وی در این رابطه به نامه معروف 5 فروردین 1369 اشاره می کند و می گوید: یکی از چیزها بحث امید آفرینی است، سیاست دشمن ناامیدی ایجاد می کند. گهگاهی، حتی امروز، در سال 69 – در اردیبهشت 69، یک سال از رحلت امام نگذشته بود – گروهی که نامش را نمیبرم، نامهای سرگشاده به یکی از آنها نوشتند. مقامات، و همه چیز به همان اندازه ناامید بود، از جمله تفاسیر. در این نامه ای که اینجا نوشتم آمده است که «کشور و ملت به لبه هولناک تباهی و تباهی رسیده اند»! این آقایان در سال 69 به این نتیجه رسیدند که کشور در آستانه نابودی و نابودی است. حالا کسانی که خودشان، شخصیتشان، هویتشان در معرض نابودی و نابودی است، همه را اینطور می بینند. برعکس، کسانی که ذهن و دلشان پر از امید است، همه چیز را امیدوارکننده می بینند.
حضرت آیتالله خامنهای رهبر معظم انقلاب اسلامی ششم مهرماه امسال در دیدار جمعی از نخبگان و دانشمندان عالیرتبه، در بخشی از سخنان خود بار دیگر به این نامه اشاره کردند و گفتند: پس از رحلت امام (ره) ره) در سال 69 بیانیه ای دادند، عده ای از عقل گرایان، در بین آنها افراد منطقی بودند، چهره های معروف نظام و عقل گرایان، سابقه کار در نظام هم داشتند، اعلام کردند که نظام بر روی نظام است. پرتگاه هنگامی که سال 69. این بدان معنی است که آن روزها تمام خواهد شد.
وی همچنین به نامه معروف برخی از نمایندگان مجلس ششم اشاره کرد و گفت: «در سال 1381 چند نماینده مجلس به من نامه نوشتند، واقعاً نامه ناعادلانه ای بود، بسیار ناعادلانه بود. چیزهایی گفتند، سوال کردند. با ما این کار را کردند
امروز؛ مقام معظم رهبری در 13 اسفند 1414 در دیدار اعضای خبرگان رهبری همانند سخنان اخیرشان بر امید آفرینی در جامعه تاکید کردند و یکی از سیاست های اصلی دشمن در مقابل نظام جمهوری اسلامی ایجاد امید بود. امید در جامعه و متن مردم.
جمهوری اسلامی ایران در طول 44 سال فعالیت خود با تحولات و فراز و نشیب های زیادی مواجه بوده است که گاه برخی از فعالان و واسطه های سیاسی نیز تحت تأثیر این تغییرات قرار گرفته یا مرعوب شده اند و با تحلیل های خاصی در قالب تذکر و تذکر نه تنها کمکی نمی کند. هیچ کاری برای آینده انجام نداده اند، اما دانسته یا ندانسته بدبینی و ترس از آینده را در میان توده ها کاشته اند.
به گزارش ای بی اس نیوز، امید به آینده با برنامه ریزی دقیق، وفای به عهد و اهتمام به حل مشکلات و جلوگیری از گسترش ناامیدی در جامعه یکی از کارکردهای اصلی رهبران در جامعه است، جامعه و نخبگان تاثیرگذار بر افکار عمومی. . و تزریق دائمی ناامیدی و ناامیدی، زوال جامعه به مرور زمان آثار مخرب سیاسی، اجتماعی و اقتصادی بر جامعه خواهد داشت و برنده اصلی چنین فضایی، دشمنان و اشرار یک ملت هستند.
باید خودشان جواب می دادند، چون مجلس دستشان بود، دولت هم دستشان بود، باید جواب می دادند، از من خواسته بودند. در آن زمان مضمون این نامه این بود که خلاصه باید تسلیم شوید و کارتان تمام شد. متعلق به سال 82 است، ما تسلیم نشدیم، ایستادگی کردیم و انشالله باز هم نگه داریم.
انتهای پیام
امضاکنندگان این نامه با انتقاد از عملکرد دولت دوازدهم جمهوری اسلامی ایران در تمامی زمینه های مذکور اعلام کرده بودند که «هم اکنون کشور عزیز ما در بن بست و بحران سختی، بدبختی و نابسامانی به سر می برد، علیرغم وعده هایی که به مستضعفان داده شده است. و با شعارهای طنین انداز، اقشار مستضعف جامعه روز به روز مستضعف شده اند، کشور و ملت، گرفتار در چنگال گرانی ها و گره های زندگی و ناامیدتر از آینده خود، از ورطه هولناک ویرانی به لبه پرتگاه رسیده اند و تخریب!
این نامه که خطاب به هاشمی رفسنجانی رئیس جمهور وقت بود، به امضای شخصیت هایی چون ابراهیم یزدی، عزت الله سحایی، یدالله سحابی، هاشم صباغیان، احمدصدر حاج سید جوادی، مهدی بازرگان و در 4 بند «اقتصادی، اجتماعی و زندگی»، «آزادی، امنیت، معنویت و مدیریت»، «استقلال، بقا و بازسازی کشور» و «روابط جهانی و سیاست خارجی» به انتقاد از وضعیت کشور در آن زمان پرداختند.
به گزارش ای بی اس نیوز، به نظر می رسد نامه فوق اشاره به نامه 90 امضایی باشد که در اردیبهشت 1348 توسط برخی مبارزان نهضت آزادی و ملی و مذهبی به نمایندگی از جمعیت دفاع از آزادی و حاکمیت ایران نوشته شده است. ملت
تحریریه ABS NEWS | ای بی اس نیوز