راه حل ایرانیان باستان برای استخراج فلز روی
کمالی گفت: در اثر گرما بخارات «روی» متصاعد می شود و روی میخ های سفالی قرار می گیرد و در نهایت ماده جامد نهایی که تراشیده و از سطح میخ های سفالی جدا می شود توتیا است. بقایای این کوره ها عمدتاً در استان های یزد، کرمان و اصفهان دیده می شود.
وی گفت: ذوب فلز روی یکی از دشوارترین فناوریهای تمدن باستانی محسوب میشود. از آنجایی که دمای احیا کانسنگهای اکسید روی بسیار نزدیک به نقطه جوش روی فلزی است، بنابراین زمانی که سنگ معدن شروع به ذوب شدن میکند، بلافاصله تبخیر میشود و به محض تماس با هوا دوباره اکسید میشود.
به گزارش ای بی اس نیوز، به نقل از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، امین الله کمالی در نشست تخصصی پژوهشکده حفاظت و احیای آثار فرهنگی تاریخی که همزمان با هفته پژوهش برگزار شد، به ارائه مروری بر شواهد تحقیقاتی در مورد استخراج و استخراج فلز روی در دوران باستان. مطالعه موردی معدن هسته ای یزد.
یکی از اعضای هیأت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی با استناد به شواهدی از کوره های باستانی راه حل ایرانیان باستان برای استخراج فلز روی را تشریح کرد.
انتهای پیام
این محقق افزود: از آنجایی که کوره های معمولی برای استخراج روی فلزی مناسب نیستند، ایرانیان باستان برای رفع این مشکل از کوره های دو طبقه استفاده می کردند و در کوره های تولید توتیا، سنگ های حاوی روی را در قسمت پایین برای گرم کردن قرار می دادند و آن را گرم می کردند. (حدود 900 درجه) و در قسمت بالای تنور صفحه مشبکی وجود داشت که در آن میخ های سفالی می گذاشتند.