به عنوان یک جوان ایرانی احساس غرور می کردم زیرا کشورم را در مرزهای علمی و فنی دنیا می دیدم و اعتماد به نفس بیشتری پیدا می کردم. به نوبه خود از این زحمات خالصانه و خالصانه این عزیزان تشکر می کنم و برای ایشان آرزوی موفقیت روزافزون دارم.
آن روزها تمام شد. ایران مستعمره شد. صدام رفته پیکر شهدا به وطن بازگشتند. درختان دزفول دوباره سر برآوردند. خانه ها بازسازی شده است. آژیر قرمز به صدا در می آید. لبخندی بر لبان مردم دزفول نشست. بچه ها به زمین های بازی آمدند. مدارس بازگشایی شده اند و معلمان به تخته سیاه بازگشته اند. این بار جوانان به میدان آمدند. تحصیلکرده تهرانی مقدم; از نسل چمران و همت. آنها موشک هایی ساختند که از شهرها، خانه ها و کوچه ها، کودکان و زنان محافظت می کرد. آنها معتقد بودند که ما به تنهایی می توانیم مدیریت کنیم. از دشمن نترس پرندگان وحشی آن را از صدها کیلومتر دورتر مشاهده کنید. همانطور که او نمی فهمد. او نمی توانست تصور کند که پیشرفته ترین جنگنده ها و موشک هایش دیگر در امان نباشند.
به گزارش گروه سیاسی ای بی اس نیوز، متن یادداشت هادی طحان نظیف سخنگوی شورای نگهبان به مناسبت روز دزفول به این شرح است: جنگ تازه شروع شده بود و هدف اصلی موشک های صدام دزفول بود. آبان ماه سال 1349، کمتر از یک سال پس از شروع جنگ بود که خانه پدری با یکی از این موشک ها ویران شد. مثل خیلی از خانه های دزفول. چند نفر از همسایه های ما شهید شدند اما خانواده ما که به زیر زمین پناه برده بودند آسیبی ندیدند. پدر و مادرم مجبور شدند برای بازسازی خانه به جای دیگری بروند. چند ماه بعد از ویرانی من به دنیا آمدم. اینها بعداً توسط پدر و مادرم برای من توضیح داده شد. خانه ویران شده را ندیدم اما صدای آژیر و موشک را به یاد دارم که تا آخر ادامه داشت. در طول مسابقه و حتی نیمه های شب همیشه ترس از موشک وجود داشت. یتیمان، شهرهای ویران، درختان واژگون، ارابه های آهنی سوخته، چشمان پر آب، تصاویری است که از آن روزها به جا مانده است. اما دزفول متوقف شد. سربازان فداکار وطن دلاورانه جنگیدند. خون جاری شد و سینه ها از گلوله پاره شد، اما یک وجب از خاک خوزستان یا بهتر بگویم یک وجب از خاک وطن کوچک نشد.
در 5 شهریور 1388 که به همراه تعدادی از اعضای شورای نگهبان از نمایشگاه دستاوردهای صنعت دفاعی از جمله “باور 373” بازدید کردم، غرور عجیبی به من دست داد. ایمان و اراده جوانان را دیدم که دشمن را به زانو درآوردند. فهمیدم چرا رهبر عزیزمان می گوید جنگ نمی شود. ما در کشورمان این همه مرد پولادین داریم، چه کسی جرات دارد چپ به این سرزمین نگاه کند؟ باور 373 اعتقاد به قدرت جوانان این مرز و بوم و اعتقاد به قدرت ایران است. اعتقاد به آنچه ممکن است، نتیجه مطلوب است; بله، ما می توانستیم چون می خواستیم چون می خواستیم. ای کاش چنین اراده ها و خواسته هایی در همه زمینه ها وجود داشت و در نتیجه می توانست مهربانی مردم این زمین را بیش از پیش تلطیف کند.
