در مقایسه با شهروندان عربستان سعودی، ترکیه و حتی عراق، ایرانیان خود را بازنده می بینند / رمزگشایی اعتراضات در ایران

با گذشت نزدیک به دو سال از دولت سیزدهم، هیچ چشم اندازی از 20 سال آینده، بلکه حتی آخرین سال دولت در سال 1404 ارائه نشده است و حتی نتوانسته تصویر کوتاه مدت یکساله از پایان آن ارائه دهد. سال 1402

چشم انداز به هیچ وجه تکرار ملال آور وعده های شکسته شده نیست که «قطار پیشرفت شتابان به سوی آینده می رود»، «آینده امیدوارکننده ای در پیش است» یا «روندهای نگران کننده کاهش خواهد یافت». آینده و چشم اندازهای مطلوب تقویت و تعمیق خواهد شد

شهروندان ایرانی نمی دانند در سال آخر این دولت در سطح کشور در کجای جهان یا منطقه و در چه مناسبات سیاسی و اقتصادی خواهند بود. ایرانی‌ها حتی نمی‌دانند که نه در 20 سال آینده، بلکه در دو سال آینده، در سال آخر دولت، با رونق اقتصادی بهتر، فرصت‌های شغلی و شغلی بیشتر، دارایی‌های ارزشمندتر، قدرت شهروندان و اجتماعی بیشتر مواجه خواهند شد. عزت، به دولت پاسخگوتر و غیره، یا به وضعیت نگران کننده تر از امروز. برعکس، تصور عمومی بدبینانه و متحرک است.

بخش مهمی از اعتراضات اجتماعی؛ چه در خیابان و چه در شبکه های اجتماعی خود را نشان دهند، چه در خروج سرمایه خلاق، تخصص و سرمایه مالی، چه در سرخوردگی، فاصله گرفتن و بی تفاوتی شهروندان (که ما آن را اعتراض سیاه می نامیم) نتیجه است. از این فقدان بینشی که ایرانی ها همه دارند در مقایسه با شهروندان عربستان سعودی، ترکیه، قطر، امارات متحده عربی یا حتی عراق، آنها را بازنده و بدون آینده می بینند.