معرفی سریال The Devil’s Hour (ساعت شیطان)

بی‌خوابی لوسی و بیدار شدن‌های مکرر او در ساعت ۳:۳۳ بامداد، نقطه شروع داستان است. این ساعت به‌عنوان نمادی از زمان مرموز و اتفاقات ناخوشایند، بارها و بارها در طول قسمت تکرار می‌شود و به نوعی پایه اصلی ماجرا را شکل می‌دهد. از همان لحظات ابتدایی، رفتارهای عجیب آیزاک و کابوس‌های لوسی، حال و هوای سرد و مرموز سریال را تقویت می‌کند. مخاطب، همگام با لوسی، در جستجوی پاسخ‌هایی برای این اتفاقات عجیب است و هرچه داستان پیش می‌رود، احساس گیجی و ترس او بیشتر به مخاطب منتقل می‌شود. این سریال از لحاظ طراحی صحنه و فضاسازی، توجه ویژه‌ای به جزئیات داشته است.

استفاده از رنگ‌های تیره و نورپردازی‌های دقیق، به خوبی حس ناامنی و ترس را در بیننده ایجاد می‌کند. فیلمبرداری سریال در لوکیشن‌های مختلفی انجام شده که به خوبی با فضای سرد و مرموز داستان تطابق دارد. موسیقی متن سریال نیز با انتخاب دقیق و هماهنگی با صحنه‌های کلیدی، بر تأثیر احساسی و روانی سریال افزوده است. جسیکا رین در نقش لوسی چمبرز، با بازی درخشان خود توانسته است شخصیتی پیچیده و پر از احساسات را به نمایش بگذارد. او زنی است که درگیر بی‌خوابی، کابوس‌ها و رازهایی است که زندگی‌اش را به شدت تحت تأثیر قرار داده‌اند.

پیتر کاپالدی در نقش گیدئون شپرد، با ایفای نقشی مرموز و خونسرد، توانسته است مخاطب را درگیر شخصیت خود کند. بازی او که تلفیقی از تهدید و دانایی است، نقطه عطفی در موفقیت سریال به حساب می‌آید. کارگردانی این اثر توسط جانی آلن و ایزابل سیب انجام شده که هر دو با تجربه‌های قبلی خود در ساخت آثار معمایی و روانشناختی، توانسته‌اند فضای سرد و تاریک سریال را به خوبی به تصویر بکشند. منتقدان، سریال The Devil’s Hour را به خاطر فضاسازی دقیق و بازی‌های قدرتمندش ستوده‌اند؛ به ویژه، بازی پیتر کاپالدی به عنوان گیدئون، مورد تحسین قرار گرفته است.