خطرات اقتصادی کنوانسیون تغییر اقلیم برای ایران

خبرگزاری ای بی اس نیوز – کنوانسیون تغییرات اقلیمی COP29 یکی از رویدادهای مهم جهانی در زمینه مبارزه با تغییرات اقلیمی است که هر ساله با حضور نمایندگانی از کشورهای مختلف برگزار می شود. هدف این کنوانسیون ایجاد توافقنامه هایی برای کاهش اثرات منفی تغییرات آب و هوایی و حفاظت از محیط زیست است.

اما با توجه به شرایط اقتصادی کنونی ایران، شرکت در این کنوانسیون ممکن است عواقب جدی برای کشور داشته باشد که نیازمند توجه و بررسی دقیق است، لذا در این یادداشت به بررسی این موضوع خواهیم پرداخت.

چالش های اقتصادی ناشی از نشست تغییرات آب و هوا

ایران به عنوان کشوری که تحت تحریم‌های بین‌المللی و اقتصادی قرار دارد، همچنان با مشکلات و چالش‌های اقتصادی زیادی مواجه است. یکی از چالش‌های اصلی کنوانسیون تغییرات آب و هوایی که در باکو برگزار می‌شود، تعهد به کاهش گازهای گلخانه‌ای است.

این تعهدات می تواند منجر به کاهش تولید ناخالص داخلی و افزایش بیکاری شود. اگر ایران بخواهد به این تعهدات احترام بگذارد، باید فعالیت های صنعتی و انرژی بر خود را که بر تولد و اشتغال کشور تأثیر می گذارد، محدود کند.

از سوی دیگر، به دلیل وابستگی شدید به صنعت نفت و گاز، هرگونه کاهش تولید در این بخش می تواند به طور مستقیم بر اقتصاد کلان کشور تأثیر بگذارد. ضمناً سایر صنایع نیز مستقیماً تحت تأثیر تصمیمات این کنوانسیون قرار خواهند گرفت.

به عنوان مثال، کاهش فعالیت های صنعتی می تواند منجر به کاهش تولید در بخش های مختلف از جمله ساخت و ساز، معدن و کشاورزی شود که به نوبه خود به بیکاری و فقر بیشتر دامن می زند.

خطر جدی صنعت نفت و گاز کشور را تهدید می کند

با این توافق و عمل به تعهدات آن، صنعت نفت و گاز ایران به عنوان یکی از ارکان اصلی اقتصاد کشور در معرض خطرات جدی قرار دارد. از آنجایی که صنعت مذکور منبع اصلی درآمد ارزی کشور است، فشار برای کاهش تولید گازهای گلخانه ای و حرکت به سمت انرژی های تجدیدپذیر می تواند درآمد ارزی را به میزان قابل توجهی کاهش دهد.

علاوه بر این، اگر ایران بخواهد به تعهدات خود برای کاهش تولید گازهای گلخانه ای عمل کند، به سرمایه گذاری های عظیم در انرژی های جدید و پایدار نیاز خواهد داشت. اما در شرایط فعلی اقتصاد کشور با مشکلاتی چون تحریم و کمبود منابع مالی مواجه است. انتقال به انرژی های تجدیدپذیر نیازمند سرمایه گذاری های عظیم و غیرقابل اجرا است.

این تغییر نه تنها به معنای ایجاد زیرساخت های جدید است، بلکه مستلزم انتقال دانش و فناوری های پیشرفته ای است که ایران برای دسترسی به آنها مشکل دارد. در واقع سرمایه گذاری در این زمینه می تواند بر منابع مالی و انسانی موجود فشار وارد کند.

نقش اسرائیل و مسائل سیاسی در کنوانسیون بین المللی تغییرات آب و هوایی

بررسی ها حاکی از آن است که کنوانسیون تغییر اقلیم تحت نفوذ رژیم غاصب صهیونیستی است. در واقع دو اجلاس قبلی COP27 و COP28 به ترتیب در مصر و امارات متحده عربی برگزار شد و نتیجه آن محدودیت تجارت مبتنی بر کربن بود. تولید و برنامه ریزی با هدف کاهش انتشار کربن به صفر تا سال 2050، اقداماتی که شامل محدودیت های جدی در استفاده از منابع نفت و گاز کشورها می شود.

اجلاس سران COP29 نیز در 21 نوامبر در آذربایجان برگزار می شود، کشوری که منافع مشترک زیادی با صهیونیست ها دارد چرا که تمامی اجلاس های قبلی و فعلی با برنامه ریزی دقیق و تحت نفوذ اسرائیل برگزار شده است.

آنچه مشخص است اهداف زیست محیطی، ظهور اجلاس سران کنوانسیون تغییرات اقلیمی است و در داخل داستان شاهد تصمیمات سلطه بر اقتصاد جهانی رژیم صهیونیستی هستیم، در واقع از آنجایی که اسرائیل به فناوری های جدید مجهز شده است. حمایت آمریکا و اروپا، بنابراین برای امضای این قرارداد توسط کشورها، خرید فناوری از این رژیم ضروری خواهد بود.

خروج ترامپ از توافق پاریس

خروج ایالات متحده از توافقنامه پاریس در سال 2017 یک اقدام سیاسی تأثیرگذار در حوزه تغییرات اقلیمی تلقی می شود. این اقدام نشان دهنده بی اعتمادی به توافقات بین المللی و بی توجهی به دغدغه های اقتصادی است. این تجربه می تواند درس مهمی برای ایران باشد و ما را تشویق کند در تعاملات و کنوانسیون های بین المللی مرتبط با تغییرات اقلیمی محتاط باشیم.

ایران باید از این تجربه درس بگیرد و بر اساس وضعیت اقتصادی خود تصمیم بگیرد. کشورهای متاثر از تحریم ها و شرایط نامناسب اقتصادی باید تعهدات بین المللی خود را با دقت بیشتری بررسی کنند و از تجربیات سایر کشورها در خروج از توافقات بین المللی بهره مند شوند.

لزوم دقت در مشارکت COP29

با توجه به وضعیت فعلی اقتصاد کشور، به نظر می رسد دولت باید با احتیاط در COP29 شرکت کند. اعزام هیئتی کوچک و محدود به این کنوانسیون و عدم تعهد به کاهش تولید و سرمایه گذاری های جدید در انرژی های تجدیدپذیر بهترین گزینه خواهد بود. این رویکرد می تواند به ایران اجازه دهد تا وضعیت سیاسی و اقتصادی خود را حفظ کند و در عین حال از تعهدات سنگین و تحمیلی که می تواند منجر به مشکلات بیشتری در آینده شود اجتناب کند.

از سوی دیگر، کنوانسیون تغییر اقلیم و تعهدات آن، کشورهای عضو را برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای تحت فشار قرار می‌دهد، اما ایران می‌تواند با اتخاذ راهکارهای موثر خود به این اهداف نزدیک‌تر شود.

مرحله اول، ارتقاء؛ بهره وری انرژی در صنایع و ساختمان ها است که مصرف سوخت فسیلی را کاهش می دهد و به تعهدات کنوانسیون کمک می کند. راه حل دوم توسعه انرژی های تجدیدپذیر مانند خورشید و باد است. این اقدام نه تنها به کاهش وابستگی به نفت و گاز کمک می کند، بلکه عزم ایران را برای همسویی با اهداف جهانی نشان می دهد.

علاوه بر این، ترویج حمل و نقل عمومی و استفاده از وسایل نقلیه الکتریکی می تواند آلودگی هوا را کاهش دهد و انطباق با توافقات بین المللی را تقویت کند. در نهایت، آموزش و اطلاع رسانی به مردم در مورد اهمیت کاهش گازهای گلخانه ای می تواند به تغییر رفتار روزانه و دستیابی به اهداف کنوانسیون کمک کند.

تمامی موارد ذکر شده به عنوان بخشی از راهکارهای کاهش گازهای گلخانه ای شناخته می شود، اقداماتی که همواره مورد تاکید کارشناسان بوده است، اما در نهایت به دلیل بی توجهی دولت ها شاهد آلودگی بیشتر در شهرهای بزرگ بوده ایم. همچنین باید به سمت استفاده از فناوری های نوین برویم که کشور در حال انجام است، اما به دلیل تحریم ها در این زمینه مشکلاتی وجود دارد.

بدون شک اگر تحریم‌های غرب در حوزه‌های خاصی مانند انرژی هسته‌ای علیه ایران اعمال نمی‌شد، با احتساب تداوم تحریم‌ها، شدت استفاده از نفت و گاز تا این حد از هرگونه توافقی در خصوص کاهش مصرف سوخت‌های فسیلی نمی‌شد. در کشور شرایط فعلی کشور را با شرایط عجیبی مواجه خواهد کرد.

در نهایت پیشنهاد می شود دولت با تحلیل های دقیق و استراتژیک مسائل مربوط به تغییرات اقلیمی را مورد بررسی قرار دهد و بر اساس منافع ملی بهترین تصمیم را اتخاذ کند. شاید حتی بتوان این سوال را مطرح کرد که آیا وقت آن نرسیده است که ایران نیز مانند آمریکای ترامپ به خروج از این کنوانسیون فکر کند یا حداقل با رویکردی دقیق تر در آن شرکت کند؟

حسین احمدزاده شاهرودیکارشناس اقتصادی

انتهای پیام