بزرگترین هلیکوپتر ساخته شده توسط اتحاد جماهیر شوروی

بزرگترین هلیکوپتری که تا کنون ساخته شده است، Mil V-12 نمونه اولیه دوران شوروی بود که در اواسط دهه 1960 معرفی شد. این مدل اولین پرواز موفقیت آمیز خود را در جولای 1968 انجام داد. Mil V-12 این پتانسیل را داشت که سفر هوایی را برای همیشه تغییر دهد. به دلایل متعددی، این هلیکوپتر غول پیکر نتوانست به وعده های چشمگیر خود عمل کند، اما به مهندسان پنجره ای منحصر به فرد به دنیای روتورکرافت های بزرگ در مقیاس بزرگ داد.

بر خلاف هواپیماهای بال ثابت، هلیکوپترها آیرودینامیک هستند و تقریباً بدون هیچ زیرساختی می توانند پرواز کنند. در حالی که یک هواپیمای ترابری معمولی به یک باند بزرگ نیاز دارد، یک هلیکوپتر حتی می تواند در یک قطعه زمین باز فرود بیاید. پتانسیل هلیکوپترهای بزرگ را نمی توان دست کم گرفت. این هواپیماها می توانند مزایای زیادی در عملیات نظامی داشته باشند، زیرا بدون پشتیبانی در مناطق جنگی فرود می آیند. در زمان صلح، هلیکوپترهای عظیم می توانند محموله های عظیمی را به مناطق دورافتاده اتحاد جماهیر شوروی منتقل کنند.

از منظر تجاری، این هواپیماها می توانند به ایرلاین ها اجازه دهند تا مسیرهای غیر سنتی را به مشتریان خود ارائه دهند و شهرهایی را که از امکانات فرودگاهی قابل توجهی برخوردار نیستند، به یکدیگر متصل کنند. با توجه به این پتانسیل عظیم، مهندسان شوروی به دنبال ساخت یک هلیکوپتر غول پیکر و بسیار پیشرفته بودند. در این مقاله نگاهی دقیق تر به داستان Mil V-12 خواهیم داشت که بزرگترین هلیکوپتری بود که تا به حال ساخته شده بود.

زمینه

در اوایل دهه 1960، اتحاد جماهیر شوروی قصد داشت هلیکوپتری با ظرفیتی مشابه هواپیمای توربوپراپ غول پیکر Antonov-Ann بسازد. برخلاف هواپیمای چهار موتوره که برای برخاستن و فرود نیاز به باند فرودگاه دارد، این هلیکوپتر که به زودی Mil V-12 نامیده می شود، می تواند محموله را از مبدأ تحویل بگیرد و بدون نیاز به نیاز به ارسال مستقیم به محل مورد نیاز کند. یک باند فرود

با کاهش نیاز به حمل و نقل جاده ای، ریلی یا رودخانه ای، این هلیکوپتر غول پیکر برای حمل تجهیزات نظامی دوران جنگ سرد مانند موشک های بالستیک قاره پیما ایده آل بود. زمانی که مهندسان شوروی طراحی این هلیکوپتر را آغاز کردند، می خواستند هواپیمایی شبیه به بوئینگ CH-47 Chinook بسازند که روتورهایی در جلو و دم داشته باشد. اما این هلیکوپتر به تولید انبوه نرسید.

اندازه این هلیکوپتر مهندسان را مجبور به مطالعه گزینه های مختلف کرد

• ظرفیت: 196 مسافر
• طول: 37 متر
• طول بالها: 67 متر در امتداد روتورها
• ارتفاع: 12.5 متر
• وزن خالی: 69100 کیلوگرم
• حداکثر وزن برخاست: 105000 کیلوگرم

اندازه هلیکوپتری که آنها تلاش کردند محدودیت های خاصی داشت، که در نهایت باعث شد آنها را به طراحی معمولی روتور تک دم بسپارند. به گفته Plane Historia، این فریب عملی نبود که آنها را مجبور به انتخاب طرح مقطعی کرد. این سیستم نیاز به روتور دم با روتورهای نصب شده در دو طرف نوک بال را کاهش داد، تا حدودی شبیه به بل بوئینگ V-22 Osprey.

پس از آزمایش های گسترده، سرانجام اولین نمونه اولیه Mil V-12 با استفاده از یک شاسی فلزی معمولی با استحکام بالا ساخته شد. طول بدنه بیش از 27 متر و طول بال های آن در هر دو روتور بیش از 65.5 متر است. کابین دو طبقه و بخش خدمه رو به جلو و خلبان، کمک خلبان، مهندس پرواز و مهندس برق در کابین پایین قرار دارند. در این میان افرادی مانند اپراتورهای بی سیم و ناوبرها از قسمت بالایی استفاده می کردند.

طراحی منحصر به فرد

در قسمت عقب بدنه، هلیکوپتر مجهز به درهای تاشو و یک رمپ بار کشویی بود. درهای جانبی در بدنه نیز امکان دسترسی به محفظه بار را فراهم می کند. در قسمت بالایی پشت بدنه یک باله عمودی با اندازه متوسط ​​وجود داشت. به گزارش آویاستار، این هلیکوپتر از دو موتور توربوفن Soloviev D-25VF بهره می برد که برای تغذیه پره های روتور به طول 35 متر طراحی شده بودند. اولین نمونه از Mil V-12 در سال 1968 پرواز کرد.

این در حالی است که نمونه دوم این هلیکوپتر در سال 1971 در نمایشگاه هوایی پاریس به غربی ها نشان داده شد. سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) نام هومر را برای آن انتخاب کرد. قبل از پرواز به فرانسه، Mil V-12 با ثبت دو رکورد حمل و نقل بار وارد کتاب تاریخ شد. به گفته FAI، در فوریه 1969، این هلیکوپتر محموله ای 31 تنی را به ارتفاع 9682 فوتی برد و سپس در آگوست همان سال، 40.2 تن را به ارتفاع 7398 پایی برد.

نسخه مسافری Mil V-12 در نظر گرفته شد

در حالی که Mil V-12 اساساً برای استفاده در حمل و نقل نظامی طراحی شده بود، همچنین صحبت هایی در مورد ساخت نسخه مسافربری برای Aeroflot وجود داشت. برای درک اندازه این هلیکوپتر، باید بدانید که اگر یک نسخه مسافربری ساخته می شد، می توانست 196 مسافر را حمل کند: به اندازه ایرباس A321neo دو کلاس. مهندسان دفتر طراحی Mil همچنین معتقدند که Mil V-12 به ویژه برای عملیات استخراج و استخراج چوب در مناطق دورافتاده سیبری که دسترسی به جاده ها کم است یا اصلاً وجود ندارد، مفید خواهد بود. زمانی که همه چیز برای تولید انبوه این هلیکوپتر غول پیکر آماده شد، اتحاد جماهیر شوروی دیگر نیازی به استقرار سریع موشک های بالستیک قاره پیما نداشت و همین امر تمایل به استفاده از غول V-12 را بسیار کاهش داد.

به این ترتیب، تمام کار روی Mil V-12 متوقف شد و کار طراحی روی Mil Mi-26 آغاز شد. در تصویر بالا، این بزرگترین و قدرتمندترین هلیکوپتر تولید انبوه تا کنون بود. در حالی که توسعه Mil V-12 به توسعه Mi-26 کمک کرد، نمونه های اولیه آن بزرگترین هلیکوپترهایی هستند که تا کنون ساخته شده اند. آنها چندین رکورد دیگر را در کارنامه کوتاه خود ثبت کردند.

سایر ویژگی ها: هلیکوپتر Mil V-12

• حداکثر سرعت: 260 کیلومتر بر ساعت
• سرعت پرواز: 240 کیلومتر بر ساعت
• برد: 500 کیلومتر
• برد: 1000 کیلومتر با مخازن سوخت خارجی
• سقف پرواز: 3500 متر (11500 فوت)
• سقف رومینگ با جلوه زمین: 10 متر (33 فوت)
• سقف رومینگ بدون جلوه زمین: 600 متر (1969 فوت)

علاوه بر دو رکوردی که قبلا ذکر شد، Mil V-12 شش رکورد دیگر را در طول عمر عملیاتی کوتاه خود به ثبت رساند. از این چهار تا هنوز وجود دارد. شش رکورد دیگر شامل حداکثر ارتفاع به دست آمده با بارهای 15، 20، 25، 30، 35 و 40 تن بود. چهار رکورد اول در یک پرواز در فوریه 1969 با ارتفاع 9682 فوت و دو رکورد دیگر در آگوست همان سال با ارتفاع 7398 فوت به ثبت رسید.

ایده ای که زنده ماند

با این حال، اهداف پروژه V-12 همچنان پابرجاست و بسیاری از کشورهای دیگر در سراسر جهان سعی کرده اند هواپیماهای قدرتمندی برای برخاستن و حمل و نقل عمودی بسازند. نمونه دیگری از هواپیماهای حمل و نقل عمودی در مقیاس بزرگ، Fairey Rotodyne ساخت بریتانیا، اگرچه کوچکتر از V-12 بود، اما توجه خطوط هوایی تجاری بریتانیا و نیروی هوایی سلطنتی (RAF) را به خود جلب کرد.

مانند نمونه های اولیه روسی، Rotodyne هرگز به پتانسیل کامل خود نرسید. در آینده، ظهور هواپیماهای برخاست و فرود عمودی الکتریکی (eVTOL) ممکن است کلید توسعه نهایی هلیکوپترهای تجاری باشد.