در جایی که نوآوری جدی رخ می دهد، رد خرد تمدنی در فرهنگ عمومی ایرانیان دیده می شود. جایی که انواع ابزارهای بلااستفاده دیده می شود، نشانگر فرهنگی است که قادر به نوآوری نیست، اما گاهی اصلاً از ایجاد رابطه ای خاص بین «خود» و «ابزار» آگاه نیست.
انتهای پیام
با این مقدمه، توجه خود را بر تفاوت بین سه مفهوم متمرکز می کنیم:
هواداری بدون گزینش هوشمندانه عامل زوال فرهنگ اصیل جامعه ماست. هنگامی که این سلطه رخ می دهد، بدون توجه به نیاز، شرکت به دنبال آزمایش تکنیک ها و سبک های جدید یا تقلید، یا یافتن هویت جدید در جستجوی فناوری های جدید است.
هزاران مظهر دیگر به خرد گزینشی خودآگاه و بدیع اشاره دارد، هرچند فرهنگ عمومی ایران معاصر نیز مملو از انواع خرد اجتنابی است. می بینیم که در اقتصاد، ایرانی ها در سطح خرد موفق و نوآوری کردند، اما در سطح کلان تقریباً به طور کامل شکست خوردند. برعکس، هنر، چه هنری باشد که به بازار هنر عرضه شود، چه به ویژه هنری که در ساختن زندگی بافته و در هم تنیده شده باشد.
مدیر گروه جامعه شناسی دانش انجمن جامعه شناسی ایران در یادداشتی به انتقال فناوری از منظر الگوی اسلامی پیشرفت ایران پرداخت.
فرهنگ عمومی ایران بسیار بدیع بوده و هست، اما عمدتاً زمانی که هنر زاده فرهنگ و برخاسته از حکمت جاری این فرهنگ است. هر زمان که فناوری با این حکمت بیگانه شده است، رابطه ما با آن در بهترین حالت هوادار و در بدترین حالت مخرب بوده است.
به گزارش ای بی اس نیوز، در یادداشت اسماعیل خلیلی می خوانیم: فرهنگ عمومی ایران در طول یک قرن و نیم گذشته هیچ گاه خالی از نوآوری نبوده، اما تقلیدهای تاسف بار فراوان است. از مهم ترین بسترهای ظهور این دو جنبه می توان به «آشپزخانه ایرانی» اشاره کرد که از یک سو کارگاهی است که عموماً سرشار از نوآوری و ستیزه جوی فعال و گزینشی زنان ایرانی است، از سوی دیگر. مملو از ابزارهایی است که وجودشان در این کارگاه فاقد توجیه عقلانی است.
این معضل علاوه بر تحمیل هزینه قابل توجه مادی و معنوی، نه تنها باعث افزایش رفاه و آسایش جامعه می شود، بلکه باعث از بین رفتن آرامش جامعه می شود.
سرانجام، هرچه حوزه تحقیق ما از فرهنگ غیررسمی به فرهنگ رسمی تبدیل شود، کمتر شواهدی از خرد گزینشی و نوآورانه می‌یابیم، بسیار کمتر می‌توانیم «امکاناتی» برای فناوری (که شرط کنش‌گری است) در آن بیابیم. فرهنگ رسمی ما
ورود فناوری های جدید عاریه ای نه تنها باعث شکوفایی و رشد جامعه شد، بلکه موجب رکود و رکود آن شد.
در این راستا سند الگوی اسلامی پیشرفت ایران ضمن پذیرش انتقال فناوری و همگامی با دنیا، بر فناوری های بومی و برگرفته از فرهنگ بومی اسلامی و ایرانی تاکید دارد و لازمه آن تولید علم و اقتدار علمی ایران بر اساس ملی آن است. توانایی ها.
فناوری در برابر تکنوفیلی و تکنومانیا.
به نظر می رسد نوآوری و فناوری باید از فرهنگ، نیازها و توانمندی های یک جامعه سرچشمه بگیرد و معرفی هر چیز جدید با آموزش و روشن شدن جوانب مثبت و منفی همراه باشد.
با تحلیل روندهای این سه در تاریخ اجتماعی ایران معاصر می توان گزینش فناوری و نوآورانه را در فرهنگ عمومی ناشی از تداوم خرد تمدن در شرایطی سرشار از انواع جهل توصیف کرد.
