این دختر برهنه دل یک شهید معروف را به دست آورد! / غزاله علیزاده که بود؟! • رکنا

امروز سی امین سالگرد شهادت مرتضی آوینی است، به همین منظور نگاهی به ماجرای رابطه و عشق متفاوت او با غزاله علیزاده انداخته ایم.

عشق کامران (مرتضی) آوینی و غزاله علیزاده، دو شخصیت معمولی که بعدها به واسطه تغییرات شهید آوینی به فاصله فکری زیادی بین آنها تبدیل شد، یکی از بحث برانگیزترین نکات تاریخ روشنفکر ایرانی است و این رابطه یکی از مهمترین وقایع زندگی شهید سید مرتضی آوینی. . حقوقی به او پرداخت نشده است.

ماجرای دوستان سید مرتضی از این قرار است: «غزاله خانه ای بود که کامران (معروف به مرتضی آوینی قبل از انقلاب) از آن گذشت… دختر زیبایی که ممکن بود کامران را اسیر کند، اما نگرفت. داستانی که کامران نیمه تمام گذاشت…

غزاله علیزاده پس از ورود به دانشگاه تهران با کامران یا شهید مرتضی آوینی با وجود تحصیل در دانشکده های مختلف آشنا می شود که به نظر می رسد این شناخت بسیار عمیق بوده است، زیرا پس از گذشت سال ها هنوز رابطه این دو در محافل شنیده می شود.

داستان زندگی آوینی با اوایل زندگی و پذیرش در دانشگاه معماری و هنرهای زیبا آغاز می شود. دوره ای بسیار متفاوت با دوره های دیگر زندگی او. آوینی در سال 1344 وارد دانشگاه معماری شد و در جوانی خود را کامران آوینی معرفی کرد. دوستان دانشگاهی آوینی غزاله علیزاده، شهرزاد بهشتی و امیر اردلان بودند که درباره کامران آوینی می گفتند که به اشعار فروغ فرخزاد، احمد شاملو و مهدی اخوان علاقه مند است. او مراقب ظاهر خود بود، کراوات می‌بست و به فلسفه غرب علاقه داشت.

اما مسعود بهنود جنجالی ترین داستان اوایل زندگی مرتضی آوینی را دارد. بهنود در ویدئویی دو تا سه دقیقه ای به عشق آوینی و غزاله علیزاده اشاره کرد و گفت: وقتی آوینی مذهبی شد، شانس آورد که انقلاب اسلامی شد و با مقایسه این دو نمایش، کامران تبدیل به مرتضی آوینی شد. در دوران جوانی در حین فیلمبرداری یک مستند با مین مواجه شد و لقب سید شهیدان اهل قلم را به او دادند که باعث شد ده ها هزار نفر در تشییع جنازه وی ادای احترام کنند. او انجام داده بود، تمام هنرش، زندگی شخصی اش، زندگی با غزاله علیزاده و زندگی دانشجویی اش، همه باید در یک جلسه عمومی فراموش شود.

در هر صورت علیزاده تنها دختری از یک خانواده متمول بود که کاملاً در چارچوب جریان روشنفکری زندگی می کرد و بعد از انقلاب با آوینی ارتباط چندانی نداشت و در واقع رسانه های رسمی گزارش دادند که تناقضاتی بین این موضوع دیده می شود. رابطه” که او همیشه ترجیح می داد. برای سانسور “رابطه” به عنوان یک کل. یا به این فکر افتادند که از حیثیت «علیزاده» بکاهند و علیزاده «خودکشی کرده» و اساساً مرگ او با استانداردها و مدل های رسمی مطابقت ندارد.

البته سال ها پیش خانواده آوینی (حسین مجازدی نیا، کوثر آوینی، مریم امینی)، داماد، دختر و همسر آوینی در پاسخ به پرونده ای در مجله «شهروند امروز» نوشتند:

با اشاره به دوستی کوتاه مدت مرتضی آوینی و غزاله علیزاده به عباراتی از این دست برمی خوریم: درختان تنومند دانشگاه تهران بارها شاهد درگیری و آشتی کامران با غزاله علیزاده بوده اند. جوانی پرشور که می دانست چگونه جهان را تغییر دهد…” به نظر ما نویسنده محترم احتمالاً نسبت به این “جوانان علاقه مند” طبیعت عاشقانه تری دارد و از گستردگی و نتایج این دوستی خوشحال است! اساساً شما اطلاعات موجود در سایت کیفیت زندگی سید مرتضی آوینی در سالهای قبل از انقلاب کاملاً صحیح و دقیق نیست و بسیاری از وقایع ذکر شده (مانند چند خودکشی ذکر شده در این مقاله) واقعاً در این شرایط است که اتفاق نیفتاده است. ، و لازم است در میان نزدیکترین دوستان آوینی درباره آنها تحقیق مفصل و جامعی صورت گیرد تا تحریف نشود و به صورت بیوگرافی منتشر نشود.

به هر حال آوینی در سال های منتهی به انقلاب در مقطعی حتی «هیپی» بود و همانطور که روایت ها درباره او کامل نیست، این تاکید بر «هیپی» یا عاشقانه هایش نیز کامل نیست و باید حق خانواده را به او داد، در واقع آوینی شهید مرتضی و کامران بود.

کاوه عباسیان (فیلمساز) می نویسد: «در گفتگویی که با بصیر نصیبی، موسس «آزاد سینما» داشتم، وی اشاره کرد که غزاله علیزاده او را به مرتضی آوینی معرفی کرده تا با امکانات مرکز سینما یاد بگیرد، اما شیفتگی آوینی به علیزاده این است. مثل اینکه «هفته ای یک بار» خودش را می کشد و خودش و علیزاده باید او را از بیمارستان بیرون بیاورند و در این مدت نه تنها آوینی نتوانست فیلمی بسازد که عشقش به علیزاده هم شکست خورد.به گفته نصیبی، آوینی می خواست یک رابطه متعارف داشته باشد در حالی که علیزاده آزاد بود و در آن قالب نمی گنجید.

صابر محمدی (مستندساز) نیز در این باره می نویسد: خب بدیهی است که اگر چنین ادعایی از حد اعتبار فراتر رود، می توان آن را دستاورد بزرگی برای جریان نزدیک به فیلمساز جنجالی دهه شصت دانست. در مورد آن فکر کنید، زنی زیبا که مورد تحسین بسیاری از روشنفکران قرار می گیرد، اما همیشه شکست می خورد، بنابراین مشتاق تبدیل شدن به ستاره یک جریان است، مانند جوزف و زله‌هاگون مردانی را که به دار آویخته شدند، اما او در آزمون مردود شد. . از شهوت تا زهد در واقع شاهکار است. نه یک تولید زرد مناسب برای پرداختن به داستان های عشق و جنسی، بلکه یک تولید گفتمانی در چارچوب های ایدئولوژیک متعارف. احمق بزرگ روشنفکران که همیشه در آرزوی وصال خود آنها را می پزد، مجذوب یکی از شناخته شده ترین چهره های راست در هنر ایران شده بود و حتی برای جذابیت یک زن به صورتش آب نمی ریخت! تبریک می گویم

منبع: بهترین ها