برنامه هفتم توسعه براساس اسناد مصوب کاداستر است که به گفته کارشناسان اقتصادی در برنامه های توسعه قبلی وجود نداشت.
به گزارش ای بی اس نیوز، قرار دادن برنامه های توسعه ای بر آمایش سرزمین همواره یکی از حلقه های مفقوده نظام آمایش کشور بوده است. تخصص ها، استراتژی ها و سیاست های سرزمینی و مناطق مناسب و نامناسب برای اسکان جمعیت، فعالیت و زیرساخت ها در اختیار ادارات قرار می گیرد. به عنوان مثال، در بند (ل) ماده (2) لایحه برنامه هفتم توسعه، دولت موظف به اجرای کلان پروژه های اولویت دار از جمله کریدورهای راهبردی ترانزیتی ریلی، زنجیره اکتشاف و استخراج نفت و گاز و پتروپالایشگاه ها، بلندمدت است. قطار سریع السیر در سفرهای طولانی و شلوغ، مهار آب برای جابجایی شهرهای ساحلی و ساختمان هوشمند در مدت شش ماه، اکثر این ابرپروژه ها در سند ملی آمایش فضایی ذکر شده است.
البته در برنامه هفتم توسعه به موضوع محیط زیست توجه ویژه ای شد، زیرا با توجه به جایگاه بسیار تعیین کننده «حفاظت از محیط زیست» به عنوان یکی از اصول برنامه ریزی هشت گانه قلمرو، در قالب رتبه (1) ، بند (ج) ماده (3) لایحه برنامه هفتم توسعه ذیل فصل اصلاح ساختار بودجه، کلیه طرح ها و پروژه های بزرگ و جدید عمرانی، زیربنایی، تولیدی، خدماتی یا عمرانی کلیه دستگاه های اجرایی، خصوصی. بخش، تعاونی یا موسسات عمومی غیردولتی بر اساس شاخص های زیست محیطی و ضوابط مصوب هیئت مدیره حفاظت عالی محیط زیست باید توسط مشاوران ذیصلاح ارزیابی شوند.
مهم ترین تغییر در رویکرد آمایش سرزمین، ایجاد سیستمی برای تدوین کلان پروژه های اولویت دار بر اساس طرح کلی اسناد آمایش سرزمین است.
نکات برجسته و قابل توجه در حوزه آمایش سرزمین در برنامه هفتم آمایش سرزمین نسبت به برنامه ششم که می توان به مواردی چون «توجه به لزوم اصلاح ترتیبات نهادی»، «رعایت دستورالعمل ها و خطوط کلی» اشاره کرد. اسناد کاربری اراضی در بارگذاری جمعیت، فعالیت و زیرساخت در قلمرو، «توجه به طراحی و اجرای سازوکارهای مؤثر برای هدایت رفتار بازیگران و فعالان در جهت‌گیری جمعیت و فعالیت به سمت مناطق حساس» و غیره. به عنوان سه نکته مهم برنامه هفتم توسعه نسبت به برنامه ششم در حوزه توسعه قلمرو می باشد.
انتهای پیام
