“رویه فوری” چیست؟ -ایسنا

ماده 317 – دستور موقت دادگاه به هیچ وجه تأثیری در اصل دادرسی ندارد.

ماده 320 – دستور موقت پس از ابلاغ قابل اجراست و با توجه به فوریت موضوع، دادگاه می‌تواند حکم به اجرای آن قبل از ابلاغ بدهد.

ماده 322 – هرگاه دستور موقت صادر شود دادگاه صادرکننده دستور موقت را نقض می‌کند و در صورتی که مضمون اصلی دعوی در دادگاه مطرح شود، دادگاه رسیدگی کننده قرار را لغو می‌کند.

تبصره 1 – اجرای دستور موقت مستلزم تایید رئیس حوزه قضایی است.

ماده 323 – در صورت عدم اقامه دعوا وفق ماده (318) یا اقامه دعوای اقامه دعوی، رد دعوای خواهان، به خواهان دستور موقت دستور می‌شود که خساراتی را که در اجرا به طرف دعوا وارد کرده است، جبران کند. از دستور

ماده 316- دستور موقت ممکن است مبنی بر مصادره مال یا انجام فعل یا منع از فعل باشد.

ماده 325 – قبول یا رد درخواست دستور موقت مستقلاً قابل اعتراض یا اعتراض یا تعرض نیست. اما خواهان می تواند علاوه بر درخواست تجدید نظر اصولی رای، اعتراض و تقاضای رسیدگی کند. اما رد یا قبول درخواست دستور موقت تحت هیچ شرایطی قابل اعتراض نیست.

ماده 319 – دادگاه مکلف است برای جبران خسارات ناشی از دستور موقت از خواهان‌ها تأمین کافی بگیرد. در این صورت صدور دستور موقت منوط به سپرده گذاری اوراق قرضه می باشد.

ماده 318 – پس از صدور قرار موقت، در صورتی که دعوای حقوقی مطرح نشده باشد، متقاضی باید ظرف بیست روز از تاریخ صدور قرار، در دادگاه صالح به طرح دعوی خود حاضر و اقامه نماید. درخواست کند و آن را به دادگاه صادرکننده دستور موقت گواهی کند. در غیر این صورت دادگاه صادر کننده دستور موقت به درخواست طرف از اثر آن ساقط می شود.

تبصره 2 – درخواست دستور موقت مستلزم پرداخت هزینه حقوقی معادل دعاوی غیر نقدی است.

ماده 315 – فوریت خواسته را دادگاه صالح به رسیدگی تعیین می کند.