تهران شهری حساس به آب است

به گزارش گروه اقتصادی خبرگزاری علم و فناوری آنا، اکثر شهرهای ایران در مناطق جغرافیایی قرار دارند که منابع آبی آن به شدت محدود است. توسعه شهرها به دلایل مختلف باعث افزایش تقاضای آب شده و نیاز به آبرسانی به شهرها روز به روز بیشتر می شود.

تاکنون، این افزایش تقاضا از طریق تمرکز بر تامین آب، در درجه اول از طریق راه حل هایی مانند انتقال آب از منابع حوضه اضافی و برداشت بیش از حد از سفره های زیرزمینی تامین شده است. که منجر به تخریب منابع آبی و کاهش ظرفیت تامین شد.

بنابراین مقابله با این بحران و سازگاری با کم آبی مستلزم تغییر اساسی در سیاست توسعه شهری و مدیریت آب در شهرها است و این امر جز با تغییر جهت گیری مدیریت آب از مدیریت عرضه به مدیریت تقاضا محقق نمی شود.

در این راستا برای رویارویی با این چالش مشارکت همه سیاست گذاران، شهروندان، رسانه ها، بخش خصوصی و نهادهای دولتی و غیردولتی ضروری است.برای حرکت به سمت رویکرد مدیریت مصرف در شهرها و تبدیل آنها به شهرهای پایدار آب باید بسترهای فنی، حقوقی، اداری، سیاسی و اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی مطابق با رویکرد مدیریت تقاضا در مناطق با منابع آبی محدود فراهم شود. مقررات.

بنابراین، مدل شهر حساس به آب به جامعه‌ای اطلاق می‌شود که شهروندان آن آگاهی و تمایل به انتخاب عاقلانه در مورد آب داشته باشند و در مسائل مربوط به آب و حفاظت از آن مشارکت فعال داشته باشند.

در واقع، اصطلاح شهر حساس به آب به طور کلی برای توصیف یک جامعه ایده آل جدید استفاده می شود. جایی که شهرها خدمات آبرسانی و توزیع آب را به مقدار کافی، با کیفیت مناسب و با اطمینان بالا به همه شهروندان امروز و فردا و به شیوه ای دوستدار محیط زیست ارائه می دهند.

این چشم انداز سبز و بلندمدت مستلزم هماهنگی همه گروه ها و همچنین اجرای نظام های مشارکتی در جامعه است.طرح شهر حساس به آب به دنبال تبیین ابعاد مختلف مدیریت مصرف به ویژه از منظر اجتماعی و ایجاد درک صحیح از شرایط موجود و بر اساس تغییر نگرش و رفتار مصرف کنندگان شهری، راهکارهای قابل اجرا است. اطمینان از اجرا به منظور مدیریت مصرف و کاهش مصرف آب.

بنابراین، برای دستیابی به این هدف، مراحل اجرایی زیر به عنوان یک رویکرد کلی برنامه ریزی شده است:مرحله اول: شناسایی وضعیت موجود، تعیین جامعه هدف و حوزه ذینفع آنها و اولویت بندی آنها برای برنامه ریزی.مرحله دوم: شناسایی ظرفیت‌های هر جامعه هدف مشخص شده، یعنی رویکردها و سازوکارهای قابل اجرا برای هر گروه عمومی و همچنین اقدامات اجرایی و اقدامات ارتباطی برای آن‌ها تعریف می‌شود.

مرحله سوم: ایجاد سازوکارهای اجرایی و مالیمرحله چهارم: اندازه گیری اثربخشی، پیگیری نقاط ضعف و قوت و برنامه های اصلاحیبنابراین، کلانشهر تهران یکی از شهرهای حساس به آب است که مشارکت همگان، فرهنگ سازی برای همه طبقات اجتماعی و توجه بیشتر مسئولان و مردم را می طلبد.