سکوی موسیقی دست یک گروه ویرانگر است! / موسیقی جدی و مستقل از ایران اصناف و اتحاد و تریبون ندارد • رکنا

به گزارش خبرنگار ایلانا، داریوش تقی پور فرد او بیش از سه دهه در موسیقی، سینما و تئاتر فعال بوده است. وی پیانیست، بیس الکتریک و آهنگساز است و از ابتدای فعالیت حرفه ای خود آثار متعددی در ژانرهای «کلاسیک» و «پاپ کلاسیک» تولید و ارائه کرده است. تقی پور از اواسط دهه 70 به ساختن فیلم، سریال، تئاتر و موسیقی با اشعاری در ژانر «پاپ کلاسیک»، «راک» و موسیقی بی کلام و ادغام روی آورد. او با نام مستعار اوستا به عنوان آهنگساز آلبوم های «شوکا»، «اوستا، ابهی»، «آخرین غزل»، «بغض» را تولید کرد. وی همچنین در بیست و پنجمین جشنواره فیلم فجر برای آهنگسازی فیلم «مینای شهر» نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین موسیقی متن شد. آهنگسازی برای نمایش خانم آخرین فعالیت اجرایی داریوش تقی پور است.

به نقل از ایلنا، وی از فعالیت های اخیر خود با رکنا گفت.

فعالیت حرفه ای موسیقی خود را از چه زمانی شروع کردید و سازهای تخصصی شما چیست؟

فعالیت حرفه ای خود را در عرصه موسیقی از سال ۱۳۷۰ با همکاری ارکستر مجلسی فارس به عنوان نوازنده پیانو و تنظیم کننده آغاز کردم. ساز تخصصی من پیانو و ساز دومم «باس الکتریک» است.

شما در عرصه سینما نیز به آهنگسازی مشغول هستید. از فعالیت های خود در این زمینه بگویید.

من موسیقی را برای آنونس یک فیلم تولید شده توسط شرکت “BRAVE new work” و سپس برای یک لوگو ساختم. فرانک گایگر کارگردان فیلم «ذهن برهنه» کار من را دید و از من خواست که روی موسیقی متن آن فیلم کار کنم. از طرف شرکت «بی ان دبیلیو» دعوت شدم و بلافاصله برای یک فیلم مستند و همچنین یک فیلم با من قرارداد بسته شد. . سومین پروژه مشترک من با «بی ان دبلیو» بود که مجموعه ای در ژانر راک با تلفیقی از مضامین و سازهای شرقی (ایرانی) بود که در بسیاری از جشنواره ها و رادیوهای بین المللی دیده شد. هر چند دوستان و رسانه های محلی هرگز به این موضوع اشاره نکردند و به آن پرداختند.

یکی از مقوله های مهم موسیقی کشور، موسیقی تلفیقی در سال های اخیر است. شما سال ها پیش وارد این ژانر شدید. چه شد که به سمت موسیقی تلفیقی رفتید و این سبک و سیاق چه نتیجه ای برای شما داشت؟

موسیقی زبان مشترک همه موجودات این سیاره آبی کوچک و شاید یکی از بهترین ابزارهای ارتباطی بین ملل و اقوام مختلف است. کنار هم قرار دادن این زبان ها برای من بسیار جذاب و البته خاص است و به همین دلیل دو قسمت مورد علاقه من (موسیقی شرقی و غربی) که ماهیت های متفاوتی دارند و مضامین درونی و بیرونی متفاوتی دارند، ترکیب خاصی را ایجاد می کنند که همان دلیل اصلی جذب من به آن کارگردانی است

در کارهایتان بیشتر از چه سازهایی استفاده کرده اید؟ آیا در موسیقی تلفیقی از سازهای کلاسیک و مدرن استفاده می کنید؟ آگوستیک، برقی و…؟

در انتخاب ساز محدودیتی ندارم و بر اساس فضای مورد نیاز کار، ساز را انتخاب می کنم. بله، هر جا که نیاز به ایجاد حس داشته باشم، بدون کوچکترین محدودیتی از آن استفاده می کنم.

آهنگ های منتخب کارتان را خودتان می خوانید یا ترانه سرای خاصی مد نظر دارید؟

من ترانه سرا نیستم و کار تخصصی است. هیچ محدودیتی برای همکاری با دوستان شاعر و ترانه سرا ندارم. ملاک من برای انتخاب آهنگ اصالت و دغدغه روز جامعه و ارتباط عاطفی با شعر آن است.

وضعیت موسیقی سنتی ایران را چگونه ارزیابی می کنید؟

من موسیقی دستگاهی را خیلی دوست دارم و پروژه «نقطه آبی کمرنگ» را دارم که هدفش معرفی این موسیقی به عموم و به خصوص مخاطبان غیرایرانی است. اما در مورد امتیاز دادن به این موسیقی باید از دوستانی که در این سبک موسیقی خبره هستند بپرسید و این تخصص من نیست.

چه مفاهیم موسیقی بیشتر مورد علاقه شماست؟

نگاه درست به خود و دنیای اطراف و نفرت از خاک، جهل و جنگ، عشق به آزادی و صلح.

شما با بابک بیات هم همکاری داشتید. در مورد این روش به من بگویید.

ما بین سال های 1375 تا 1378 همکاری کوتاهی داشتیم. این مرحله برای من بسیار پربار و در برخی موارد بازدارنده بود! در کل، تجربه متفاوتی از شیفت اولم بود که دوست داشتم متفاوت باشد. با زنده یاد بابک بیات در چندین پروژه سینمایی و همچنین در سریال «پهلوانان نامی میراند» همکاری بسیار نزدیکی داشتم و بعدها برای برخی ملودی های او موسیقی و تنظیم نوشتم که برخی اجرا شد و برخی دیگر روی پارتیتور ماند. و هرگز اجرا نشدند.

شما از نسلی هستید که در دهه 70 و البته پایان دهه 60 موسیقی پاپ را احیا کردند، نیما مشیا، مانی رهنما و لیلا صادقی از نسل شما هستند. از کارتان با این افراد بگویید.

با دکتر لیلا صادقی در چندین پروژه موسیقایی برای کتاب و نمایشگاه بی خانمان ها بودم که خیلی دوستش دارم. شهرام (مانی رهنما) اولین خواننده رسمی ای بود که برای کارهایم انتخاب کردم و چندین سال تمرین و اجرای صحنه ای باعث شد تا شناخت کاملی از هم داشته باشیم. در حال حاضر از نظر تفکر و سبک کار کمی از هم دور شده ایم که امیدوارم تعمیر و بازسازی شود. من در سال ۱۳۷۸ یک نیم آلبوم (۴ قطعه) با نیما مسیحا کار کردم که هرگز به طور رسمی منتشر نشد و مانند بسیاری از آلبوم های منتشر نشده دیگرم در صندوق پستی خوانندگان خشک شد. چنین همکاری هایی برای هیچ آهنگسازی نه خوشایند است و نه مفید!

در مسیر موسیقی جدی با چه دغدغه هایی مواجه شدید؟ در طول این دهه ها، موسیقی در همه سبک ها فراز و نشیب های خود را داشته است.

موسیقی جدی و مستقل از ایران فاقد اصناف، اتحاد و تریبون است و سال هاست که تلاش می کنیم با کمک چند دوست همفکر این خلأهای بزرگ را برطرف کنیم. همچنین تلاش می کنیم اقتدار موسیقی را که در دست چند دلال غیرعادی و مخرب است، پس بگیریم و ذائقه فاجعه بار خود را که نشان دهنده ایدئولوژی ویرانگر خود و روسای آنهاست، از چرخه هنر موسیقی حذف کنیم. . اما کار سخت و دشوار است و تعداد ما بسیار کم است.

آیا این محدودیت و انحصاری که از آن صحبت می کنید باعث کندی مسیر شغلی شما شده است؟

بله این درست است. به همان دلیلی که به آنها اشاره کردم، فعلاً بستر موسیقی دست گروه تخریب است نه سازنده!

شما در عرصه سینما و تئاتر فعال بوده اید. در مورد تفاوت ها و شباهت های ترکیب در این دو زمینه صحبت کنید.

ساخته‌های موسیقی چه در سینما و چه در تئاتر تکمیل کننده روایت داستان و شخصیت‌ها و همچنین بیانگر ابعاد پنهانی است که در داستان قابل ارائه نیست. در سینما ضرب ها ثابت و تعریف شده است اما در تئاتر بسته به عملکرد بازیگران ضرب ها تغییر می کند و نوسان می کند و این تفاوت شکل موسیقی را تغییر می دهد.

جایگاه موسیقی پاپ ایران را در بازار بین المللی چگونه ارزیابی می کنید؟

موسیقی پاپ ما در صحنه بین المللی حرف زیادی برای گفتن ندارد، به استثنای چند مورد تجاری و صنعتی که تحت فشار تبلیغات بین المللی (با استفاده از خوانندگان معروف کشورهای دیگر) یا اشکال دیگر اجرا شده است. اما به نظر من این دسته از آثار هم اقبال چندانی نداشته اند. زیرا رقابت با آنها (از نظر مالی) بسیار سخت است. البته کشورهای همسایه هم مثل ما کپی های خیلی بد و ناشیانه درست کرده اند و به این ترتیب جایی برای دفاع نگذاشته اند.

آیا رسانه ها در کیفیت یا بی کیفیتی فعالیت های شما و بازخورد کار شما نقش داشته اند؟

آنها در شناسایی نکردن افرادی مثل من و دیگر همکاران مستقلم بسیار موثر بوده اند. چون جلوی صحنه تجاری در دست تهیه کنندگان، خوانندگان و بازیگران هستند.

می دانید که نسل های جدید نمی خواهند کار جدی انجام دهند یا تمرین کنند. این نسل یا نسل ها به دنبال راهی سریع و آسان برای طی یک شبه راه صدساله هستند. این رویه برخلاف کار جدی است.

مثل این است که شما می گویید. اگرچه گاهی استعدادهای خوبی را می بینم و سعی می کنم به آنها کمک کنم. اما به شرطی که واقعا مشتاق باشند.

می توان گفت که ساخت موسیقی نمایش «خانوم» آخرین فعالیت شما در عرصه تئاتر است. این کار چه ویژگی هایی داشت که شما را به همکاری با کارگردان ترغیب کرد؟

نمایش خانم پیچیدگی های خاص خود را داشت و سه روایت متفاوت در هم تنیده شده بود. یکی داستان چاق ها اثر ژان ژنه، دیگری داستان زندگی شخصی ژان ژنه و دیگری روایت تینا بخشی به عنوان نویسنده این دو داستان. به همین دلیل است که باید جنبه های مختلف این اثر چند بعدی را در موسیقی دید و آن را به اثری خاص و منحصر به فرد تبدیل کرد.

ملاک انتخاب ساز در تئاتر بر چه اساسی است؟ در نمایش «هانوم» چگونه بازی کردید و معیارهایتان بر چه اساسی بود؟

در مورد تنظیم، سعی کردم با در نظر گرفتن شرایط داستان ها و روایت های مختلف و البته شرایط مالی خاصی که تئاترهای مستقل همیشه با آن دست و پنجه نرم می کنند، این کار را به گونه ای انجام دهم که بتوان آن را اجرا کرد. همچنین می تواند نمایانگر ابعاد درونی اثر (به ویژه ژان ژنه) و همچنین شورش طبقه اجتماعی طرد شده باشد که در شخصیت دو خواهر خود را نشان می دهد.

آیا در حوزه فعالیت های نمایشی سلیقه عمومی هم برای شما ملاک است؟

اگر سلیقه عمومی تحت تاثیر غرفه ها قرار گیرد، قطعا در تولید آثار من اهمیتی نخواهد داشت. اما به طور کلی هر اثر به شنوندگان خاص خود نیاز دارد که باید خودشان را پیدا کنند.

موسیقی تئاتر در ایران چه جایگاهی دارد؟

اگرچه کارهایی انجام شده است، اما به دلیل ضعف موسیقایی بسیاری از کارگردانان و همچنین ضعف مالی زیاد تئاتر، می توان گفت که هنوز کمی شناخته شده است و خیلی ها هنوز نمی دانند موسیقی تا چه حد می تواند در یک نمایش تاثیرگذار باشد. . ; بنابراین راه درازی در پیش است تا موسیقی جایگاه ویژه‌ای در تئاتر ما داشته باشد.

شما به سازماندهی کارگاه های آموزشی در محله های محروم عادت دارید. آیا موفق به جذب استعدادهای جوان شده اید؟

بله، چندین کارگاه رایگان برای هنرجویان و نوازندگان مختلف برگزار کردم، اما متأسفانه در بین آنها علاقه مندان واقعی پیدا کردم و کمی دلسرد شدم.

اگر چیزی هست که گفته نمی شود، توضیح دهید.

ممنون از این گفتگو