پیام خداحافظی ساکت از نساجی

می خواستم بعد از فینال جام حذفی بروم.

درود بر مردم دلیر مازندران و درود بر تمامی هواداران باشگاه پرافتخار نساجی قائمشهر.
هر آغازی پایانی دارد و اینجا پایان یک سال است و اندی عشق بازی من با شما عزیزانی است که از اولین سلام تا آخرین کلمه با هم دوست بودید و پای عشق نساجی بودید.
من هم مثل تو عاشق بودم، به این عشق طمع کردم و خدا شاهد است که همین است و نیست، خودم را برای غرور نساجی رها کردم.
خدایی که پنهان نیست، از تو چه پوشیده است، از همان روزهای اول که به نساجی آمدم، در یک جنگ نابرابر، با کسانی که نساجی را زندگی خصوصی خود می دانستند، جنگیدم و در میدان رقابت مجبور به بالا بردن پرچم نساجی، اما من مخالف بازی آنها در پشت صحنه نبودم.
شما که غریبه نیستید از روزی که معادلات مدعیان را دست خالی به هم زدیم این روز را می بینم و به همین دلیل بعد از قهرمانی در جام حذفی علیرغم میلم می خواستم نساجی را کنار بگذارم اما ماندم تا یک نفر نباشم. دوست نیمه راه
از شروع عملیات نجات نساجی و جشن بقا در لیگ بیستم تا جشن قهرمانی جام حذفی، نساجی را جزئی از وجودم دیدم و امروز خوشحالم که نساجی به بخش مهمی از مربیگری من تبدیل شده است. رکورد. و من بخشی از تاریخ این باشگاه پرافتخار هستم.
تنها افسوس من این است که چرا در این فصل در خانه بازی نکردیم تا بتوانم نفس شما را مانند بازی پلی آف پشت سر بگذارم و احساس کنم پشتم به کوه است.
وجدانم راحت است که اثری از خود نگذاشته ام و اگر روی کاناپه یا رختکن عصبانی می شوم این تعصب من است که دوست ندارم بازنده باشم و خجالت بکشم.
حالا که تصمیم گرفته شد این نقطه پایان همکاری من با نساجی باشد، به گرمی با تک تک شما دست می فشارم و امیدوارم نساجی این مسیر موفق را بدون من که حق شماست ادامه دهد، نه تنها در پشت بام. فوتبال ایران بلکه بر بام فوتبال آسیا.
چرخ ریخته گری از این دست اسباب بازی ها زیاد است.
از تک تک هواداران نساجی، مالک و هر یک از مدیران باشگاه، یکی یکی از همکارانم و یکی یکی از بازیکنانم می خواهم که اگر عصبانی شدم فقط برای روشن نگه داشتن چراغ نساجی و نساجی بود. پرچم به اهتزاز
خوشحالم که برش را با نساجی پیدا کردم که سال هاست برخی از مردم نمی توانند آن را لمس کنند.»