مسمومیت دانش آموزان دختر جرم سازمان یافته است/ چرا مسئولان این جنایت را گزارش نمی کنند؟

این اقدام بیش از هر چیز باعث ایجاد ناامنی برای دختران در محیط مدرسه می شود. عکس العمل مردم این است که دخترانشان را برای حفظ جانشان به مدرسه نمی فرستند. به نظر می رسد هدف جنایتکاران چیزی نزدیک به این باشد.

اقداماتی که تاکنون برای مقابله با این جنایت انجام شده است به هیچ وجه با ابعاد آن تناسبی ندارد که اگر توسعه می یافتند. وزارت بهداشت و درمان، وزارت آموزش و پرورش، پلیس و سایر نهادهای امنیتی باید از اراده خود برای شناسایی این گروه جنایتکار و ارائه آن به مردم استفاده کنند. به نظر می رسد عاملان این حوادث اهداف بزرگ تری در سر دارند که به مراتب بدتر از آنچه در حال حاضر دیده می شود.

دوم اینکه چرا اقدام موثری برای کشف و شناسایی مجرمان صورت نگرفته است؟ این انفعال از آنجا مشهود است که مجرمان همچنان مشغول کار خود هستند و با افزایش شهرهای قربانی، عملیات خود را گسترش می دهند. اگر شناسایی می‌شدند یا خودشان احساس می‌کردند که در شرف شناسایی و دستگیری هستند، عملیات خود را متوقف می‌کردند.

هر عمل مجرمانه هدف خاصی دارد. به عنوان مثال، دزدی به معنای کسب درآمد است. اما مسمومیت دختران هیچ سود مادی ندارد.

حالا چند سوال بزرگ این است:

اتفاقی که هنگام مسموم شدن دختران افتاد، مردم را نگران و ترساند. حالا که این ماجرا به تهران رسیده است، نه تنها نگرانی ها بیشتر شده، بلکه بعد موضوعی آن نیز گسترده شده و به دغدغه ها جنبه ملی می دهد. این امر به ویژه در شرایط سخت اقتصادی و پس از ناآرامی های اخیر در کشور می تواند موج جدیدی از نارضایتی ها را ایجاد کند.

موارد ذکر شده صرفاً نشان می دهد که مسمومیت دختران دبیرستانی در شهرهای مختلف یک جنایت سازمان یافته و برنامه ریزی شده با هدف سیاسی اجتماعی است.

در این مقاله آمده است؛

اولاً چرا مقامات مسئول هیچ گزارش دقیق و کاملی از این رویدادهای جنایتکارانه وحشتناک ارائه نمی دهند؟

ثالثاً وقتی آقای فاضل میبدی این عملیات کاری را گروهی هزاره نامیدند، ناگزیر به تکذیب سخنان ایشان شدند. چرا و چگونه چنین محدودیتی برای او ایجاد شد؟