خرس تاردیگراد یا آبی. هیولایی که حتی پس از نابودی زمین زنده می ماند! + عکس

“دیر نکنTardegrade حیوانی میکروسکوپی و اختاپوس مانند است که شبیه کرم ابریشم است و آنقدر انعطاف پذیر است که می تواند حتی پس از نابودی زمین زنده بماند و بدون نیاز به جفت تولید مثل کند. در این مقاله با tardigrade بیشتر آشنا می شویم.

تاردیگرادها و خصوصیات ظاهری

Tardigrades در سال 1773 توسط یک جانورشناس آلمانی به نام کشف شدیوهان آگوست افرایم خوزه“کشف شد”خرس آبی کوچولونام بردند.

این حیوان دارای بدنی شبیه سیب زمینی و پاهای کوتاه و پهن است که باعث می شود با حالتی خشن حرکت کند. به دلیل این ویژگی های بیرونی، برخی به این حیوان می گویندخرس آبی“یا”خوک خزهآنها به آن Tardigrades می گویند این یکی از معدود حیواناتی است که به فضا رفته است. گونه های Tardigrade حتی می توانند از یک رویداد وحشتناک جان سالم به در ببرند.

خرس آبی آنقدر کوچک است که فقط زیر میکروسکوپ دیده می شود. ابعاد آن تقریبا نیم میلی متر او هست؛ البته مقداری تأخیر 1.5 میلی متر آنها نیز رشد می کنند. طول عمر این حیوان در شرایط مساعد از چند هفته تا چند ماه می باشد. این حیوان حریص نام خود را از کلمه “قدم آهسته“به معنای”حرکت اهسته“طول می کشد.

دانشمندان تاکنون حدود 1300 گونه خرس آبی را در سراسر جهان کشف کرده اند. اما برخی از آنها معتقدند که حداقل 10000 گونه دیگر از این حیوان در جهان وجود دارد. برخی از این گونه ها چشم دارند، اما ممکن است قادر به تشخیص رنگ نباشند.

جالب است بدانید خرس آبی اهل کالیفرنیا است 600 میلیون سال آنها روی زمین وجود داشتند. این یعنی 400 میلیون سال قبل از دایناسورها این حیوانات تولید مثل منحصر به فردی دارند. برخی از آنها بدون جفت گیری تولید مثل می کنند. دیگران برای تخم گذاری نیاز به جفت گیری دارند. بر 40 تا 90 روز برای رشد تخمک ها به نوزاد زمان نیاز است.

خرس های قطبی به لایه نازکی از آب در اطراف خود نیاز دارند تا بدنشان خشک نشود. به همین دلیل جلبک های آب شیرین و گل سنگ ها زیستگاه ترجیحی آن هستند. اما این حیوان را می توان در همه محیط ها یافت; از اعماق دریا تا تپه های شنی.

تاردیگرادها بسیار نرم و ژله مانند به نظر می رسند، اما پوسته سختی شبیه به حشرات مانند ملخ ها و آخوندک های نمازگزار دارند. در واقع خرس های آبی از بستگان این حشرات هستند و مانند آنها برای رشد می ریزند. پای هر تاردیگراد چهار تا شش چنگال دارد که به چسبیدن آن به گیاهان کمک می کند. این حیوان دهان بسیار کارآمدی دارد که با آن مواد مغذی گیاهان و میکروارگانیسم ها را جذب می کند.

دوران تاردیگرادها

تاردیگرادها متعلق به گروهی از حیوانات به نام تاردیگراد هستنددوستان افراطی“یا”طرفداران پدیده های بیرونی(افراط گرایان) تعلق دارند. اکستروموفیل ها می توانند در محیط هایی زندگی کنند که برای بسیاری از حیوانات دیگر کشنده است.

به عنوان مثال، tardigrades می تواند30 سال بدون غذا یا آب زنده بمانید. این دوره در برخی از انواع تاردیگرادها رخ می دهد یک قرن همانطور که تا! این حیوان کوچک می تواند در دمای نزدیک به صفر مطلق، در دمای بالاتر از نقطه جوش آب، در فشار شش برابر عمیق ترین قسمت های دریا و حتی در خلاء فضا زندگی کند.

بخشی از سختی تاردیگریدها به دلیل وجود پروتئینی به نام است DSOP او هست. DSOP مخففخسارت سرکوب کننده“یا”جلوگیری از آسیباین پروتئین از DNA در برابر چیزهایی مانند تشعشعات یونیزان که در همه محیط‌های زمین یافت می‌شود محافظت می‌کند.

یکی دیگر از عوامل پایداری تاردیگرادها می باشدراز بیولوژیکی(کریپتوبیوز). در این حالت، حیوان تقریباً تمام آب را از بدن خود خارج می کند، پاها و اندام های خود را جمع می کند و به شکل یک توپ کوچک جمع می شود و به خواب می رود. ذخیره بیولوژیکی زمانی فعال می شود که تاردیگرید در محیط خشک قرار گیرد و حیوان ساعت بیولوژیکی خود را در این حالت متوقف می کند. متابولیسم او متوقف می شود و به نظر می رسد مرده است. اما در واقعیت، حیوان منتظر رسیدن شرایط مساعد است.

این حیوانات سرسخت به فضا رفته اند

مقاومت و ماندگاری دیرگریدها آنها را به انتخابی جذاب برای مطالعه و کشف اطلاعات بیشتر در مورد فرآیندهای بقای خود تبدیل کرده است. در حالی که بشر در تلاش برای رسیدن به سیارات دیگر برای ادامه حیات است، چندین آزمایش انجام داده است که در آن خرس های آبی برای اندازه گیری مقاومت خود به فضا فرستاده شدند.

تلاش برای تایید بقای خرس های آبی در سیارات دیگر یکی از مهم ترین اهداف این آزمایش ها است. گونه های زیادی از حیوانات روی زمین وجود دارند که در حال مبارزه با انقراض هستند، اما تعداد کمی از آنها می توانند در جو سیارات دیگر زنده بمانند.

در سال 2007، گروهی از محققان اروپایی تعدادی تاردیگراد را به فضا فرستادند تا روی بدنه یک موشک پرواز کنند.فوتون-M3“برای مدت 10 روز در مدار زمین بمانید. هنگامی که خرس های قطبی به خشکی بازگشتند، محققان متوجه این موضوع شدند 68 درصد برخی از آنها از این ماموریت دلخراش جان سالم به در بردند. به خاطر داشته باشید که در فضا اکسیژن وجود ندارد و حیوانات در معرض تشعشعات بالقوه خطرناک و کشنده هستند.

توانایی تاردیگریدها برای زنده ماندن در فضا منحصر به آنهاست. اما دانشمندان می گویند دلیلی وجود ندارد که باور کنیم آنها به طور خاص برای این منظور تکامل یافته اند. برخی نیز به اشتباه ادعا می کنند که این حیوانات منشأ فرازمینی دارند.

در واقع، توانایی خارق‌العاده تاردیگریدها برای بقا در فضا، نتیجه پاسخ آنها به یکی از رایج‌ترین و مرگبارترین مشکلات روی زمین است. این یعنی مشکل کم آبی. تاردیگرادها می توانند در خشک ترین بیابان های روی زمین زنده بمانند، جایی که ده ها سال است بارانی وجود نداشته است.

نتایج ماموریت FOTON-M3 نشان داد که تاردگرادها می توانند در خلاء زنده بمانند، اما عواملی مانند تابش فرابنفش خورشیدی، تابش یونیزان خورشید و تشعشعات کیهانی می توانند برخی از گونه های آنها را در آستانه انقراض قرار دهند.

آزمایش دیگری برای خرس های آبی در فضاتاردیکیساین در آخرین پرواز شاتل فضایی (ماموریت STS-134) برای مدت زمان 16 روز در فضا انجام شد. هدف از این ماموریت بررسی عواملی مانند طول عمر، رشد و تولید مثل تاردیگریدها و مکانیسم های ترمیم آسیب DNA بود.

بسیاری از این آزمایش‌ها که در رده آزمایش‌های اختربیولوژی قرار می‌گیرند، به منظور کشف مکانیسم‌های بقا در تاردیگرادها انجام می‌شوند. از آنجایی که اطلاعات کمی در مورد این مکانیسم ها داریم، می توان تحقیقات مختلفی را روی این حیوانات در فضا انجام داد.

به نظر می رسد مریخ یکی از مقاصد جذاب برای آزمایش این حیوانات باشد. می دانیم که خاک این سیاره حاوی آب است و دمای برخی از قسمت های آن در تابستان نیز یکسان است 20 درجه سانتی گراد می رسد. این شرایط برای خرس های قطبی و موجودات زیادی که از آنها تغذیه می کنند ایده آل است. اما چنین هوایی موقتی است و پس از آن شرایط بسیار نامساعدی پیش خواهد آمد. به همین دلیل، دیرگریدهایی که می توانند وارد “ناپدید شد بیولوژیکی” تبدیل شدن به یک سوژه عالی.