بازنشستگانی که برای درمان یک آرتروز ساده دوازده ساعت سرگردان هستند! • رکنا

به گزارش خبرنگار ایلنا، سازمان تامین اجتماعی «سالانه» چندین مرکز خصوصی جدید برای ارائه خدمات درمانی به بیمه شدگان می سازد، پاسخ این سوال را نمی دانیم، چطور هر دو سال یک بار، هنوز هم نمی دانیم. برنامه این سازمان برای ساخت قطب املاک هر پنج سال یکبار چیست؟ و ما هنوز جوابی نداریم

در واقع، جدای از اخبار کلی بدون جزئیات که گاهاً از مصاحبه با مسئولان سازمان به دست می‌آید، از برنامه و نقشه راه مشخص تامین اجتماعی برای ساخت و تجهیز قطب‌های املاک در نقاط مختلف کشور به‌ویژه در بخش‌های مختلف کشور اطلاعی نداریم. مناطق محروم و محروم؛ آیا اساسا برنامه و زمانبندی مشخصی برای این کار وجود دارد؟ آیا سازمان اهداف بلندمدت، میان مدت یا کوتاه مدت برای احداث مراکز مسکونی و توسعه ارائه خدمات درمانی رایگان به کارگران بیمه شده دارد؟

بی اطلاعی از ساخت و تجهیز تیرهای ملکی طی دو سال گذشته

در 27 مرداد 1400، مدیرعامل سازمان تامین اجتماعی از احداث 61 مرکز درمانی جدید در سراسر کشور به همت این سازمان در زمان اپیدمی کرونا خبر داد. هیچ جزئیاتی در این خبر ذکر نشده است و با پیشرفت تحقیقات ما پاسخی برای این سوالات پیدا نمی کنیم که این مراکز درمانی در کدام شهرها، با چه سطحی از تجهیزات و در چه تاریخی افتتاح شده اند. فقط یک خط خبری ساده است که هیچ توضیحی ندارد…

جستجوی پیشرفته را در «پایگاه خبری سازمان تأمین اجتماعی» با کلیدواژه «مرکز املاک» و «ساخت مراکز املاک» راه اندازی می کنیم؛ نتیجه این جست و جو: از ابتدای سال 1400 تا به امروز (طی دو سال اخیر) هیچ خبری از احداث مرکز درمانی جدید توسط سازمان تامین اجتماعی نیست. تمام اخبار موجود مربوط به قبل از این تاریخ است. به نظر می رسد در دو سال جدید هیچ مرکز املاک و مستغلات جدیدی ساخته، تجهیز یا افتتاح نشده است.

بیمه شدگان اطلاعاتی ندارند

سازمان تامین اجتماعی به عنوان بزرگترین سازمان بیمه گر و تقریباً پیشرو در ارائه خدمات درمانی کشور که موجودیت نهادی و ساختاری آن از حق بیمه های دریافتی بیمه شدگان از سال 1354 تاکنون شکل گرفته است، هیچ گاه از نحوه هزینه ها مطلع نشده است. اعتبارات انباشته شده در صندوق درمان مشخص نشده است. هر کارگر در زمان استخدام یک سوم حقوق خود را بابت حق بیمه پرداخت می کند که «نه / بیست و هفتم» آن سهم درمان است و باید صرف هزینه های درمانی خود شود. بعد از سی سال پرداخت های سنگین، در زمان بازنشستگی آزاد، دو درصد مستمری هر کارگر برای درمان گرفته می شود و به صندوق درمان می رود.

در صورت انجام تحقیقات کامل و ساختار یافته مشخص می شود که از سال 54 تاکنون چه میزان سرمایه در صندوق پردازش سازمان تامین اجتماعی صرفه جویی شده است. این مبلغ هنگفت با توجه به سودی که باید در سرمایه گذاری ها به آن اضافه می شد کجا خرج شد؟ به طور دقیق تر، هر سال یا هر پنج سال چند تجهیزات، فضا و امکانات پردازشی جدید ایجاد شده است؟

بیمه شدگانی که سال‌ها پول گرانبهای خود را در صندوق درمان ریخته‌اند حق دارند از این اطلاعات به طور واضح اطلاع داشته باشند و در عین حال حق دارند مطالبه کنند که برنامه سازمان برای ساخت و تجهیز مراکز املاک چیست. “.

تجربه عینی کارگران و بازنشستگان نشان می‌دهد که سازمان در خرید خدمات بهداشتی و درمانی از مراکز دولتی و خصوصی کوتاهی کرده و تاکید قانون ضروری بر لزوم ارائه خدمات درمانی رایگان در تمامی بخش‌ها به کارگران بیمه شده، رعایت نشده است. فقط در مراکز خصوصی سازمان، درمان «کمی» ارزان‌تر است، البته اگر از هیأت مدیره بیمارستان‌های تأمین اجتماعی و داروهای محروم از پوشش بیمه‌ای بی‌توجه باشیم.

نظرات یک بازنشسته

بنابراین ساخت مراکز اقامتی جدید برای جلوگیری از افت سطح کمی و کیفی خدمات پزشکی ضروری است. بیمه شده می خواهد بداند چرا مراکز جدید ساخته نمی شود. احمد قاسمی (کارگر بازنشسته حداقل دستمزد) تجربیات و مشاهدات خود از یک روز بازدید از مراکز املاک را به صورت ساده و مفصل بازگو می کند:

من حداقل مستمری بگیر هستم. در تاریخ 16 فروردین 1402 به علت درد زانو به درمانگاه ابوریحان تهران مراجعه کردم. مسئول پذیرش با مهربانی جوابم را داد و گفت ارتوپد نداریم باید بروی بیمارستان میری. با تلاش بسیار موفق شدم برای 28 فروردین ساعت 8:30 صبح به صورت آنلاین وقت بگیرم که اصلا کار ساده ای نبود.

هشتم فروردین ساعت پنج و نیم صبح از خانه خارج شدم تا به موقع به بیمارستان بروم. ساعت 7 صبح رسیدم و برای پذیرش رفتم. من صبح هفتاد و هشتمین نفر بودم! منتظر نوبتم شدم بعد از پذیرش، به دکتر مراجعه کردم. دکتر ساعت هشت به مطب آمد. پس از معاینه، او دستور اشعه ایکس را داد. به آنجا رفتم و قرار ملاقات گذاشتم. پس از گرفتن عکس، دوباره به دکتر مراجعه کردم. البته ناگفته نماند که وقتی برگشتم جای سوزن انداختن در لابی نبود. در نهایت همانطور که اتفاق افتاد به مطب دکتر رسیدم و به ملاقات دکتر رفتم. بعد از دیدن عکس تشخیص داد که به آرتروز زانویم مبتلا هستم و برایم دارو تجویز کرد.

من به داروخانه آنجا رفتم. از پنج داروی تجویز شده توسط پزشک، تنها دو دارو به من داده شد. تا الان از من پولی نگرفته اند. باید سه خودکار دیگر را بیرون می آوردم. آن روز از ساعت پنج و نیم صبح تا چهار و سه بعد از ظهر معطل شدم…»

پس از پایان این ماجرا، این مستمری بگیر چند جمله کوتاه می گوید: چرا دولت بدهی های خود را به موقع به سازمان پرداخت نمی کند و به جای آن دارایی های سازمان را به حراج می گذارد؟ بسیاری از بیمارستان های خصوصی امروزه شرکت های اجاره ای هستند و متأسفانه به صاحب ملک دستور تخلیه محل داده شده است. اگر دولت بدهی های خود به تامین اجتماعی را پرداخت می کرد و این سازمان مدیران کارآمد و موثری داشت که از دارایی ها و دارایی های کارگران به خوبی محافظت می کردند و این دارایی ها صرف حقوق های نجومی مدیران نمی شد، امروز تامین اجتماعی مجبور به این کار نبود. املاک اجاره کردند و توانستند با آن بیمارستان های زیادی بسازند. تجهیزات کامل خریدند تا از تراکم جمعیت در یک بیمارستان کاسته شود و بازنشستگان مجبور نباشند به یک بیمارستان مراجعه کنند و ساعت ها منتظر ویزیت پزشک باشند. دیگر پیرمردانی را نمی بینی که ساعت پنج صبح از خانه بیرون می روند و تا پنج بعد از ظهر منتظر می مانند تا آرتروز ساده درمان شوند!»

ما هنوز نمی دانیم!

زمانی که مراکز املاک محدود هستند و متخصصان پزشکی و امکانات مراقبتی فقط در تعداد محدودی از این چند مرکز یافت می‌شوند، طبیعی است که یک صبح یا یک بعدازظهر برای گرفتن نسخه پزشک برای درد آرتریت ساده زانو در اطراف قدم بزنید و بایستید. .

امروز نمی دانیم پروژه ملموس سازمان برای گسترش مراکز املاک مجهز چیست؟ آیا ساخت، خرید و تجهیز بیمارستان های خصوصی متوقف می شود؟ آیا در چند سال آینده مراکز استیجاری به دلیل فشار صاحبخانه و اجاره بها بالا خالی می شود و بازنشستگان بیشتر از قبل در حنا می مانند؟ ما حتی جواب این سوالات را نمی دانیم…

گزارش: نسرین هزاره مقدم

خبر از رکنا