علاقه به حضرت امام (ره) از کودکی در خانواده ما نهادینه شده بود

یادم می آید سال اول دانشگاه در سال 55 بود و با اصرار من که می خواهم به مدرسه بروم، پدرم تقریباً به چهار مدرسه رفت تا مرا ثبت نام کند، اما همه گفتند که دانش آموزان اجازه ندارند. با حجاب به مدرسه بیا تا برگردند پدرم نیز با رفتن من به مدرسه مخالفت کرد و دوباره به من قول داد که درس ها را به من بیاموزد و به سطوح بالاتر برسم.

اما گاهی شاکی بودیم که نمی گذارند به مدرسه برویم. چون دیدیم دختر همسایه‌ها به مدرسه می‌روند و به پدرمان گفتیم که آنها به مدرسه می‌روند و باسواد می‌شوند، اما ما که مدرسه نمی‌رویم بی سواد می‌مانیم. اما او در پاسخ به ما گفت که هر زمان احکام اسلامی در مدارس اجرا شود، شما هم اجازه دارید به مدرسه بروید و تا زمانی که بخواهید می توانید به تحصیل ادامه دهید.

ای بی اس نیوز: خاطره ای از روز رحلت امام دارید که برایمان تعریف کنید؟

ای بی اس نیوز: از آنجایی که رژیم شاه با اجرای برخی احکام از جمله حجاب در مدارس مخالف بود، خانواده شما چگونه با این موضوع برخورد کردند؟

در واقع ما خیلی به امام علاقه مند بودیم، اما تنها باری که به دیدار امام رفتیم، جلسه عمومی در مدرسه علوی قم بود و بعد از آن نتوانستیم مستقیماً با ایشان ملاقات کنیم. اما علاقه ما به او همیشه وجود داشته و همیشه مورد توجه خانواده ما بوده است.

با توجه به اینکه پدرم روحانی بود و معتقد به احکام اسلامی بود و این احکام در خانواده به شدت اجرا می شد، بنابراین پدرم اجازه نمی داد ما به مدرسه برویم. چون در مدارس آن زمان بی حجابی اجباری بود و به همین دلیل از همان دوران ابتدایی به من و خواهرانم دروس دبستان را یاد می داد و در امتحانات مختلف شرکت می کردیم و دوران مدرسه را به همین شکل می گذراندیم.

ضمن اینکه خانواده ما قبل از انقلاب همیشه از امام خمینی(ره)، مظلومیت رژیم شاهنشاهی و دستگیری رزمندگان و شهادت تعدادی از آنها مانند شهید آیت الله سعیدی صحبت می کردند و به همین دلیل امام خمینی(ره) (علیه السلام) در خانواده بود. ما آدم سرشناسی بودیم.

در واقع، برای جوانان امروز ما، آن روز غیرقابل تصور است. من هرگز صحنه ای را فراموش نمی کنم که وقتی خبر ساعت 7 صبح منتشر شد، همه مردم به خیابان ها ریختند و وقتی از پنجره طبقه سوم خانه عمویم بیرون را نگاه کردم، تمام کوچه ها و خیابان ها سیاه شده بود و هیچکس در آن نمانده بود. خانه و همه به خیابان ها ریختند و این فقط برای پایین شهر نبود، بلکه برای مردمی که بالای شهر زندگی می کردند نیز بود و این که آنها ثروتمندان و فقرا را دوست داشتند مسئله بسیار مهمی است. واقعاً مربوط به رحلت امام است، بالا و پایین شهر نبود و اگر عده ای مخالف انقلاب بودند، اما به شخص امام علاقه زیادی داشتند.

وقتی مردم با خبر شدند که امام از دنیا رفته است، هر چند ناراضی بودند، اما مردم در مورد شخصیت امام به اجماع رسیده بودند و هیچ شکی در امام نداشتند و شخصیت ایشان را زیر سوال نمی بردند و می دانستند که او فرد سالمی است. و این خالص است، و بنابراین آنها همیشه او را می پذیرفتند.

البته خاطرات زیادی از آن دوران به یاد دارم که همگی شیرین است و هرگز نمی توانم آنها را فراموش کنم. اما اگر بخواهم به چند مورد اشاره کنم، باید بگویم که ما هر روز عصر به ضبط سخنان امام گوش می دادیم. ایشان در همه زمینه ها سخنرانی کردند و این سخنرانی ها با وجود اینکه ده ها سال پیش برگزار شده بود، هنوز آنقدر زنده است که به نظر می رسد امروز حضور دارند و از مشکلاتی که امروز به وجود می آیند آگاه هستند و در واقع استدلال می کردند که 40 سال بعد از انقلاب ، آنها هنوز زنده و سالم هستند.

ايسنا: با امام ملاقات حضوري داشتيد؟

absnews