آخرین نمایش بزرگ جورج بست با تحقیر کرویف!

در سال 1976، جورج بست، اهل ایرلند شمالی، از منچستریونایتد اخراج شده بود، برای فولام بازی می کرد و سایه ای از بازیکنی بود که تبدیل شده بود. در 13 اکتبر 1976، 48 سال پیش، جورج بست 30 ساله بود و دوران اوج او به پایان رسیده بود. این فقط سن نبود، الکل او را فرسوده کرده بود و او سایه ای از خود سابقش بود. منچستریونایتد او را اخراج کرده بود و او پس از حضور در اسکاتلند و ایالات متحده (لس آنجلس آزتک، پنجمین باشگاه او در دو سال، پس از ترک اولدترافورد) در فولام، در دسته دوم انگلیس بازی می کرد.

پیش از دیدار مقدماتی جام جهانی بین هلند و ایرلند شمالی در روتردام، برت ندرلوف، روزنامه‌نگار هلندی وظیفه پوشش این ستاره را بر عهده گرفت و به لندن سفر کرد تا بازی بست را در برابر ساوتهمپتون در باشگاه جدیدش تماشا کند. دریبل‌زن ایرلندی رفته بود، او دیگر نمی‌توانست همان کسی باشد که بود. ندرلوف او را “ستاره سقوط کرده” نامید.

روزنامه‌نگار دیگر، بیل الیوت بریتانیایی، دو سال پس از فینال فاجعه‌بار مونیخ هلندی‌ها در مقابل ستاره‌های نارنجی پوش یوهان کرایف (و یوهان نیسکنس و رود کرول، همگی در اوج خود) با ارتش سبز و سفید به روتردام رفتند. ) برای بازی الیوت از بست پرسید که در مورد کاپیتان حریف چه نظری دارد. پاسخ سریع بود: “بسیار استثنایی!” اما این خبرنگار قانع نشد و پرسید: بهتر از شما؟ بست خندید و جواب داد: “شوخی میکنی، درسته؟” بگذارید به شما بگویم که قرار است چه کار کنم. در اولین فرصت کرایف را تحقیر می کنم! او در یکی از صحنه های مسابقه توپ را از بین پاهای نیسکنس رد کرد و آنقدر عصبانی بود که ده دقیقه بعد سعی کرد به دروازه ضربه بزند!

باور کردن ادعاهای این فوتبالیست سخت بود. این اولین بازی دنی بلانچفلاور روی نیمکت ایرلند شمالی بود و بست برای سه سال به تیم ملی دعوت نشده بود. او حتی کمی اضافه وزن داشت، اگرچه از آفتاب کالیفرنیا برنزه شده بود و موهایش کمی بلندتر بود.

هیچ فیلم ضبط شده ای از انجام این کار او وجود ندارد، فقط شهادت و اظهارات. در آن شب جادویی، بست دوباره به یک فوتبالیست منحصر به فرد و توقف ناپذیر تبدیل شد و تیمش را به تساوی 2-2 رساند. کرایف از این نتیجه راضی نبود، البته من نباید خوشحال باشم، او هم مثل یک شاهزاده بود.

اما برگردیم به بیل الیوت و توصیف او از لحظه ای که دو تا از بزرگترین فوتبالیست های تاریخ در زمین ملاقات کردند:“در پنج دقیقه اول، بست توپ را در سمت چپ جمع کرد. او به جای اینکه به سمت دروازه حرکت کند، داخل دروازه را قطع کرد، حداقل سه هلندی را رد کرد و مسیر را برای کرایف پیدا کرد، که در سمت راست قرار گرفت و توپ را به سمت حریف آورد. دو بار او را با بدنش فریب داد و در حالی که او برای دریافت توپ می دوید و به سمت دروازه می دوید، توپ را از بین پاهایش رد کرد، او مشت راستش را در هوا بلند کرد تا به خود یادآوری کند که چه کار کرده بودیم جعبه مطبوعاتی می‌دانست که این واقعاً به چه معناست، یوهان کرایف، بهترین بازیکن جهان.

سال‌ها بعد سامی مک‌ایلروی که در آن شب در جام دهم، بخشی از تیم بریتانیا بود، به یاد می‌آورد: «نزدیک بود.“او می توانست هر کاری انجام دهد. کرایف شگفت زده شد! سپس توپ را از بین پاهای نسکن رد کرد و آنقدر عصبانی شد که ده دقیقه بعد سعی کرد به او ضربه بزند! شگفت انگیز است که او این کار را با چنین بازیکنان بزرگی انجام داد. بازیکنان هلند خوشحال نبودند. و تماشاگران هم عصبانی بودند.

مک ایلروی اولین گل کریس مک گراث در این بازی را به ثمر رساند و ایرلند شمالی به طرز شگفت انگیزی پیش افتاد. کرول و کرایف گل های متوالی به ثمر رساندند تا اوضاع را تغییر دهند، اما درک اسپنس در دقایق پایانی بازی را به تساوی کشاند.

اسپنس نیز آن شب را به یاد می آورد:“Best به نیسکنس حمله کرد و او را پشت سر گذاشت، من با چشمان خودم دیدم. تصادفی نبود، زیرا او چهارشنبه گذشته در یک بازی دوستانه همه بازیکنان کاونتری را تحقیر کرد. او بیست بار آنها را تحقیر کرد، من حساب کردم. در طول بازی با هلند. او توپ را از بین پاهای نیسکنس رد کرد، سپس من گل کرایف را ندیدم، اما او همان طور که خود هلندی سال ها بعد تایید کرد، او را مسخره کردند. البته او خوشحال نبود، زیرا او نیز مانند یک شاهزاده باست منبع الهام بخشی برای ما بود.

در آرژانتین، هلند به یک فینال دیگر رسید و باز هم مانند چهار سال پیش مقابل آلمان، مغلوب میزبان شد. در ایرلند شمالی، آن شب در روتردام هنوز یک معجزه محسوب می شود. بهترین تنها یک سال دیگر در تیم ملی دوام آورد. دوران حرفه‌ای او بین ایالات متحده، اسکاتلند و بعدها حتی استرالیا بود، تا اینکه سرانجام در سال 1984 کفش‌هایش را در توبرمور یونایتد در کشورش آویزان کرد.