حرف آخر – ایرنا

در این زمینه ، من مأموریت سنگین تری به عنوان سخنگوی دولت و مددکار اجتماعی به رئیس جمهور داشتم و علاوه بر پاسخ دادن به سوالات بی پایان روزنامه نگاران دلسوز و کنجکاو ، باید بارقه های امید را در قلب این افراد نابینا نگه می داشتم.

این تجربه دشوار ، که البته ترکیبی از روزها و خاطرات دلپذیر و ناخوشایند بود ، این درس بزرگ را به همه ما یادآوری کرد که بدون وحدت و اجماع ملی ، به ویژه در مسائل اساسی کشور ، نه تنها هیچ دولتی با وجود سازمان موفق نمی شود. مناسب است ، اما با افزودن شکاف های داخلی ، این فرصت منحصر به فردی را برای شریران کشور ما و ملت ما فراهم می کند تا با ایجاد بی اعتمادی و ناامیدی در نهاد دولتی و در نهایت ، با تشدید بحران ها ، از آن استفاده کنند.

زندگی در عصر ارتباطات و ویرانه های اخبار جعلی و واقعی ، مدیریت رسانه ها ، به ویژه برای نهادهای دولتی ، که طبق اصول دموکراتیک باید دائماً به چالش کشیده و روشن شوند ، از روابط عمومی فراتر رفته است.
در دهه های گذشته ، اگر دولتها نهادهای مخفی بودند که با تحقیق از روزنامه نگاران و محققان ابعاد مبهم سیاست عمومی را روشن می کردند ، امروزه این یک راز نیست که دولتها می توانند به لطف رسانه های همه جا

در این شرایط در حال ظهور ، دولتها چاره ای جز سازگاری و ارتقاء ظرفیت خود برای گسترش ارتباطات جمعی بر اساس افزایش شفافیت ، صداقت و دموکراتیزه شدن تصمیم گیری و شیوه های ارتباطی ندارند.

به جرأت می توانم اعتراف کنم که دوران خدمت من به عنوان سخنگوی دولت دوازدهم ، با وجود ظاهر به ظاهر راحت ، یکی از سخت ترین کارهای حرفه ای من بوده است.

ما سعی کردیم در این مدت با مردم صحبت کنیم. صحبت در برابر سروصدای بزرگ سیاسی ملی و خارجی آسان نبود. در زمانی که جهل و عدم صحبت از تحریم ها ، برجام ، کرونا و … فراموش شد. در بسیاری از موارد سکوت کرده ایم تا منافع ملی ، سرمایه اجتماعی و روان عمومی جامعه متزلزل نشود. در این دوره ، تلاش شد تا پاسخ ها با دید علمی از پدیده ها مستند شود.

انفجار انتظارات عمومی از دولت ، که البته شایسته مردم ایران است ، و پاسخ همزمان به این خواسته های مشروع با تحریم های قهری و وحشیانه از سوی ایالات متحده از یک سو و حمله همه گیری کرونا از سوی دیگر. ، هجوم بی سابقه رسانه های خارجی و داخلی. سرخوردگی مردم به طور کلی اعتماد عمومی را نسبت به کارآمدی دولت زیر سال برده است.

با نگاهی به گذشته ، دریافتم که دولت از این طوفان رویدادها درس های ارزشمندی را ارائه کرده است که هنوز هم می تواند برای طیف وسیعی از مخاطبان آموزنده باشد ، زیرا معتقدم که سالهای صحبت من جوراب های بلند و پایین خود را داشته است.

این آخرین یادداشتی است که به عنوان دستیار رئیس جمهور در ارتباطات اجتماعی و سخنگوی دولت در روزنامه ایران می نویسم. در طول 26 ماه تصدی من ، یادداشت های “نامه از دولت” هر هفته و به طور منظم نوشته می شد و به زودی ، همانطور که وعده داده شده بود ، مجموعه آنها به صورت کتاب توسط موسسه فرهنگسرای ایران منتشر می شود.

دولت و جامعه در دو سال گذشته ترکیبی از سیلاب طبیعی و سیاسی را تجربه کرده اند. تحریم ها و تاج های خشکسالی و مشکلات اجتماعی.

هر یک از رویدادهایی که در آن چهار سال اتفاق افتاد برای سرنگونی یک دولت کافی بود. از ظهور ترامپ تا سقوط قیمت نفت. اما دولت-ملت وابسته به نظرسنجی ها ، هر چند به شدت آسیب دیده است ، اما برای تصویب به امید نیاز داشت. ایجاد امید برای جامعه خسته از تحریم ها و تاج ها دشوار است. امیدی که باید پایه های همبستگی اجتماعی را تقویت کند ، سرمایه اجتماعی را حفظ کرده و اعتماد عمومی را افزایش دهد.