بازی Metropolis Street Racer | ریسینگ فراموش‌شده‌ی سِگا

«سگا دریم‌کست (Sega Dreamcast) سقوط نکرد، ما به او اجازه‌ی سقوط دادیم». این حداقل چیزی است که بازماندگان نسل ششم کنسول‌های خانگی و دوست‌داران این ناشر ژاپنی به زبان می‌آورند. در طول حیات دو و نیم ساله‌اش، «دریم‌کست» میزبان تقریبی ۶۰۰ بازی بود؛ کنسولی که از خاکستر سِگا سَتِرن (Sega Saturn) زاده شد. شکست تجاری و فنی Saturn به‌قدری بزرگ بود که اعضای ارشد سگا به صراحت اعلام کردند دیگر نباید چیزی مشابه «سَتِرن» بسازند. معماری پیچیده‌ی Saturn به آرشیو کوچک‌تر بازی‌ها و در نتیجه، فروش کمتر کنسول در مقابل PS1 و نینتندو 64 انجامید. قیمت اولیه ۴۰۰ دلاری‌اش در مقایسه با رقبای ۳۰۰ دلاری و ۲۰۰ دلاری‌ (به ترتیب بالا) مثل یک جوک تلخ در نگاه گیمرها نقش بست و مزید بر علتی در شکست آن شد. بگذریم که همزمان با انتشار Saturn در سال ۱۹۹۴، سگا تصمیم به عرضه‌ی افزونه‌ی 32X برای جنسیس (Genesis) گرفت که بیشتر طرفدارانش را گیج کرد و توسعه‌دهندگان را به شرکت‌های رقیب سوق داد.

زمانی که نوبت به دریم‌کست رسید، دیگر نوش‌داروی پس از مرگِ سگای کنسول‌ساز بود و بسیاری از ناشران بزرگ همچون EA حتی به خودشان زحمت نمی‌دادند بازی‌ها را روی کنسول ۶۴بیتی سگا عرضه کنند. این در وضعیتی بود که PlayStation 2 (۲۰۰۰) هنوز به بازار نیامده بود و یک سال تا عرضه‌ی جهانی فاصله داشت. وقتی هم که مایکروسافت با Xbox (۲۰۰۱) پا به میدان گذاشت، دیگر حتی آواز قوی سگا در اقیانوس پرتلاطم کنسول‌های خانگی شنیده نمی‌شد. حالا که می‌دانید در آشپزخانه‌ی ژاپنی چه آشوبی برپا بود، بد نیست کمی راهمان را از شرق جدا کنیم و به سگای اروپا سری بزنیم.

در بازنگری Need for Speed: Underground از این گفتم که چرا و چطور در آستانه‌ی هزاره‌ی نو، بازی‌های ریسینگ میل شدیدی به کلان‌شهرها پیدا کردند و از چشم‌اندازهای طبیعی و برون‌شهری فاصله گرفتند. دیگر واضح‌تر از این نمی‌شود که همکاری استودیوی بریتانیایی Bizarre Creations و سِگای اروپا از همان عنوان بازی، «متروپلیس» را به زبان آورده و نقطه‌ فروش اصلی قرار داده بود؛ به‌خصوص در مقطعی که فضاسازی بازی‌های ماشین‌سواری معمولا با استریوتایپ‌های شهرهای مشهور، تلفیق یا الهام از آن‌ها شناخته می‌شدند. این وسط، Metropolis Street Racer با عکس‌برداری از سه کلان‌شهر توکیو، سان فرانسیسکو و لندن و حذف پرسکتیوها و تبدیل آن به محیط‌های سه‌بعدی، رویکرد متمایزی در پیش گرفته بود.