این باستان شناس با بیان اینکه استفاده احتمالی از این محوطه ها به صورت جداگانه در گزارش های آتی از سوی روسای گروه های کاوش ارائه خواهد شد، گفت: قدمت پیشنهادی تا این مرحله از کاوش از اوایل تا اواسط اسلامی است.
برداشت آب از سد چمشیر به دعوای فعالان و دوستداران میراث فرهنگی و محیط زیست و مسئولان استانی کهگیلویه و بویراحمد و وزارت نیرو تبدیل شده است. نظر فعالان محیط زیست این است که با خشک شدن این سد، فاجعه گتون دوباره تکرار می شود و نه تنها آب مورد استفاده برای زمین های کشاورزی شور می شود، بلکه بسیاری از گونه های گیاهی و جانوری منطقه از بین می روند.
وی با بیان اینکه از 16 گروه کاوش، 6 گروه از همکاران پژوهشگاه باستان شناسی و میراث فرهنگی و 10 گروه پژوهشگر مستقل به صورت قراردادی مشغول کاوش هستند، گفت: قدیمی ترین در میان محوطه های منتخب، ذخایر فرهنگی از دوره عیلام میانه (عیلام) و جدیدترین آنها به اواخر دوره اسلامی می رسد.
علی دارابی – معاون میراث فرهنگی و معاون میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی – نیز در پی اعتراض فعالان میراث فرهنگی به غرق شدن بخشی از هویت تاریخی این سرزمین با خشک شدن سد، وزارت میراث فرهنگی اعلام کرد. نظر خود را علیه زهکشی آب اعلام کرد.
مدیر پروژه و ناظر کاوش‌های نجات‌بخش سد و نیروگاه چمشیر راه‌اندازی و مدیریت 16 تیم اکتشافی همزمان را مستلزم هماهنگی بالایی بین پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری و مسئولان چمشیر دانست. پروژه سد و نیروگاه گروه های منتخب از اواسط آذرماه امسال در منطقه مستقر شده اند و عملیات اکتشاف امداد و نجات در مناطق منتخب آغاز شده و همچنان ادامه دارد.
وی ادامه داد: در سال های 1395 و 1398 30 سایت از محل های شناسایی شده توسط مدیر سابق کاوش های نجاتی سد و نیروگاه چمشیر انتخاب و به منظور بررسی وجود نهشته های فرهنگی گمانه زنی شد.
مجری طرح و ناظر کاوش های امدادی سد و نیروگاه «چمشیر» از شناسایی 140 اثر تاریخی در 160 محوطه باستانی کاوش شده در حوضه آبریز سد «چمشیر» خبر داد.
وی ادامه داد: معماری به دست آمده بسیار ساده است و فقط اتاق ها به طور کلی مستطیل شکل هستند که به دلیل سادگی و شباهت پلان معماری در اکثر محوطه ها، امکان تاریخ گذاری محوطه ها با توجه به ویژگی های معماری وجود ندارد، اما در این میان برخی از محوطه ها مانند 74، 86، 87، 33 و 107 دارای معماری منسجم تری با دیوارهای محکم از سنگ خرد شده و گچ نیمه خرد شده است.
عزیزی خرانقی افزود: بیشتر محوطه ها دارای یک یا دو برجستگی معماری سنگ خشک و گاه ساروج هستند و به طور کلی به استثنای محوطه ایلامی بقیه محوطه ها عموماً سکونتگاه های عشایری میانی هستند. دوران اسلامی و حتی در برخی موارد سفال های مهمی برای قدمت گذاری وجود دارد.از کاوش در برخی مکان ها اطلاعاتی به دست نیامده است.
این باستان شناس افزود: محوطه مخزنی این سد دو بار توسط باستان شناسی مورد بررسی قرار گرفته و به طور کلی 140 اثر فرهنگی و تاریخی در آن شناسایی شده است.
مجری و ناظر پروژه حفاری های نجات نیروگاه سد و نیروگاه چمشیر با اشاره به اینکه این کاوش ها تا پایان دی ماه ادامه خواهد داشت، هرچند کاوش ها در برخی مناطق ادامه خواهد داشت، افزود: با توجه به حساسیت هایی که در خصوص حفاری های نجات بخشی سد چمشیر وجود دارد. و نیروگاه، پس از اتمام اکتشافات میدانی، پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری در نظر دارد از سرپرستان گروه های پژوهشی جهت ارائه نتایج پژوهش در همایشی دعوت به عمل آورد که زمان و جزئیات آن از سوی روابط عمومی اعلام می شود. موسسه تحقیقاتی
انتهای پیام
به گزارش ای بی اس نیوز، به نقل از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، محمدحسین عزیزی خرنگی با بیان اینکه این پروژه با کاوش در 16 محوطه فرهنگی و تاریخی شناسایی شده در این منطقه آغاز شد، یادآور شد: سد و نیروگاه چمشیر در کهگیلویه. استان و بویراحمد، شهرستان گچساران بر روی رودخانه زهرا در مراحل پایانی ساخت خود قرار دارد و کارفرمای این پروژه شرکت آب و برق ایران است.
پس از آن بود که شهرام زارع – مدیر سابق طرح بررسی باستان شناسی نجات سد چمشیر – گفت: بیش از 140 اثر و محوطه در حوضه آبریز سد چمشیر شناسایی شده است که پس از فروپاشی تمام این آثار به زیر آب خواهند رفت. سد به طور کامل تخلیه شده
عزیزی خرانقی گفت: طی چند سال گذشته 9 محوطه به پیشنهاد و انتخاب مجری طرح قبلی مورد کاوش باستان شناسی قرار گرفته است و امسال نیز با توجه به نزدیک بودن زمان تعیین شده برای برداشت آب، پژوهشکده سازمان میراث فرهنگی و گردشگری در موافقت با پروژه چمشیر، 16 تیم کاوش باستان شناسی را اعزام کرد و در منطقه، محوطه های پیشنهادی را مانند 9 محوطه قبلی به منظور کاوش برای نجات احداث کرد.
مدیر و ناظر پروژه حفاری نجات سد و نیروگاه چمشیر گفت: با توجه به ماهیت محوطه، آثار فرهنگی منقول از جمله سفال به صورت بسیار محدود در کاوش‌ها یافت می‌شود و این مشکل تاریخ‌گذاری دقیق محوطه‌ها را بسیار دشوار می‌کند. این مرحله
