در مسابقات جهانی سریع و برق آسا در مسکو در سال 1998 حضور یافت و به همین دلیل از تیم ملی ایران اخراج شد. به سرعت در فرانسه اعلام پناهندگی کرد و از همان سال در مسابقات بین المللی با ملیت این کشور شرکت کرد. همچنین در سال 1400 پورکاشیان یکی از سه شطرنج باز زن با ریتینگ بالای 2300 بود که این شطرنج باز پس از خادم الشریعه و علی نسب به عنوان سومین شطرنج باز مطرح ایران شناخته می شد. این شطرنج باز که چند سالی است در آمریکا زندگی می کند، با پرچم ایران در مسابقات قهرمانی سریع بانوان 2021 شرکت کرد و در رده سی ام این مسابقات قرار گرفت. پورکاشیان در 10 سالگی برای اولین بار به دوره شطرنج بنکدار در فرهنگسرای بهمن رفت. بعد از دو سه ماه تمرین در مسابقات قهرمانی زیر 10 سال تهران شرکت کرد و مقام اول را کسب کرد. با این حال او سال ها در آمریکا زندگی می کرد و دو سال پیش به طور رسمی اعلام شد که شهروند آمریکا شده و قصد دارد در مسابقات بین المللی شطرنج این کشور شرکت کند. اکنون میترا حجازی پور و پورکاشیان با پرچم آمریکا و فرانسه در مسابقات جهانی به مصاف هم می روند.

شهرام عظیمی، رئیس فدراسیون شطرنج در گفت و گو با «همه میهن» می گوید: دیدن تصویر تقابل آتوسا پورکاشیان و میترا حجازی پور قلب هر ایرانی را به درد آورد، پس باید برای جلوگیری از مهاجرت چاره ای اندیشید. ورزشکاران ایرانی به کشورهای دیگر: واقعیت این است که انگیزه ورزشکاران ایرانی برای مهاجرت و پناهندگی یکسان نیست تا بتوانیم همان راه حل را ارائه دهیم. انگیزه افراد متفاوت است و باید بر اساس این انگیزه ها فکر کرد و از مهاجرت ورزشکاران جلوگیری کرد. اینکه آتوسا پورکاشیان و خانم حجازی پور با پرچم دو کشور دیگر مقابل هم قرار گرفتند، اتفاقی که همه ایرانیان را ناراحت می کند. بار دیگر تاکید می کنم که رشد ورزشکاران شطرنج زیر پرچم این کشور صورت گرفت و به لطف هزینه هایی که برای آنها انجام شد به چنین جایگاه بالایی رسیدند. متأسفانه توصیه های بدی نیز به دوستان داده می شود که منجر به مهاجرت افراد می شود. به طور کلی پیشنهاد می کنم اقداماتی برای به حداقل رساندن یا حتی توقف مهاجرت مردم انجام شود. بردباری مدیریتی به طور طبیعی بر افرادی که مهاجرت می‌کنند تأثیر می‌گذارد.»

صفحه اینستاگرام صحت رسانه نیز درباره این عکس نوشت: تصویری که امروز در شبکه های اجتماعی دست به دست شد، عکسی فوق العاده غم انگیز است. دو ورزشکار ایرانی با پرچم دو کشور دیگر در مسابقات جهانی شطرنج شرکت می کنند. آتوسا پورکاشیان برای آمریکا و میترا حجازی پور برای فرانسه. چه کسی تاریخ ساز شد؟ سارا خادم الشریعه از اسپانیا.

مهم نیست که چه کسی برنده بازی است. ما بازنده این شکست ها هستیم. ما که خاکش برای همه بچه هایش جا ندارد، ما که جوان هایش یکی پس از دیگری مهاجرت می کنند و هیچ کس گزیده نمی شود. طرف اول و دوم و سوم وطن پرست و بی غیرت و جاهل شده اند. چرا بقیه یکی یکی حرکت می کنند؟ آیا این بدان معناست که همه این افراد رابطه جنسی بدی دارند و اشتباه می کنند؟ به فرض غیرممکن است، حتی اگر غیرممکن باشد، این همه خائن کجا تربیت شده اند؟ تحت چه حکومتی؟ آیا این بیانیه به خودی خود آسیب جدی به خود را ایجاد نمی کند؟ روزی که کیمیا علیزاده با پرچم خارجی مقابل نماینده ایران مبارزه کرد، فکر می کردیم به آخر دنیا رسیده ایم. اما حالا آتوسا و میترا زیر پرچم اغیار همدیگر را می پرستند و البته ما «لال» هستیم; ملتی که با حیرت و حسرت به مهاجرت دسته جمعی فرزندانش می نگرد و آه می کشد.

من از شما می خواهم که دست و پاهای خود را کنار هم بگذارید و بگذارید بقیه ادغام شوند. ورزش، سینما، تلویزیون، دانشگاه، صنعت، رسانه و سیاست را خالی نگذارید. در اینجا نیز کسانی دیگر هستند. ایرانی هستند. در این زمین به دنیا آمد، عاشق این دودمان. خواندن هنر است، رانندگی نه. به جای سوزاندن رزومه افراد، بسازید و جلو بروید.

مهدی تدینی، مترجم و پژوهشگر نیز در این باره می نویسد: «از عجایب روزگار ما این است که در این دیدار فرانسه و آمریکا، نتیجه هر چه باشد، ایران بازنده است. نه یک شکست، دو شکست! دو پرچم دیگر با هم برخورد می‌کنند و ما می‌بازیم و فقط ما می‌فهمیم که این باخت چیست و چقدر دردناک است.

آیا تا به حال به این فکر کرده اید که بزرگترین پایتخت یک کشور چیست؟ من همیشه “ایده” را بزرگترین دارایی می دانم. زمانی ارزش بی‌نظیر «ایده» را درک خواهیم کرد که ببینیم و بفهمیم «ایده‌های بد و بی‌فکر» چه بلایی سر یک ملت می‌آورند. به طور کلی، وابستگی من به “ایدئولوژی پژوهشی” از همین جا ناشی می شود که ایده ها منشأ موفقیت و زیان در زندگی هستند. با ایده های بد بهترین نیروی انسانی دامن می زند و با ایده های خوب می توان حتی با نیروی متوسط ​​انسانی به موفقیت دست یافت.

اما «ایده» مستقل از انسان نیست. این ایده هیچ منبعی خارج از انسان ندارد. ایده از انسان می گریزد; به عنوان عصاره ادراک و شناخت انسان از جهان. اینجاست که اهمیت «نیروی کار نخبگان» آشکار می‌شود. ذهنی که یک ایده برنده خلق می کند قیمتی ندارد. یک ذهن ایده پرداز ناگهان ما را از کار یک میلیون نفر رها می کند. این روح نوآور، خلاق و مخترع است. شناسایی، تشخیص و ارائه راه حل. اگر ایده‌های خوب «گران‌قیمت» هستند، پس خالقان ایده «بی‌ارزش» هستند. پیروزی و باخت ما مدیون حضور همین مردم است. من منکر نقش و اهمیت ساختارها و نهادها نیستم، اما حتی خود ساختارها و نهادها نیز حاصل ایده های خوب ایده پردازان هستند.

آنچه می بینید – میترا حجازی پور و آتوسا پورکاشیان در برابر پرچم فرانسه و آمریکا در حال دویدن هستند – تصویر نمادین نهایی بلایی است که بر نخبه ترین نیروهای انسانی ما وارد شده است. این داستان هولناک منجنیقی است که بهترین ذهن ها را منجنیق می کند. دو معلم بزرگ مشهور و شناخته شده اند، اما آسیب اصلی خروج ذهن های برتر و نیروهای انسانی توانا است که طبیعتاً مشهور نیستند، بلکه خالق ایده های ارزشمندی هستند.

سرمایه ما نفت و گاز نیست. سرمایه ما جوانانی هستند که عقلشان به اندازه یک چاه نفت می ارزد – نه! این هیچ قیمتی ندارد… رفتن میتراس و آتوسا دیده می شود و رفتن هزاران میترا و آتوسا دیگر که در رشته خود استاد بزرگی هستند یا خواهند شد کمتر دیده می شود. تنها آرزوی من این است که روزی ایران برای همه ایرانیان باشد. ایرانی بودن باید یک لذت همیشگی باشد نه درد مزمن. بگذار سهم همه از وطن محفوظ بماند.