برخی از کارشناسان اقتصادی می گویند نحوه توزیع یارانه سوخت باید تغییر کند و برخی دیگر می گویند مصرف سوخت باید با سهمیه بندی کاهش یابد.
گروهی از اقتصاددانان می گویند که دولت باید یارانه سوخت را حذف کند. به عنوان مثال مسعود نیلی بیان می کند: یارانه بنزین بیشتر به خانوارهای ذی نفع تعلق می گیرد تا خانواده هایی که وسیله نقلیه شخصی ندارند. بنابراین قیمت بنزین باید به تدریج به سمت قیمت بین المللی پیش برود و منابع حاصل از آن برای پرداخت به نیازمندان در نظر گرفته شود.
فرهاد نیلی همچنین بیان می کند: ادامه سیاست اعمال قیمت های حمایتی برای حامل های انرژی منجر به کسری مالی و آثار تورمی خواهد شد.
تیمور رحمانی دیگر اقتصاددانی است که معتقد است حذف یارانه بنزین باعث تورم نمی شود. به گفته وی، با دستکاری در نظام قیمت گذاری نمی توان از اقشار آسیب پذیر حمایت کرد و منشا تورم در ایران در مسائل پولی است. عدم تغییر قیمت بنزین
گروهی از این اقتصاددانان طرفدار حذف تدریجی یارانه سوخت هستند، اما مخالف جهانی شدن قیمت آن هستند. مانند سیدعلی مدنی زاده که می گوید: ابتدا دولت باید بازار داخلی انرژی را بدون تغییر قیمت ایجاد کند، سپس به تدریج نحوه پرداخت یارانه ها را از قیمت به یارانه نقدی یا اوراق سرمایه گذاری تغییر دهد.
گروه دیگری از اقتصاددانان اساسا با وجود یارانه های پنهان در قیمت سوخت مخالف هستند. مثل حسن سبحانی که می گوید: افزایش قیمت بنزین باعث کاهش مصرف آن نمی شود و واردات بنزین نیز باعث افزایش تورم می شود. به همین دلیل باید از روش جیره بندی استفاده کرد.
به گفته وی، قاچاق سوخت ربطی به قیمت آن ندارد و باید مدیریت مرزها تقویت شود.
