نظرسنجی: عملکرد کاروان ایران در هانگژو

به گزارش ” ای بی اس نیوز ورزشی”، این راه چینی هاست که از سال 82 و نهمین دوره بازی های آسیایی خود را از همه کشورهای قاره کهن جدا کرده اند و از نظر تعداد مدال طلا یا مجموع، بی همتا هستند.

اگرچه هشت دوره اول بازی های آسیایی تحت کنترل ژاپن بود، اما از سال 1982 و دهلی نو، این چین بود که مقام قهرمانی را به دست آورد، تا اینکه در سال 2008 حتی موفق به کسب عنوان قهرمانی در بازی های المپیک شدند و در آزمون مردود شدند. . ایالات متحده.

از آنجایی که بسیاری از کشورهای آسیایی، از جمله چین، و حتی کشورهایی که فرصت صحبت ندارند، از دوره ای به دوره دیگر در بازی های آسیایی پیشرفت می کنند، شاهد کاهش تعداد مدال های کسب شده یا رده بندی کلی از نظر تعداد مدال ها هستیم. مقام و رتبه

تیم ورزش ایران در سه دور آخر بازی های آسیایی قبل از هانگژو در سال 2010 در گوانگجو با 20 مدال طلا و مجموع 59 مدال در رده چهارم، در سال 2014 در اینچئون با 21 طلا و مجموع 57 مدال و در سال 2018 در رده چهارم قرار گرفت. در جاکارتا با 20 مدال طلا و مجموع 62 مدال. . این بدان معناست که سایر کشورها از نظر کیفیت و بعضاً تعداد مدال بهتر عمل کرده اند، اما در سه دوره اخیر ایران نسبت به قبل یک پله پسرفت داشته است.

عدم توجه به ورزش در مدارس و دانشکده ها، عدم استعدادیابی در استان های مختلف، ناقص نبودن برنامه های جهانی، عدم ثبات مدیریتی، تفاوت های اساسی در اکثر فدراسیون های ورزشی، انتخاب گرایش در بخش های مختلف، نارضایتی عمومی ورزشکاران از امکانات مادی و عدم درآمدزایی نامطلوب در ورزش، وابستگی به بودجه های محدود دولتی، عدم توجه واقعی از هر نظر به رشته های غنی از مدال مانند دو و میدانی، تیراندازی، شنا، ژیمناستیک یا برخی رشته های ورزشی جدید، دلسردی تزریقی توسط طلا و درگیری بر سر پول و… قیمت بالای دلار برای به دست آوردن تجهیزات مدرن یا مربیان بزرگ به ایران این امکان را داد که برخلاف جامعه جوانی که به بلوغ رسیده است، در بازی های چند رشته ای مانند بازی های آسیایی حرفی برای گفتن داشته باشد. و بازی های المپیک از منظر هیچ رتبه ای از نظر کیفیت مدال یا تعداد کل مدال ها وجود ندارد.

ورزش ایران در بازی‌های آسیایی و المپیک بیشترین موفقیت خود را بر پایه قهرمانانش بر پایه جرقه‌ها قرار می‌دهد و بیشتر به اگرها یا ابرها، باد، مه، خورشید و صورت‌های فلکی قناعت می‌کند. در حالی که شیرهای ایرانی زن و مرد در مسابقات ورزشی شرکت می کنند، استاندارد واقعی آنها طلا است، اما در نهایت سهم آنها معمولاً یا نقره است، یا برنز یا هیچ.

چینی ها تا دهمین روز از نوزدهمین دوره بازی های آسیایی 270 مدال از جمله 147 مدال طلا کسب کرده بودند.
ژاپنی ها 33 مدال طلا، کره جنوبی 31، هند 13، چین تایپه 12 و ازبکستان 11 مدال طلا کسب کردند.
تایلند، کره شمالی و هنگ کنگ به ترتیب ده، هفت و شش مدال طلا کسب کردند.
حتی بحرین نیز در پایان روز نهم 6 مدال طلا دارد، این در حالی است که کاروان ورزشی ایران با 5 مدال طلا در رده یازدهم قرار دارد و جزو ده کشور اول جدول مدال ها نیست.

حتی با فرض موفقیت‌های احتمالی در روزهای آینده و مدال‌آوری‌های ایران مانند کشتی آزاد، فرنگی، کاراته، وزنه‌برداری، کبدی یا شاید تیراندازی با کمان، شطرنج، سنگنوردی، نمی‌توان از ضعف مدیریت و توجیه‌های معمول بعد از هر دوره چشم‌پوشی کرد. مسابقات، بازی های آسیایی و المپیک.

در پایان روز نهم، دختران ایران دوازده مدال نقره یا برنز کسب کردند.
مردان کاروان ورزشی ایران نیز 21 مدال از جمله پنج طلا کسب کردند.
به این عدد یک مدال برنز مختلط تیمی زنان و مردان را اضافه کنید، این عدد 34 می شود.

با قبول اینکه دوباره مدال به خانه می آوریم، طلا هم می گیریم و رنکینگ کلی بالاتر از شماره یازده خواهد بود (احتمال کسب طلا در قسمت بانوان کاروان در رشته کاراته یا شاید کبدی زیاد است). ) اما آیا 289 ورزشکار در 34 رشته ورزشی، ظرفیت آن، با مدیریت و توجه خوب به مدت چهار سال، آیا این تعداد مدال به شما خواهد رسید؟

به تفاوت آمادگی ورزشکاران با کشورهای رقیب ایرانی نگاه کنید. یا به علم و ابزار استفاده شده، حتی توجه و سرمایه گذاری یا آمادگی و پشتکار نگاه کنید.

به همان اندازه که قدرت توجیه داریم، قدرت تغییر رویه و انقلابی در ورزش کشور را داشتیم تا توانایی های واقعی استعدادهای «هدر رفته» شیرهای نر و ماده این کشور را به نمایش بگذاریم.

* شما نیز می توانید با ارسال نظر در زیر این پست در این بحث شرکت کنید.

پوریا تابان