به نظر می رسد راز نتایج موفقیت آمیز برای توسعه کشورها، هم افزایی علم و دیپلماسی است که زمانی رخ می دهد که دانشمندان، دیپلمات های واجد شرایط و دیپلمات های زرنگ، بخشی از ظرفیت ها و مهارت های یکدیگر را توسعه دهند.
یکی از مهم ترین دغدغه های کنونی کشورها مسئله پیشرفت علمی است. مرجعیت علمی نوعی سلطنت علمی تلقی می شود و به این معناست که یک شخص، یک دانشگاه، یک کشور مورد استناد علم ملی، منطقه ای و بین المللی است.
دیپلماسی علمی گفتمانی است که در تمام عقلانیت توسط دانشمندان، اندیشمندان، سیاستمداران و تصمیم گیرندگان علمی با رویکرد تعامل دوستانه و فراملی شکل می گیرد.
یکی از راههای درک عمیق اثربخشی دیپلماسی علمی در ابعاد ملی و بینالمللی، شناخت لایههای ظریف و مهم این حوزه بسیار استراتژیک و پیچیده است و باید آن را به چهار دسته مهم تقسیم کرد: نقش تسهیلکننده دیپلماسی، ارتباطات و تعاملات راهبردی، اعتمادسازی، نقش مهمی دارد و تأثیر فرهنگ در این حوزه باید مورد توجه قرار گیرد.
در بند دوم سند الگوی اسلامی پیشرفت ایران، قرار گرفتن در بین پنج کشور پیشرو جهان در توسعه اندیشه، دانش و فناوری مورد توجه قرار گرفته است. در بخشهای دیگر سند، مانند مبانی نظری، مبانی عملی و سنجشها، به طور ضمنی بر اهمیت علم و مرجعیت علمی تأکید شده است.
بنابراین دیپلماسی علمی نقش تعدیل کننده در جریان دانش و اداره کشورها ایفا می کند.
امروزه درهم تنیدگی و همگرایی علم، سیاست خارجی و ارتباطات بین المللی در عرصه علم در سراسر جهان به اثبات رسیده و اهمیت دانش به عنوان منبع قدرت جهانی افزایش یافته است.
به گزارش ای بی اس نیوز، دکتر علی اکبر موسوی موحدی و سامیه ملک مکانی در یادداشتی مشترک به تشریح نقش دانشمندان در دیپلماسی علمی پرداختند و نوشتند:
انتهای پیام
اساس مرجعیت علمی، توانایی انجام اکتشافات بزرگ و اصلی است که نظریه های علمی را گسترش می دهد. کشف و انتشار گوهر اصلی دانش است. در صورت تحقق سلطنت علمی، سایر امور کشور تسهیل و رفاه مردم تأمین خواهد شد. البته باید توجه داشت که موضوع مرجعیت علمی تنها ارجاع علمی و پژوهشی به یک شخص یا سازمان نیست، بلکه تأثیر اجتماعی و فرهنگی مرجع علمی در حل مشکلات و پیشرفت نقش سازنده ای خواهد داشت. کشور .
دیپلماسی علمی موفق مستلزم مشارکت دانشمندانی است که درک کنند و بتوانند در فرآیند سیاسی شرکت کنند.
در بخش دوم سند افق الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت، قرار گرفتن در بین پنج کشور پیشرو جهان در توسعه اندیشه، دانش و فناوری مورد توجه قرار گرفت و یکی از راههای رسیدن به اقتدار علمی، دیپلماسی علمی است.
دیپلماسی علمی از علم، نوآوری و فناوری در دیپلماسی برای تقویت گفتگو و همکاری بین ملت ها، افراد و سازمان ها به منظور توسعه روابط بین المللی استفاده می کند.
دانشمندان و متفکران به عنوان سفیران غیر رسمی در یک مأموریت خاص عمل می کنند.
در معاهدات موفق جهانی، یک دانشمند با مهارت های دیپلماتیک جدی و یک دیپلمات ماهر وجود دارد که مفاهیم علمی زیربنایی را درک می کند.
این رویکرد زمینه را برای تقویت مرجعیت علم و در نتیجه پیشبرد دیپلماسی علمی فراهم خواهد کرد.»
دیپلماسی علمی موفق مستلزم مذاکره کنندگانی است که درک خوبی از علم اساسی داشته باشند.
دیپلماسی علمی گفتمانی است که در تمام عقلانیت توسط دانشمندان، اندیشمندان، سیاستمداران و تصمیم گیرندگان علمی با رویکرد تعامل دوستانه و فراملی شکل می گیرد. این رویکرد شالوده ای را برای تقویت مرجعیت علم و در نتیجه پیشبرد دیپلماسی علمی ایجاد می کند.
دانشمندان درگیر در برنامههای دیپلماسی علمی تحت تأثیر هنجارها و ارزشهای فرهنگی هستند که در نگاه آنها به دیپلماسی علمی مؤثر است.
دیپلماسی علمی در سطح بین المللی از طریق دانشمندان علمی و بازیگران سیاسی ایفای نقش می کند.
بنابراین تعامل هم افزایی بین دانشمندان و دیپلمات ها یکی از اثرات ارتباطی علم و دیپلماسی است.
به عبارت دیگر، دانشمندان نقش خود را در دیپلماسی علمی منعکس می کنند.
یکی از راه های رسیدن به اقتدار علمی، دیپلماسی علمی است. دیپلماسی علمی به استفاده از همکاری های علمی دوستانه بین کشورها برای حل مشکلات مشترک و ایجاد مشارکت های سازنده بین المللی مبتنی بر خرد، علم، فناوری و نوآوری برای رسیدگی به مشکلات ملی و جهانی مانند تغییرات آب و هوا یا اپیدمی های جهانی اختصاص دارد. .
تحریریه ABS NEWS | ای بی اس نیوز